Marloes Otten – Visserslatijn

Als zoutwaterduiker duikt Marloes Otten deze keer in zoet water, op zoek naar de beloofde enorme snoeken en baarzen. Ze vindt vooral kleine dingen, waaronder iets wat ze niet kent. Zouden de grote vissen zich echt hier bevinden of is het slechts visserslatijn?

Al een tijdje hoor ik een visser vertellen over de enorme snoeken en baarzen die hij op een bepaalde plek in de Oude Binnenmaas vangt. Als ik hem mag geloven, moet je de vissen zo’n beetje aan de kant duwen als je het water in zou willen stappen. Het heeft even geduurd om mijn zelf bedachte zoetwater-fobie te overwinnen, maar ineens vind ik mezelf toch terug aan de waterkant van deze oude rivierarm.

Het water ziet er helder uit, er staat een mooie rietkraag langs de kant en er zwemmen groepen waterkipjes rond. Ik kan me helemaal voorstellen dat die enorme snoeken bij die rietkraag rondhangen en anders wel bij de tot op het water hangende wilgen.
Ik volg de bodem op een geringe diepte, want met het mooie zonlicht lijkt die rietkraag me een mooie plek om te fotograferen. Het eerste onderwaterleven dat ik zie zijn mosselen. Ik schiet in de lach “Ha, die zijn bij ons in Zeeland veel groter!”. Even verderop zie ik een zoetwaterkreeftje over de bodem scharrelen. Het arme beestje wordt ook uitgelachen. Want de kreeften zijn bij ons in Zeeland ook veel groter… Dan realiseer ik me dat ik net een Amerikaanse toerist ben “bij ons is alles groter”. He getver, daar moet ik mee ophouden.
Al fotograferend vervolg ik de duik. Terwijl ik het ene na het andere wiertje en diertje fotografeer, realiseer ik me dat ik zo al duikend de hele wereld over ga… Met die camera ben ik zojuist veranderd van een Amerikaanse in een Japanse toerist.

Ik vind nog een onbekend beestje, dat probeert uit een kokertje te klimmen. Ik herken het van foto’s van zoetwaterduikers, maar heb eigenlijk geen idee wat het is. De larve van het een of ander?
Het is in ieder geval snel, met die kleine pootjes tijgert het over de bodem, de koker achter zich aan trekkend. Het is bijna onmogelijk om het goed op de foto te zetten, het blijft uit beeld lopen.
Zwemmend langs de rietkraag, speur ik naar de beloofde vissen. Ik zie echter alleen maar riet.
Pfff, nu weet ik waar de term ‘visserslatijn’ vandaan komt. Die man had zeker Amerikaanse voorouders. Want volgens zijn verhaal waren de vissen bij hem in de Oude Binnenmaas veeeeeel groter dan bij mij in Zeeland…