Carla van Westing – Koud maar weer geweldig

Van het Antilliaanse water naar het Zeeuwse. Het is even een overgang, maar Duikreporter Carla geniet weer volop.

Na onze heerlijke vakantie op Curacao moet er toch weer gewend worden aan het koude nederlandse water. Harry wacht even met zijn enkel natpak, en terecht, enkel nat is te koud nu. Maar ik moet gewoon weer onder in mijn luxe droogpak. Ik ben al bijna 2 weken weer terug en nog droog. Zeg ik net op zaterdag dat ik volgend weekend toch echt weer het water in wil, krijg ik een app-je van Edwin. Of ik zondag meega. LW-kentering St. Annaland en daarna de Kerkweg. De eerste duik gaat me lukken, maar in de middag heb ik verplichtingen. Maar de gunstige kentering wil ik wel meepakken. Dat is dus onverwacht een week eerder alweer onder in de Oosterschelde. Nog wel wat voorbereidingen op stel en sprong dan. Mijn gekeurde flessen ophalen en vullen. Droogpakslang nog op mijn automaat monteren. En alles voor een gewone hollandse duik weer bij elkaar zoeken. Maar dat lukt uiteraard allemaal.

Als ik zondagmorgen bij Stalland aankom is het er een drukte van jewelste. Ongelooflijk zo op een zondag in februari! Edwin is er ook net en ik parkeer naast hem. Even gezellig bijkletsen en ondertussen in de blubber onze sets opbouwen. Best wel een smerige bende daar bovenop, echt modderig. Maar met matjes en tegels kunnen we toch onze spullen netjes opbouwen. We kletsen voor de duik nog wat met Dicky en Wilton, die ons nog eens goed uitleggen waar we de dahlia kunnen vinden. Snotolven zitten er wel, maar die zwemmen nog rond, hebben nog geen nest. Dus die vinden is gewoon mazzel hebben. Vol goede moed gaan we te water, tis echt laag, dus we zijn al bijna bij de groene boei. De kou valt me eigenlijk wel mee zo in eerste instantie. We zwemmen uit naar de oesterbank en duiken door tot het einde. We worden op een zilverblauwe knotsslak gewezen. Mooie beestjes, ik zie er gedurende onze duik nog veel meer. Het wemelt van de krabbetjes, verschillende soorten en ook de appeltjes zijn talrijk. Na een tijdje krijg ik een seintje van Edwin, hij heeft een (één van de meerdere!) dahlia gevonden. Een prachtig rood exemplaar. Ligt prachtig los in het zand. Na een aantal foto’s, van hem en van mij, zwemmen we nog een stukje door. We vinden verschillende eipakketjes van wulken. Je kunt de mini-wulkjes in de verschillende eitjes zien zitten.

Als ik het koud krijg sein ik naar Edwin dat ik er uit ga. Hij besluit met me mee te gaan. We spoelen op de zeer geringe stroming lekker richting strandje. Inmiddels zijn mijn lippen toch wel koud geworden, maar dat vind ik nooit zo erg. Mijn handen zijn en blijven het grootste probleem. Ik kan nu nog net zelf mijn vinnen uitdoen en mijn sleutel pakken om mijn auto open te doen. Jammer van de wind, want verder is het een prachtige dag met strakblauwe hemel. Maar ondanks de wind krijg ik mijn handen best weer snel op temperatuur. Was weer een heerlijk en supergezellig duikje. Wel jammer van het slechte zicht overigens. Na de duik nog een tijdje staan kletsen, lekker in het zonnetje. Ik ben blij dat ik het koude water weer in ben geweest. Eerste keer na een vakantie zie ik altijd tegenop.

Edwin en ik nemen afscheid van Dicky en Wilton en van elkaar en we vertrekken ieder een andere kant op. Gauw maar weer herhalen, tis weer erg leuk onder water!