Arctic Soul – Het verhaal achter de foto

Ellen Cuylaerts, die in februari bij ons ‘in beeld’ is, trotseerde de kou van Svalbard – ze moest en zou dat ene plaatje maken.

Enkele jaren geleden maakten we als gezin in de zomer een reis naar Svalbard om de klimaatverandering te documenteren – het smelten van gletsjers en fjorden die voorheen grotendeels gedurende het hele jaar ontoegankelijk waren omwille van de toegang in het noorden die versperd werd door pakijs. In deze regio moet je rekening houden met ijsschotsen en ijsberen in het water. Ons geconverteerde visserschip had enkele technische problemen aan de start, wat ons verhinderde om een circumnavigatie te voltooien. Omdat we het jaar voordien reeds op verkenning waren geweest, wisten we van een ondiepe baai in het noordwesten waar zich een kolonie harbour seals bevonden, Virgohamna (voorheen gediend als whaling station en als basis voor enkele mislukte noordpoolexpedities eind 19de eeuw, begin 20ste eeuw.).

Het plan was om tot Virgohamna te varen en daar een dag af te wachten tot de benodigde stukken voor het schip binnenkwamen. Een dag werden er vier en vermits we geen tijd en fotografiemogelijkheden wilden missen, spendeerden we elke dag enkele uren in het ijskoude water (gemiddelde temperatuur was drie tot vier graden Celsius). Het weer was grauw en het water erg ondiep. We werden geplaagd door dikke thermoclines waar je al duikend niet onder kon. We zaten er permanent middenin en zagen af en toe een zeehond erg dicht naderen, zelfs met zijn snuit op de dome. Na 3 dagen hadden we nog geen scherpe onderwaterfoto. Op sommige plekken in de baai vervaagden de thermoclines soms, maar dan zagen we geen zeehonden.

Dag vier nam een trage start. De koude kroop letterlijk in onze kleren, handen, voeten, gezicht werden allemaal een beetje gevoelloos. Toen het ook nog begon te regenen en er mist en wind opstak, was de zin om een dagje lekker lui te zijn en op ons stapelbed te blijven liggen groot. Maar vermits ook de ambitie om toch enkele nuttige foto’s te hebben na zo vele uren in het water, groot was, maakten we ons klaar om met ons veiligheidsteam uit te varen (in streken met ijsberen zijn de veiligheidsregels zeer strikt om te vermijden dat beren en mensen in gevaar komen).

Eenmaal in het water was de zichtbaarheid beter dan de voorbije dagen, toch een meter, maar de zeehonden hadden blijkbaar voor een luie dag gekozen en waren afwezig. Tot…ik zo verkleumd was dat ik moest stoppen en me naar de dinghy begon te begeven en ik dit prachtig nieuwsgierig exemplaar tegenkwam. Ik werk steeds mijn instellingen bij naargelang het beschikbare licht en gelukkig had ik dit nu ook gedaan. Ik had maar een kans en dit is de foto: de thermocline was erg licht maar wel aanwezig en dat zie je in deze niet haarscherpe foto, maar voor mij is het ook de weergave van de koude, de afgelegenheid en de ziel van de arctic.

Ellen Cuylaerts is deze maand ‘in beeld’ op DuikeninBeeld. Klik hier voor meer foto’s en het verhaal van deze fotograaf.

Lees en kijk nog een ‘verhaal achter de foto’:

A cry from the ocean

Ball of silversides

The scream