Sandra Boerlage – Dagje duiken in de Oosterschelde

Bootduiken op de Oosterschelde…. Het lijkt Duikreporter Sandra Boerlage wel wat. Duik met haar mee!

Datum: 25 september 2016
Duiklocatie: Oosterschelde

Duiken in de Oosterschelde vanaf een boot, al meerdere malen gedaan en altijd leuk. Dus toen mijn buddy Roy aangaf dat er bij zijn Delta duikteam nog plaats over was hoefde ik niet lang na te denken. Dat scheelt een hoop wandel- en klimpartijen met de toch niet zo lichte bepakking. Wie vindt dat gemak nou niet lekker! En wat ik ook prettig vind is dat je vaak op plekken komt waar je vanaf de kant niet makkelijk komt.

Zondagmorgen vertrokken we vroeg richting Zeeland met een volgeladen auto. We hadden ieder twee duikflessen mee aangezien er geen vulmogelijkheden zijn op de boot Helga. We hadden al een tijd niet samen gedoken en dan raak je onderweg zo aan de praat dat we bijna een afslag misten. De rit naar Zeeland vloog door al dat geklets, met zelfs nog een kleine koffie/chocolademelk brake, zo voorbij.

Bij de boot aangekomen zagen we dat er al wat mensen druk bezig waren met het uitladen van hun spullen om ze op de boot te plaatsen. Wij volgden hun voorbeeld, net kuddedieren zijn mensen toch met dat soort dingen. Toen ik mijn spullen op de steiger reed, zag ik dat de boot toch een heel stuk lager lag dan de steiger. Toen dacht ik wel even: “Hoe gaan we dit aan boord krijgen?” Maar voor ik het wist waren er heel veel helpende handen en werd door iedereen van alles aan boord getild. Binnen een mum van tijd lag alles aan boord en was het wachten op de rest van de mensen die zich aangemeld hadden. Ook hierbij stond iedereen paraat met een helpende hand en konden we snel vertrekken.

De eerste duikstek was Keten 21 Stavenisse. Na een briefing van Ron Huisman maakten we ons snel klaar voor de duik. We moesten er namelijk om 10.30 uur in liggen en om 11.15 uur weer bij de boot zijn. Een korte duik dus, maar dat heb je als je op tij duikt. Veiligheid voor alles. We willen namelijk niet helemaal in Verweggistan uitkomen. Roy en ik sprongen als derde buddypaar te water en zwommen een stukje richting de kant om hierna onder te gaan en in een prachtig kommetje met veel leven te duiken. Hierbij hadden we van te voren afgesproken dat Roy de tijd in de gaten hield, zodat we zeker op tijd weer boven waren. We hebben aardig wat gezwommen en naast de vele oesters die we hebben gezien, was het bij deze stek heel opvallend dat het wier hier een beetje paarsachtig was. Een hele vreemde kleur vond ik (en meerdere duikers met mij hoorde ik later aan boord). Achteraf bedacht ik me dat het handig was geweest om hier een foto te maken, maar met de macrolens op mijn camera heb ik daar niet eens aan gedacht. Mijn oog was gericht op heel klein spul. Helaas vond ik dat deze duik niet. Na dertig minuten werd ik door Roy op mijn schouders getikt dat we echt weer richting de boot moesten. Jammer! Na veertig minuten stegen we op en hebben we het laatste stuk boven water afgelegd.

Toen iedereen weer aan boord was, stond er koffie en thee klaar en had John Ruiter appeltaart meegenomen. Als je dan nog trek had, kon je nog een omelet of uitsmijter bestellen. Voldaan van de lunch waren we inmiddels bij de tweede duiklocatie aangekomen, Helaas geen hangculturen bij Bruinisse aangezien hier kitesurfers bezig waren. Dus nog even snel in een turbo tempo mijn poort die ik tijdens de lunch met veel moeite eraf had gekregen er weer opgezet om te wisselen naar macro.

De volgende locatie werd Anna Jacoba polder. Perfect om op zoek te gaan naar slakjes. Vol enthousiasme sprongen we dan ook van de boot en begonnen onze duik met als missie slakjes. Groene wierslakken vonden we voldoende, maar de rest hield zich goed schuil. Roy had een top lamp en hij heeft echt zijn best gedaan om elk stukje onderwaterlandschap af te speuren naar zo’n mooi wezentje. Ondanks dat we die niet vonden, hebben we ons prima vermaakt met de vele hooiwagenkrabben en begroeide oesters. Al met al een top duik en ook zonde om uiteindelijk ons hoofd weer boven water te steken om er achter te komen dat we het laatste buddypaar waren wat nog in het water lag. Genoten hebben we zeker van deze dag en jammer dat er dan ook weer een eind aan kwam.

Al snel waren we weer bij de haven waar binnen we een mum van tijd met iedereen alle spullen weer aan de kade hadden. Na iedereen gedag te hebben gezegd gingen we weer richting huis. En wat hoor ik dan van Roy als ik al lang en breed weer thuis ben: Het is traditie dat degene met de langste duiktijd de eer heeft om een stukje voor het clubblad te schrijven. Super blij was hij met me. Daarom bij deze het verslag voor je, Roy.

Ik wil Delta duikteam en iedereen die aanwezig was bij deze duikdag bedanken voor de gezelligheid!!!