Antoinette Derksen – Duik 122 versus Duikreport 1

Je moet ergens beginnen. Zo gaat het met alles. Denk maar aan de eerste keer duiken, iets wat we ons allemaal nog wel voor de geest kunnen halen en kijk eens naar hoe het duiken nu gaat! Zo is het vast ook met het schrijven van een duikreport. Ik heb geen geweldige onderwatercamera, ik duik niet vaak op ‘spannende’ duiklocaties en mijn duikerervaring tja, die zou best nog wel vergroot kunnen worden… Maar ik ben dol op schrijven én duiken… Waarom niet, net als die eerste duik, gewoon de eerste stap maken en beginnen met een duikreport?! Afgelopen zondag heb ik inmiddels duik nummer 122 kunnen loggen, dan moet een duikreport er toch ook wel in zitten!

Datum: 28-05-2017
Duiklocatie: Slijk-Ewijk

Duik 122 begon goed en eindigde ook goed. Een prima, ontspannen duik. Hoe vaak ik hier (Slijk-Ewijk) ook kom, deze duikstek verveelt mij nog steeds niet. Zo is het fantastisch om te zien hoe bijvoorbeeld de seizoenen zich afwisselen onderwater; het frisse groen dat nu een tegenhanger biedt naast de donker gekleurde mosselvelden met hun blaaszakken. De thermocline die langzaam een sluier werpt, een deken legt over de koudere watermoleculen. De grotere bewoners zoals de snoeken en snoekbaarzen, die weer nieuwsgierig tijdens de nachtduiken het schijnsel van de duiklampen volgen. Maar ook de zoetwaterkwalletjes die na een lange warme zomer opduiken en wat dacht je van de prachtige heldere winterduiken. Het is mooi hier!

Voorafgaande aan de duik gaf mijn buddy aan graag een diepduik te willen maken. Volgens duikplan doken we naar het wrakje (een bootje van ongeveer 7 meter lang, waarin geregeld een snoek van een fors formaat te vinden is). Na even rondgehangen, wat klinkt dat toch altijd heerlijk ‘hangen’, ‘zweven’, ‘gewichtloos’….Enfin, na even rondgehangen te hebben op zo’n veertien meter diepte en het bootje geïnspecteerd te hebben op vis, zetten we onze duik verder: de afgrond in! Bij Slijk-Ewijk heb je op een aantal dieptes het idee boven een richel te hangen waar je uitkijkt op een prachtig maanlandschap die de donkere diepte in duikt. Het wrakje ligt vlak bij zo’n richel. Na een oké-teken van mijn buddy gekregen te hebben op de vraag of hij klaar was om de diepte in te gaan, daalden we af. Het zicht was minder in vergelijking met het zicht van de afgelopen weken, maar alsnog was het maanlandschap adembenemend. Met goed zicht en een stralende zon, kan de bodem hier geelgoud oplichten en je meenemen naar een wereld ver boven het droge vandaan… Via de kleiwand stegen we langzaam omhoog. Uitstekende rotsformaties blokkeerde hier en daar het zonlicht, dat groen kleurde door het water boven ons. Als een aurora verschijning speelde het groene licht met mijn gedachten en gevoelens. Hoe dichter we bij het wateroppervlakte kwamen, hoe merkbaar warmer het water werd en hoe meer wolken met garnalen we zagen. Op een meter of zes gingen we nog enige tijd opzoek naar vis… veel grondels en kleine pos, deze keer geen snoeken of snoekbaarzen. Duik 122, een prima duik.

PS Als je na je duik geen anderhalf uur op de ANWB wil wachten, neem dan je autosleutel mee onderwater en laat deze niet in de bijbehorende, afgesloten auto liggen.