Zo’n ‘yeah’-duik! | Blog
De Malediven zijn op zich al een droom! En dan nog heb je van die duiken die er huizenhoog bovenuit springen. Zoals deze… Een blog van Linda Ferwerda.
Ik zwem door het blauw, de zandbodem diep onder me. Hier en daar een duiker, maar die zie ik niet bewust want in mijn hoofd speelt zich een film af… de film van de duik die we zojuist hebben gemaakt in KFFC in het Llaviyani atol. Vooraf had Simbe, onze Cruise Director aan boord van de liveaboard Orca ons al verteld dat deze duikplaats de beste van het atol was. Correctie… kan zijn, want ook in de Malediven is de natuur altijd vol verrassingen.
Maar zwevend door het blauw kan ik dat woordje ‘kan’ wegstrepen, want ik heb zojuist een GEWELDIGE duik gemaakt. Een channel-duik of kanaalduik… natuurlijk zijn de verwachtingen dan hooggespannen. Je hoopt op flink wat haaien en stiekem ook dat de stroming niet zo sterk is dat je meteen wegwaait. Maar ja, veel stroming betekent veel voedsel en veel voedsel betekent veel haaien.
Ogen in mijn rug
Het is de tweede duik van de dag. We zitten ontspannen klaar op de dhoni, die de toepasselijke naam ‘Scuba’ heeft. Wachtend op de gidsen die de stroming checken, wachtend op het teken dat we het water in mogen. ‘Medium to strong’ krijgen we door en dan kunnen we. Snel achter elkaar plonst ons groepje duikers het water in. Rustig dalen we af in het blauw van het kanaal en zwemmen we richting de punt van het rif. Maar we komen niet eens bij het rif, laat staan bij de punt… niet eens vanwege de stroming, maar omdat we tijdens de afdaling al de nodige haaien zien. Houssain, onze gids, weet wat hij aan zijn duikers heeft en neemt ons mee het blauw in… geen referentie (wij dan!), alleen maar blauw en witpuntrifhaaien die op gepaste afstand langs zwemmen. Ze kijken ons verbaasder en met enige voorzichtigheid aan dan wij hen. Ik voel alleen maar ‘yeah!’ Een groepje adelaarsroggen, ze zijn zo sierlijk, laat zich aan de andere kant door het water glijden. Het is zo’n moment dat ik ook wel ogen in mijn rug wil hebben.
Omcirkeld
En dan… er wordt driftig naar beneden gewezen. Diep onder ons, het lijkt wel of ze op de bodem zitten, zwemmen zeker 14 manta’s, dik op elkaar gepakt. Ze gaan alleen iets sneller dan wij, dus bijhouden (en zeker afdalen – de limiet is 30 meter) is geen optie. ‘Yeah…!’ schreeuw ik in mijn ademautomaat. Ken je dat gevoel?
Maar ik krijg geen tijd… we worden omcirkeld. Ja echt! Zo’n twintig grijze rifhaaien vinden ons machtig interessant. We zijn een extra rondje waard. De volwassen exemplaren worden vergezeld door jongere haaien – die hebben nog nooit zoiets gezien. Van mij mogen ze blijven. Maar van Houssain mogen wij niet blijven… het wordt tijd om aan de opstijging te beginnen. Prima want dat geeft mij de tijd om de film in mijn hoofd nog eens af te spelen. Yeahhhh!!!!
