Leendert Smit – Een narrow escape?

Duikreporter Leendert Smit dook bij Anna Jacobapolder. Een duik van zwarte bagger tot super helder water. Maar er was ook nog een probleempje…

Het lijkt wel of de herfst weer plaats heeft gemaakt voor de zomer. De überbermilde temperaturen en het zonnetje lokken mij ook deze zaterdag weer naar Zeeland. Helaas had ik niet goed opgelet. Ik dacht dat het HW zou zijn maar het is LW. Nogal een verschil en ik ben van plan naar Anna Jacoba Polder te gaan. Die plek duikt echt veel lekkerder bij hoogwater. Ik besluit mijn plannen nog maar even niet te wijzigen en te kijken wat de mogelijkheden zijn.

Ik zie al snel dat je langs de steiger voor het fietspontje redelijk makkelijk te water kan maar ik wil eigenlijk in het haventje duiken. Gelukkig heb ik een lang touw in mijn auto liggen en al snel klauter ik langs dit touw de dijk af, het haventje in. Ik beland veilig beneden en stap het water in dat hier misschien 20 cm diep is. Ik doe 2-3 stappen en zak dan ineens tot ver over mijn enkels in de prut. Daar sta je dan, of eigenlijk je staat helemaal niet. Zuigend in de blubber met 9 kilo lood, een zware 12 liter fles en een camera om je nek is er nauwelijks sprake van staan. Maar het lukt uiteindelijk om dieper water te bereiken en mijn vinnen aan te trekken.

Daar gaan we dan. Een spoor van pikzwarte bagger achterlatend zwem ik tussen de restanten van de mosselcultures. Het is hier bij eb nauwelijks 2 meter diep en de manoeuvreerruimte is krap. Dat maakt het fotograferen niet makkelijker. Ik zie ook niet echt iets wat er uitspringt. wel zie ik vele millenniumwratslakken over de bodem kruipen maar die zijn net iets te klein voor mijn groothoek. Uiteindelijk kom ik bij een aantal lange, in de lengterichting van de haven gespannen kabels. Daar zaten vorig jaar prachtige grote kokerwormen op maar nu is er niets (interessants) te zien.
Ik zwem de haven uit, ga naar rechts en zwem langs de dijk terug naar de steiger. Ineens is het zicht superhelder maar naarmate ik richting de steiger zwem en ik ondieper kom wordt het weer wat minder. Na een uurtje kom ik naast de steiger bij het touw boven.

Een Aziatische familie uit België zit uit te rusten van het zeevruchten verzamelen en groet vriendelijk. Ik trek mijn vinnen uit en merk dat er iets is. Ik kijk nog eens goed en zie dat één van mijn Seawings bijna is afgescheurd bij het scharnierende deel. De vin zelf hangt aan een paar mm rubber. De andere vin is ook gescheurd maar hier is de situatie minder dramatisch. Dat had nog vervelend kunnen aflopen als ik plotseling zonder, of vrijwel zonder, voortstuwing had gezeten. Nu blijkt maar weer eens hoe belangrijk het is AL je uitrustingsstukken regelmatig te inspecteren op slijtage, breuk of anderszins.

Gelukkig kreeg ik zonder bijbetaling een nieuw stel vinnen van Moby Dick te Rotterdam. Het bleek een ontwerpfout te zijn geweest in de eerste serie van dit type vinnen. Een pluim voor deze winkel!