Aike Willemsen – Een wens ging in vervulling

Hoeveel geluk kun je hebben? Aike Willemsen heel veel want hij vond het zeepaardje in de Oosterschelde en maakte er foto’s van.

Zaterdag 25 augustus stond Zeeland weer in de planning samen met Zoë die haar eerste buitenwaterduiken in Nederland zou gaan maken. Tot nu toe had ze alleen gedoken in Egypte en in de duiktoren in Enschede, dus dit ging een leuke ervaring worden. Zelf had ik 198 duiken en de 200ste zat er dus aan te komen. Ik had afgelopen week op Facebook al gelezen dat er weer een zeepaardje gespot was en kreeg vrijdag avond de precieze locatie door, die plek ging ik wel vinden, nu alleen nog hopen dat het zeepaardje er nog zat. Heb er al een paar keer eerder naar gezocht maar helaas tot nu toe nooit kunnen vinden.

Om 03:45 ging de wekker, erg vroeg als je altijd tot laat werkt, gelukkig had ik mijn spullen allemaal al klaar staan dus was al snel op weg naar Nijmegen om Zoë op te halen. Snel haar spullen ook ingeladen en 2 uur later stonden we op de duikstek. Er stond een behoorlijke harde wind en aan golven ontbrak het ook niet. We waren de eerste op de parkeerplaats en uiteindelijk lagen we er met maar 2 andere duikers in, wel een luxe op een zaterdag. Eenmaal in het water even rustig ondiep gehangen, Zoë moest nog even wennen aan een dubbel pak, handschoenen, cap en eenmaal op 5 meter werkten haar oren niet mee. Weer even terug naar de instap en bij poging 2 ging alles goed.

We doken naar de juiste diepte en kwamen al snel op “de plek” uit die we zochten. We hebben een hele tijd alles afgezocht maar helaas, het zeepaardje was niet thuis. Ondiep nog even naar wat krabbetjes, kreeft en eitjes van slakjes zitten kijken en toen was het tijd om eruit te gaan. Mijn buddy ging wat sneller door de lucht heen dan normaal, wat ik me kan voorstellen want alles is toch weer even nieuw en anders.

Eenmaal op de parkeerplaats even lekker gezeten in het zonnetje, want die scheen ’s morgens nog. Na een half uurtje kwam Dave aangereden, die kwam hier ook een duikje doen. Hij bouwde zijn set op en ging ook op zoek naar het zeepaardje, na 50 minuten kwam hij met een grote grijns op zijn gezicht terug en hij zei: “Och ik had hem binnen 10 minuten gevonden”. Dat was even flink balen voor ons en al helemaal omdat hij nu wel precies zat waar wij gezocht hadden. Zo zie je maar dat ze geregeld een rondje zwemmen. Dave en Zoë hebben snel hun fles gewisseld en ik had zelf geen volle meer, maar 100 bar in een 15 Liter daar kan ik wel even mee vooruit. het was nog steeds lekker rustig op de parkeerplaats en er waren ondertussen geen andere duikers in gegaan dus hij moest er nog zitten…. toch? Toen ik de foto’s en het filmpje van Dave zag wilde ik hem wel héél erg graag zien.

Snel weer afgedaald en naar de plek gedoken waar Dave hem 15 minuten geleden had gezien. Ook nu was het zeepaardje weer weg. Wat is het toch fijn dat je onder water kunt schelden zonder dat iemand er last van heeft! We zijn elke vierkante centimeter af gaan zoeken in de omgeving maar we kwamen hem nog niet tegen. Om een gegeven moment zag ik flitsen in het water en ik dacht dat de lamp van Dave leeg begon te raken dus Zoë en ik gingen bij hem kijken of alles goed was, en dat was het zeker.

Daar zat het zeepaardje, wat een schitterend mooi beestje is het toch! Een wens ging in vervulling. Een blik op mijn manometer gaf aan dat ik nog 50 bar had, en Zoë had nog meer dan voldoende lucht, dus ik kon nog mooi een paar foto’s maken. Mijn masker liep vol van de lach op mijn gezicht en ik zag onderwater al dat er zeker een paar foto’s gelukt waren, super! Ondertussen was Dave al vertrokken en mijn manometer gaf nog maar 20 bar aan, ik kreeg de octopus van mijn buddy al aangereikt maar vond het in dit geval toch verstandiger om naar het ondiepe gedeelte te gaan, ik had mijn foto’s en we hebben zeker 15 minuten van het zeepaardje kunnen genieten. Bij de uitstap begon het ademen al wat zwaarder te worden dus het werd nu echt tijd om het water uit te gaan.

Eenmaal bij de auto snel wat foto’s nagekeken, er zaten een paar scherpe tussen ondanks het stof dus mijn dag kon al niet meer stuk, dit was een super ervaring tijdens mijn 200ste duik! Na de duiktijd voor appeltaart en een biertje bij boer Piet, de 200ste duik en het zeepaardje moesten we toch vieren en we gingen deze dag toch niet meer duiken.

’s Middags zijn we nog even terug geweest op de duikstek waar we met Marga en Daantje hadden afgesproken, het was erg druk nu, zeker 25 auto’s en erg veel duikers die tegelijk het water in gingen. Ik was blij dat ik met tegenzin zo vroeg mijn bed uit was gekomen. Het begon ondertussen ook al aardig te waaien en regenen. ik heb op de parkeerplaats ook geen duiker meer gehoord over het zeepaardje dus ik denk dat hij niet meer gezien is. Daantje, Marga en Dave zijn na de drukte nog het water in geweest, Daantjes vest was helaas na 5 minuten kapot en heb deze nog gerepareerd maar voor haar was het einde duik. Na een uur kwamen Dave en Marga weer bovenwater, het zeepaardje was weg en het zicht was heel erg slecht geworden dus dat was erg jammer. Zou de zeepaardjes gekte dan ook hier toegeslagen zijn? Dat is ook de reden waarom ik de stek niet noem in dit verslag, de meeste mensen die op Facebook zitten zullen het wel weten maar persoonlijk vind ik het erg jammer dat er dan ineens veel duikers komen die het normaal vinden om over de bodem te kruipen en zo het zeepaardje weg jagen of dood trappen.

’s Avonds hebben we wat gegeten bij de Barbier in Ouwekerk en kwamen de duikers tegen die er ook zo vroeg in de ochtend waren, die zaten ook op de juiste plek te zoeken maar hebben hem niet gevonden, het blijft dus echt geluk hebben. Ik was al blij dat ik hem na 200 duiken gevonden had, Zoë had hem al bij haar tweede Zeelandduik, hoeveel geluk heb je dan!