Pauline de Blocq van Scheltinga – Dahab smaakt naar meer

Als andere vakantieplannen in het water vallen, besluit Duikreporter Pauline mee te gaan naar Dahab. En dat bevalt uitstekend!

Datum: 29 november 2018 – 6 december 2018
Duiklocatie: Dahab, diverse kant- en bootduiken

Onder de Zeelandbrug (waar anders?) spreek ik Petra Smit. Wij hebben elkaar lang niet gezien, dus hoog tijd om tussen de duiken door bij te kletsen. Ik vertel haar over wat tegenslagen waar wij mee kampen. Zo is onder andere onze vakantie in september geannuleerd en zijn er wat ondingen die allemaal tegelijkertijd door gebrek aan gewicht boven komen drijven. Te veel eieren om in de lucht te houden, en ik ben moe, ben het zat, beu…

‘Dan gaan jullie toch mee naar Dahab eind november?’

Ik veer op bij het idee, meld thuis dat we gaan en ‘nee’ geen optie is, verzwijg dat het in de Sinaï ligt, leg contact met Duiken In Dahab en boek de vluchten. Een duikvakantie binnen enkele klikjes met de muis. Ineens is er voorpret en loopt alles gesmeerd.

Reinier krijgt de duikcomputer van Freek, die helaas veel te vroeg is overleden, te leen. “Freek blijft reizen” zegt Nick Lobé die de duikcomputer heeft geërfd. Eerder dit jaar heeft zijn zoon er veilige duiken mee gemaakt op Bali en nu vliegt hij mee naar Afrika. Zó bijzonder…

Op de luchthaven van Brussel treffen alle duikmaatjes elkaar: Pierre Spirlet en zijn vrouw Marina Persy, Dirk van den Bergh, Petra en wij samen. De reis verloopt voorspoedig en wennen aan de warmte gaat moeiteloos. Günther en Annemie geven ons een warm welkom en eten de eerste avond mee bij ‘Shark’ (de enige haai in de wijde omtrek) om ons het een en ander uit te leggen en met elkaar kennis te maken.

Ik ben pas net hersteld van een flinke buikgriep en besluit om alleen maar vegetarische stoofpotjes te eten, tot het moment dat ik de verse vis uitgestald zie. Soorten en maten, te kust en te keur en ook ik laat mij verleiden tot een persoonlijk op maat gemaakte mix van vis, schaal- en schelpdieren. Het kost € 20,- p.p. en op dat moment weten wij nog niet dat dit vier keer zoveel is als wij de rest van de week betalen voor fantastisch eten. We zijn dus niet de enigen die hebben genoten dat wij er waren! Het personeel is erg vriendelijk en houdt de alcoholische drankjes die wij hebben meegenomen voor ons koel totdat wij erom vragen. Er wordt hier namelijk geen alcohol geschonken, maar je koopt om de hoek voor een habbekrats een blikje bier of fles rosé en neemt dit mee naar het restaurant. De rest gaat vanzelf, zoals eigenlijk alles hier.

De volgende ochtend is het de bedoeling dat wij allen gaan duiken. Ineens is Dirk niet goed geworden, dus duikt hij terug in bed. Gelukkig is hij snel genoeg opgeknapt om nog veel duiken te maken en te filmen. Meer hierover kun je in zijn eigen verslagen lezen – mis ze niet!

De reuring op de duikstek is ontzettend grappig, interessant en uniek. Een kantduik gaat als volgt: de duikspullen worden uit de auto (of wat daar nog van over is) geladen en open en bloot bij een restaurant gestald. Daar drinken wij koffie en worden gebriefd. Na het omkleden blijven alle spullen liggen en ja, dat gaat allemaal goed. Tussen de duiken door doen we weer een drankje en is het tijd om de lunch te bestellen die wij na de tweede duik hier zullen nuttigen. Ik moet uitwijken voor een groepje kamelen dat zich een weg baant tussen de zee en het restaurant. Geen berijder of begeleider in zicht – de dieren lopen als in trance in een treintje van waar dan ook naar daar ergens. Richting de toiletten is het een drukte van belang: er vertrekt net een groepje quads voor een toertje door de woestijn. Wilde katten mekkeren om aandacht en een hapje en honden liggen in de schaduw bij te komen van whatever zij hebben uitgespookt vannacht. En wij? Wij zitten half in ons duikpak, half in ons badpak of met ontbloot bovenlijf en passen er prima tussen. Echt, je waant je in een surrealistische science fiction film.

Het hotel is nagelnieuw en voorzien van alle gemakken. Pierre beklaagt zich over de gloednieuwe keiharde toiletborstel die erg zeer doet aan zijn ‘poep’, zoals de Belgen hun achterste noemen. Wij brullen van het lachen en krijgen bijval van zijn vrouw Marina en leggen hem uit dat het kraantje rechts van de toiletbril dient om de poep van je poep te spoelen, waarna je alleen nog hoeft te drogen met een stukje toiletpapier. En echt: dit is geen Belgenmop!

Ik fotografeer praktisch bij elke duik en heb een kleine selectie gemaakt van materiaal waar ik oprecht trots op ben. Het begin is er! Een selectie van vijf foto’s voor dit DuikReport is lastig te maken – nu moet ik het zeepaardje en de octopus skippen…

De grappigste duik maak ik samen met Petra en een octopus in love. Wij liggen aan het einde van een duik rustig bij zijn schuilplaats en het duurt niet lang voordat hij een kijkje komt nemen. Na een poosje oogcontact met elkaar en bellenblaas van het lachen van onze kant steek ik mijn hand uit en pakt het prachtige dier mij beet. Dit ging snel en had ik niet verwacht, dus schrik ik enorm wat ontaardt in een heleboel luchtbellen. Serieus: hoe dat zuigt en plakt, het is een ongekend bijzondere ontmoeting en echt een cadeautje. Hij blijft vlak voor mij en ik kan hem even aaien. Zo zacht, echt lief. Nogmaals steek ik mijn hand uit en de inmiddels verliefde octopus grijpt direct zijn kans, mijn hand. Ik trek mij toch weer terug; het is toch wat griezelig en ik ken het gedrag van deze dieren niet. Is het mijn hand of de led-tv om mijn pols die de aandacht trekt? Petra zet mij op 20 meter diepte weer met twee voeten op de grond door te vragen hoeveel lucht ik heb. Ai, 60 bar… Wederom gegiechel van ons beiden; het is hoogtijd om de diepteroes voor nu te onderbreken met een dosis geforceerd gezond verstand en veilig op te stijgen.

Reinier heeft een duikdag overgeslagen vanwege de symptomen van een opkomende verkoudheid en maakt een schitterende wandeling door de woestijn. Vanavond is het tijd voor het plaatselijke Shisha House. De meesten eten bij King Chicken maar aangezien ik hier geen vlees en uit principe nooit een halal geslacht dier zal eten, wijken wij samen uit naar het Indiase restaurant waar wij eerder deze week hebben zitten smullen. Ook deze keer is het bingo, het eten is echt goddelijk en ook is het fijn om even samen te zijn.

Wij treffen de anderen bij het Shisha House. Als ex-roker vind ik het enorm spannend: ben ik nu niet gelijk weer verslaafd, getriggerd om weer echt te gaan roken? Reinier kiest een appel-mint shisha uit en wauw, dat is lekker! Eenmaal thuis Google ik net zolang totdat ik een site tegenkom die meldt dat het roken van een shisha niet ongezond is. Ik heb hem helaas nog niet gevonden 🙁

Dahab is zowel onder als boven water een aanrader. Het stadje leeft, de mensen zijn super vriendelijk en de taarten en koffie bij ‘Every Day’ pal tegenover ons hotel mag je niet missen. Er is geen stroming dus haasten om een kentering te halen is er niet bij. De dag die wij op een boot hebben doorgebracht met een duik door werkelijk waar een sprookjesbos van koralen, waar wij zoals op meer stekken de enigen waren in de wijde omtrek, is onvergetelijk. Sommige dingen zijn niet te filmen, letterlijk en figuurlijk. Dit was eens, en zeker weer!