Carla van Westing – Geweldig dagje vakantie in maart

Het is lekker weer en wat doe je dan? Juist, lekker duiken en natuurlijk hopen dat je al dat moois tegenkomt wat je op je wensenlijstje hebt staan.

Vorige week moest ik afhaken door een verkoudheid. Dat geeft altijd een slecht gevoel. Zeker als je dan ziet dat de persoon waar je mee zou duiken, met de zeehond bij de Bergsediepsluis heeft gedoken en misschien wel zeehondsdolheid heeft opgelopen. Had ik hem daar voor kunnen behoeden als ik erbij geweest was??? Het blijft door mijn hoofd spoken, de hele week. En dat wordt alleen maar meer als ik verneem dat hij verkouden wordt en zich ziek voelt. Ik voel me zo schuldig!!!

Gevolg is wel dat hij dus niet meegaat deze week. En dat met dit prachtige weer, da’s balen. Ik vind gelukkig erg simpel een andere buddy, die net als ik het mooie weer wil genieten en ook 2 duiken wil maken. We vinden het alle twee erg spannend, maar willen toch de sensatie van de zeehond wel meemaken. We stappen om 9 uur in de auto samen bij de Gouden Leeuw, Moerdijk. Dat betekent dat we net na half 10 op de stek zijn.

De drukte valt echt reuze mee, gelukkig. We horen van Rinie dat hij er is, hij heeft hem gezien. We kleden ons om en gaan het water in. Spannend, dat wil ik best toegeven. Ik heb echt wel een hogere hartslag dan normaal. Twee weken geleden zwom ik hier net zo gespannen en toen hebben we hem niet gezien. Zou hij ons nu wel vinden?? Echt spannend! En ja hoor, we zijn nog op het ondiepe gedeelte als ik al iets langs mijn benen voel.

Ik ben nog niet zeker, maar even later zwemt hij onder mij door. Ik voel hem nu niet alleen, ik zie hem onder me doorgaan naar Lilian toe. Die heeft nog niets in de gaten. Ze vindt het zwemmen wat moeilijker gaan vertelt ze later, maar als ik haar erop wijs, ziet ze het beest aan haar beenpocket hangen. Wat een ervaring, zo bijzonder.

We zwemmen door richting platform en even blijft hij bij ons, maar is dan weer verdwenen. Achter het platform wijs ik Lilian de dahlia aan, die ik 2 weken geleden heb gevonden. Als zij ligt te kijken is ineens de zeehond weer naast haar. Ik wijs er meteen naar. Weer ‘bijt’ hij haar. In haar been en aan de pocket. En hij trekt aan haar cap. Ik duw het beest zachtjes weg iedere keer dat hij haar bijt. Hij is best opdringerig en laat zich niet zomaar wegsturen. Maar gelukkig verwisselt hij iedere keer van groepje duikers om mee te spelen, en dan krijgen we weer even tijd om bij te komen. Ik vond het serieus spannend. Als we een beetje bij het platform wegzwemmen om verder te kijken komt hij weer naar ons toe. Nu ben ik de klos. Hij gaat op mijn fles liggen en trekt de band van mijn fles los. Hij knabbelt aan verschillende dingen en blijkt zich vol op mijn wing te storten met zijn tanden.

Onze derde man komt snel nadat we bij de brug zijn ook aan. Wij staan inmiddels gezellig met allemaal bekenden te kletsen en ons verhaal van de zeehond te delen. Maar we kleden onszelf toch om en vragen nog even waar we de snotolf moeten zoeken. Mattie weet het dus we zwemmen achter hem aan. We zien erg veel slakken, met name rosse sterslakken. Maar ook blauwtipjes en slanke waaierslakken. We speuren onder alle stenen, want de snotolf zit echt onder een steen. Helaas mag dit niet lukken. Maar ik ben dik tevreden, een zalige duik, met niet aanvallende slakken heerlijk relaxed.

En dan na de duik nog eens lekker in de zon zitten en koffie drinken, het lijkt echt wel zomer. Zo lekker, dat Lilian en ik besluiten nog even op het terras bij de Grevelingen te gaan zitten. Nog even onze dag voorbij laten komen en er over kletsen. We zijn het er over eens, dit was heel speciaal, heel bijzonder. Op naar de volgende duiken, deze dag heeft onze passie nog weer extra aangewakkerd.