Roland Hendriks – Wie bekijkt wie?
Aan het eind van de duik leek de tijd even stil te staan voor Duikreporter Roland Hendriks en de imposante snoek. Een moment van verwondering.
Datum: 11-10-24
Duiklocatie: Kraaijenbergseplas 7
Vandaag ben ik weer eens gaan duiken in de Kraaijenbergse Plas 7, bij “De Bungelaar”. Dit keer had ik het plan om het wrak de Kiekuut links te laten liggen en bij de instap naar rechts af te slaan, richting het strandje. Het water voelde fris en het zicht was goed, dus ik was benieuwd wat er deze keer op me te wachten stond.
Tijdens het duiken zag ik al snel wat krabben en kreeftjes die zich schuilhielden tussen het gewas. Ook glipte er een paar keer een kleine snoek voorbij, net te ver weggedoken in de dichte begroeiing om goed vast te kunnen leggen. De planten wiegden zachtjes in het water en gaven het geheel een mysterieus, bijna betoverend tintje. Toch had ik het gevoel dat er iets bijzonders stond te gebeuren, iets dat mijn duik vandaag speciaal zou maken.
Terug bij de instap aangekomen dacht ik even dat de duik ten einde was, maar iets in me zei om toch nog een stukje verder te zwemmen. En daar, net op het moment dat ik even omhoog keek, zag ik hem: een werkelijk schitterend exemplaar van een snoek, die als een schaduw door het blauw zweefde. Hij leek bijna stil te hangen als een vogel in de wind, tegen blauwe lucht, volledig stil, alsof hij zich nergens door liet afleiden. Het was een zeldzaam moment – een van die ontmoetingen die je maar af en toe hebt en die je altijd bijblijven.
Normaal gesproken zwemmen snoeken langzaam weg als ik met mijn koplampen nader, zo noemen mijn buddy’s meestal mijn videolampen. Maar deze snoek bleef roerloos hangen, alsof hij net zo nieuwsgierig naar mij was als ik naar hem. Langzaam bracht ik mijn camera dichterbij, en tot mijn verbazing kwam hij op me af, als betoverd door de lens. Hij bleef zo dichtbij dat ik zelfs de fijne details van zijn tanden en zijn imposante kaak kon zien. Het was alsof de tijd even stil stond, en in die stilte leek de snoek bijna te poseren, alsof hij wist dat hij de ster van deze duik zou worden.
Toen hij uiteindelijk langzaam wegzwom en weer opging in het blauw, bleef ik nog even hangen, genietend van het magische moment dat ik net had meegemaakt. Deze ontmoeting maakte de duik niet alleen bijzonder, maar gaf me ook een hernieuwd gevoel van verwondering voor de onderwaterwereld. Wat een avontuur!
