Caribisch blauw water op de Noordzee
Tijdens de expedities van Stichting Duik de Noordzee schoon is het beeld dat Floor Driessen van de Noordzee heeft, enorm verrijkt. Elk gebied is anders. Elk wrak is anders. Elke duik is anders.
De vierde duik tijdens mijn derde expeditie op de Noordzee is gepland op de U31. Een Britse onderzeeër uit de Eerste Wereldoorlog die het jaar ervoor op de zeebodem werd teruggevonden, na bijna een eeuw zoek te zijn geweest. Door de ervaringen tijdens expedities van Stichting Duik de Noordzee schoon is mijn beeld over de Noordzee enorm verrijkt. Elk gebied is anders. Elk wrak is anders. Elke duik is anders. Al maak je twee duiken op dezelfde dag op hetzelfde wrak; het getij kentert de onderwaterwereld en ik tref weer andere soorten aan. De ene dag belemmert de golfhoogte het maken van een duik, een volgende dag is er een bbq aan dek en kijken we uit over een spiegeltje van een zee. Ik weet nog hoe uitgelaten ik vorig jaar terug aan boord gelift werd, na mijn eerste onderzeeër ooit te hebben gezien: “de raampjes in de toren, een dikke gehoornde slijmvis en het glas nog in de periscoop!”. Tijdens de lunch bespraken de wrakduikers de uitermate perfecte stand: recht op z’n buikje en nog zó intact.
Vandaag, na het ontbijt, zie ik een lichtblauwe zee zoals ik dat nog nooit heb gezien. Behalve op promotiefoto’s voor Bonaire. Verlangend om erin te springen, kleedt iedereen zich om. Na mijn sprong moet ik nog een kleine 50 meter zwemmen naar de boei om af te dalen. Als het expeditieschip op veilige afstand is, draai ik op mijn buik. Ik zie de lijn. Ik zie de lijn? Ik kijk boven water naar de boei en dan weer terug onder de waterspiegel. Ik zie de lijn! Jemig, het is niet alleen blauw, het is gewoon kraakhelder! Als ik op tien meter diepte zit, zie ik de schimmen van het wrak en het vijftal buddyparen dat voor me te water is gesprongen. Een supportduiker met lichtraam begeleidt de videograaf nabij de toren, terwijl ver daarvan, bij de boeg van het wrak, twee archeologen bezig zijn met een meetlint. Het is bizar. 4D discovery channel. Normaliter kijk ik 30cm voor me, op zoek ga naar velerlei soortjes. Nu peddel ik rond, als een soort van onderwaterdrone. Ik aanschouw de bezige duikers die vislood rapen, het anker losmaken en zie de fotografen en biologen bezig met camera’s. Het wrak zelf bekijken, dat had ik eigenlijk nog nooit gedaan. Er ging een wereld voor me open. Sinds deze duik maak ik andere (completere!) Noordzeeduiken op wrakken. Mijn duikersbewustzijn heeft meer context en fundament. Een verrijking voor mij, door de aanschouwing: “Een zee van ruimte”.
