Carla van Westing – Yeah, gelukt!

Het is even zoeken maar dan heeft Duikreporter Carla ook gevonden waar ze voor kwam!

Vorige week de duik overgeslagen, omdat het zo vreselijk hard stormde. Hoewel ik erg veel zin had, hebben we het verstand laten overheersen.
Maar vandaag gaan we het inhalen. De voorspellingen zijn niet zo slecht, met later opklaringen, de wind is niet zo heftig, en het is droog, dus we vertrekken vol goede moed. Bij de brug aangekomen is het al gezellig druk. Er staan een hoop bekenden, dus we beginnen met uitgebreid kletsen. Heerlijk altijd die sterke verhalen en grappen en grollen over en weer. Wat een zalig begin van de zaterdagmorgen. Lilian en ik twijfelen even of we met de mannen een driftduikje zullen maken van de Val naar de brug, maar we hebben alle twee ons 10 litertje bij ons, dus dan moeten we al snel ondieper gaan. Tis lekker hoog water, dus we besluiten om bij de oude instap te water te gaan en dan richting de Val te zwemmen. Dan kunnen we als we het koud krijgen lekker terug naar de instap.
Ondanks de golven komen we gemakkelijk het water in. We zoeken de diepte een beetje op en scharrelen wat richting het oosten. Het stikt van de nestjes eieren van de slakdolven in de geweispons. Maar het beestje zelf kunnen we niet vinden. Tenminste, deze duik niet, want Lilian heeft er al genoeg gezien, alleen ik nog niet. Het zicht is niet echt om over naar huis te schrijven, maar we kunnen elkaars lamp in de gaten houden, dus voldoende zicht voor ons. Onder het zoeken naar slakdolven door, vinden we slanke waaierslakken, blauwtipjes, rosse sterslakken en alweer heel veel galathea’s. En ook vind ik een plaatje van een wulk die aan het eieren afzetten is. Na een half uur vind ik het wel tijd om om te keren en weer richting de kant te gaan. Mijn handen doen nog geen pijn van de kou, dus misschien red ik het deze keer wel wat beter dan vorige keer. Toen deden mijn handen zo’n pijn van de kou, echt balen. We keren dus een beetje richting de kant, nog steeds doorzoekend. Door alles wat we al gezien hebben is mijn duik in ieder geval al geslaagd. Maar als ik dan toch ineens een slakdolf op een steen zie liggen is mijn dag helemaal goed! Wat een schatje. Ik maak er snel een paar foto’s van. Valt niet mee met al het stof, maar ja, het gaat er maar om dat ik het zelf terug kan zien, het aan mijn vriend kan laten zien en hier een plaatje bij kan plakken. Die van mij zijn toch niet altijd van superkwaliteit, maar dat mag de pret niet drukken!

Ik heb weer heerlijk genoten en niet eens zo heel erg lang last gehad van mijn handen. Mijn voeten des te langer, maar dat begint altijd pas als ik op de kant ben. Snel maar weer, bevalt nog steeds, ook met deze temperaturen.