Expeditie Noordzee: Vast is vast | Blog

De meeste buddyparen gaan vóór ons te water en plannen om voorbij de gidslijn op een eigen reeltje de ketels te gaan zoeken en alles wat er mogelijk aan haakt. Wanneer we bij het anker aankomen, zijn we alleen. Iedereen is al op missie en ook wij vertrekken. Met redelijk zicht, en als buddypaar lekker op elkaar ingespeeld, duiken we iets verder van de ankerlijn vandaan op zoek naar verloren vistuig, netten en ook MSC Zoë-spul. Al snel komen we een ‘makkelijk’ uitziend plukje warrelnet tegen, dat kan wel effe mee. Maar schijn bedriegt, waar het net maar met een enkele streng vastzit, blijkt het super taai en hebben we er zelfs met onze flinke messen echt een klus aan om het los te krijgen. Met een beetje meer eigenwijsheid dan verstand zetten we om beurten de tanden erin en ragt het mes telkens een stukje door en gaat het net eruit. Afijn 10 minuten en een hoop stof later zit het net in de zak en gaan we verder.

Al snel komen we een grote hoop staal tegen en in een gat een flinke kreeft. In zijn huisje heeft hij een tapijtje van visnet. Dat net loopt erbuiten verder, grotendeels onder het zand. Echt zo’n net dat je mee zou willen nemen vanwege al het plastic, maar verder doet het niet zo veel kwaad. Goed vast in het zand ook een flinke klus om het eruit te krijgen. Toch maar even trekken en het beweegt een beetje, nog wat meer net is nu het zand uit en er wordt telkens wat meer zichtbaar. Tussen het stof, dat wel.

Meer en meer uit het zand komt er nu beweging in het net. Dan maar eens met zijn tweeën flink wat kracht erop en het beweegt een beetje, nog wat meer aan verschillende kanten trekken en ook nu meer eruit en vervolgens uit volle kracht. Er beweegt een stalen pijp en wordt opeens duidelijk waar het net omheen zit. Tegelijk loopt het water bij de seals van de mouwen van mijn droogpak erin als bijeffect. Nu doorzetten en we kunnen het net er bijna gewoon afwikkelen en hoeven maar wat losse eindjes af te snijden om het hele net eruit te halen. Gelukt! Daar nog een plukje, even aan trekken en een stuk verder beweegt het net mee. Op de tast kijken waar het vast zit en dat blijkt een enkele streng, mes erin en ook die werkt mee en zo gaan de pluk en ook het vloerkleedje van de kreeft de zak in. Die zit lekker vol. Wat makkelijk leek was een klus en wat moeilijk leek, ging dan juist makkelijker.

De bijvangst aan scheepsonderdelen die onder het net vandaan komen, laten we ongemoeid. Slechts 35 minuten in de duik en al flink wat bars lucht verbruikt is het niet meer haalbaar om verder te snijden. Dus verder zoeken naar meer los spul en ook een beetje om ons heen kijken. Dan valt het op hoeveel moois er te zien is: scholen kleine makreeltjes, kreeften, krabben en favorieten als de gehoornde slijmvis. En is het ook gelijk weer duidelijk waarom het mooi is om juist hier hun leefomgeving op te ruimen. Gaaf!

De congeraal en spinkrab die mijn buddy zo mooi gevonden had gisteren, zien we niet meer terug. Nog her en der gekleurde vishaakjes met lood oppikken en het is weer tijd om alles terug te brengen naar de ankerlijn. Goed op het tij begonnen en gedoken begint nu de stroming aan te trekken en is het laatste stukje vinnen om van de opbouw van het schip terug bij de ankerlijn te komen, echt even flink gas geven. Even later hangen we de buit aan de ankerlijn, checkenwe  of alles goed dicht- en vastzit en maken we de hefballon aan de lijn vast. Op naar boven, goed deco uithangen en terug naar boven water.

De ankerlijn zit nog vast als we na ruim een uur weer bovenkomen, en we zien de rubberboot al bezig met een hefballon. Het net van de dag ervoor blijkt ermee naar boven te zijn geschoten. Een ander buddypaar heeft het gelukkig los kunnen snijden en ook dat is eruit. Echt mooi om met een hele groep gemotiveerde en serieuze duikers zo de Noordzee weer een stuk schoner achter te laten! Het is prachtig onderwater en nu ook weer een stukje mooier!

Tekst: Martin Kuivenhoven
Foto’s: Marloes Otten