Antoinette Derksen – Zeelandweekend

Maar liefst acht duiken werden er gemaakt tijdens het Zeelandweekend van de duikvereniging van duikreporter Antoinette Derksen. En dat bezorgt haar keuzestress. Want welke duik was nu het mooist en welke moet ze beschrijven in haar duikreport? Geniet mee van het verslag van de nachtduik.

Datum: 01-10-2017

Duiklocatie: Den Osse – Kerkweg

Afgelopen weekend bezochten we met ons duikteam diverse duikplekken in Zeeland. Voor een aantal leden van het team was het de eerste kennismaking met het duiken in Zeeland. Het was een topervaring om deze leden hierin te begeleiden. Ik heb dit weekend acht prachtige duiken kunnen loggen: Zoetersbout, De Zeelandbrug, Den Osse – Kerkweg (3x), Dreischor Frans Kok rif, De Kabbelaar en Dreischor Gemaal.

Het liefst zou ik natuurlijk alle acht de duiken willen beschrijven en schrijven over het geklungel om het water bij Zoetersbout in te komen… de nachtduik bij De Zeelandbrug… het feit dat er vijf Sepia’s zijn gespot waarvan ik er geen één van heb mogen aanschouwen… de jacht op slakjes en deze zo goed (lees scherp) mogelijk op de foto te krijgen… of de laatste duik van het weekend, gedoken op één van mijn lievelingsduikstekken: Dreischor Gemaal… Keuze stress! Uiteindelijk valt de keuze op de nachtduik bij Den Osse – Kerweg.

De wind trok in de loop van de dag aan en blies deze avond op volle kracht. Schoorvoetend trok ik mijn koude, natte natpak voor de zevende keer dit weekend aan… Brrr… Na mij in het pak gewurmd te hebben, leek het pak mij immuun te maken voor de koude wind en de ‘schoorvoetendheid’ was dan ook snel verdwenen.

Mijn buddy en ik staken de dijk over en via de steiger liepen we het water in. Na twee minuten duiken werden we verrast door een puitaal en kort daarna door twee palingen. De slangachtige lijven kronkelden tussen de oesters door en we moesten moeite doen om ze te volgen. We vervolgden onze weg…

We zwommen voorbij de zandbodem, waar een aantal heremietkreeften rond scharrelden, en over de oude zeedijk. Eenmaal over de rug van de zeedijk troffen we een kleine afgrond aan. We zweefden op de rand van… van een andere wereld. Zo voelde het in ieder geval. Hier leek het water donkerder. Ik scheen met mijn duiklamp in het donker. In het licht zag ik steeds meer ribkwallen. Het leek alsof we in een plaatselijke sneeuwbui terecht waren gekomen en de kwallen als grote sneeuwvlokken in een gitzwarte lucht voorbij dwarrelden. Het was een rustgevend moment.

We doken verder langs de helling van de zeedijk. Daar konden we aanschuiven voor een verlaat avonddiner bij een Noordzeekrab die net aan zijn hoofdmaaltijd begon: oester. Met zijn scharen brak hij met gemak de oesterschelp en begon het witte weekdiertje naar binnen te werken.

Ook aan dit schouwspel kwam een eind en we doken verder. Op de terugweg zagen we op de zandbodem een klein wezentje heen en weer schieten. Dat kon maar één diertje zijn: een sepiola! Als een balletje in een flipperkast vloog het inktvisje met hoge snelheid heen en weer over de bodem en botste geregeld tegen een anjelier of andere begroeiing aan. Met zo’n snelheid kon ik hem helaas niet scherp op de foto krijgen… Toch, dit was een prachtige ervaring om de duik mee af te ronden. Enthousiast stapten mijn buddy en ik het water uit en klommen met vernieuwde energie de dijk over richting de parkeerplaats.