Angst, krioelende beestjes en paringsdansen

Er zijn van die duiken die legendarisch zijn. Die je nooit zult vergeten, hoeveel duiken je ook maakt. Om iets heel moois (lees vaak: groots) dat je gezien hebt. Omdat het heel leuk was. Of misschien omdat het heel eng was.

Nou ben ik niet zo bang aangelegd, dus van die laatste categorie kan ik die duiken op 1 hand tellen. Om precies te zijn, op 2 vingers. Ja, ik geef het eerlijk toe, ik ben het water uit gevlucht. Tot grote hilariteit van mijn buddy, die van zijn droogpak bijna een natpak maakte van het lachen…

Op welke spannende duiklocatie dat was? Ehhhhh…. (….schaamrood op de kaken….) Dreischor Loswal… Voor de Zeeland-kenners: ja die, de ondiepste duikplaats van Zeeland.

We maakten een nachtduikje in februari vorig jaar. Boven water stormde en regende het, maar onder water was het heerlijk rustig en het zicht was bijzonder goed! Waarom we daar doken? Omdat we op de andere duikplaatsen al zo vaak komen. Dus nu maar eens ergens anders wilden kijken. Maar het grootste deel van de bodem bestaat hier uit zand, waar niet veel op te zien is. Dus zwommen we op het gemak een rondje op zo’n 3 meter diepte. Tot we iets zagen wat ik nog niet eerder gezien had. Een borstelworm, zager, die vrij rondzwom en de meest ingewikkelde capriolen uithaalde. In schitterende kleuren groen, van felgroen tot donkergroen. Fantastisch om naar te kijken!

Even later verscheen er nog één, en samen dansten te verder, in de spotlights van onze duiklampen. We dachten een bijzonder paringsritueel te zien. Maar plotseling verscheen er nog één en nog één en nog één en als snel waren het er te veel om allemaal tegelijk in de gaten te houden. En kwamen ze allemaal krioelend op de lichtbundel van mijn duiklamp af….

Tijd nu om nog iets toe te geven: ik heb het niet zo op krioelende beestjes. Helemaal niet zelfs!!!! Boven water al niet, maar onder water ook niet!!! Dus twee dansende borstelwormen ging nog net, maar meer dan 15 trok ik echt niet…. Het voelde of ze zich tussen de seals van m’n droogpak wrongen, in m’n ademautomaat kropen en overal zaten waar ik ze niet wilde hebben! Dus heb ik, terwijl mijn buddy de slappe lach kreeg, mijn duiklamp uitgezet en ben heel hard weg gezwommen… Naar de kant en zo snel mogelijk het water uit, uiteraard zonder mijn lamp weer aan te zetten, want dan zouden ze me zeker achtervolgen!

Het duurde een paar minuten voor mijn buddy uitgelachen was en ook in staat was het water uit te klimmen. Mijn zenuwen hadden zich inmiddels ook omgezet in ongecontroleerd gegiechel. Dus beklommen we samen als een stel giebelende mafkezen in zwarte pakken de dijk. Om aan de overkant, op een volledig duistere parkeerplaats een nieuwe auto aan te treffen. Waarin ook van alles krioelde. Deze keer kwam het echter niet op de duiklampen af, want de duiklamp die mijn buddy op de vooruit zette, zorgde ervoor dat alle ledematen zich weer op hun eigen helft van de auto terugtrokken en die auto heeeeeel snel verdween. We hebben niet veel tijd gehad om die paringsdans te bestuderen, dus helaas kan ik daar hier verder geen verslag van doen….

Inmiddels weet ik het, het is inderdaad deze tijd van het jaar dat de borstelwormen uit het zand kruipen om te paren en de eierkapsels vast te zetten. Vooral op ondiepe plaatsen met een zandbodem is dit te zien. Zelfs langs het Noordzeestrand zijn rond de waterlijn de gelatineachtige eierkapsels te zien die met een dunne draad aan de zandbodem vast zitten.
Voor iedereen die niet bang is voor krioelende beestjes zeker een aanrader om te bekijken!

Foto’s: Arco de Man (borstelworm, opening) en Marloes Otten (eieren wapenworm)