Richard en Mariëlle de Kok – Mooier dan sepia’s?

Op dinsdagochtend vroeg naar de Bergsche Diepsluis. Op het moment dat ik aan kom rijden is het 3 – 0 voor onze Zuiderburen. Een klein half uurtje later ga ik ter hoogte van de mosselpercelen onder. Het zicht is zo’n vier meter, helemaal top dus. Na een paar minuten zie ik de eerste oude sepiatent. Weinig activiteit te bespeuren en daarom weer verder. Ik kom bij een sepiaopstelling die me steeds doet denken aan de stijlsprong. Zeepaardjes kunnen hier later dit jaar een boel plezier aan beleven. Na nog wat lege stokken zie ik plots een pijlinktvis boven me wegschieten. Wat een gave beesten zijn dit toch. Helaas vertrekt hij net zo snel als hij gekomen is.

Een paar minuten later ben ik aangekomen in het sepiaparadijs. Ik zie een van mijn Belgische collega’s al hangen, zwem achterlangs en kies een strategisch plekje aan de andere zijde van het rek, zodat ik hopelijk net niet op zijn foto’s verschijn. De Nederlands-Belgische samenwerking gaat voortreffelijk en om de beurt schieten we onze plaatjes. Fantastisch schouwspel van drie koppeltjes en nog een aantal solitaire mannetjes die af en toe ruzie komen maken. Ik probeer zoveel mogelijk sepia’s binnen mijn lens te krijgen. Met onze groothoek is zes à zeven toch wel het maximum denk ik. Na zo’n 70 minuten ben ik alleen in sepialand. Ik hang doodstil in afwachting van knokpartijen of paringen. Helaas blijft het alleen bij imponeren en gaan ze niet op de vuist met elkaar. Een van de mannetjes komt zowat op mijn camera liggen en zijn tentakels gaan langs mijn bril. Zo dichtbij, foto’s maken is niet meer mogelijk. Als het mannetje toch weer voor zijn vrouw kiest (gelukkig maar) is het voor mij ook weer tijd om afscheid te nemen en op mijn gemak weer naar de kant gaan.

Na een praatje met onze zuiderburen besluit ik halverwege de ochtend nog een tweede duik te maken. Het is rechts van de trap wat drukker aan het worden, dus ga ik de andere kant op. Het is hier wat zandiger en stoffiger maar het zicht bedraagt nog ruim twee meter. Her en der staan wat stokken. Sepia’s zijn hier echter niet te bekennen. Ik zie drie gekruiste stokken staan. Eentje is naast heel veel sepia-eieren voorzien van een trosje pijlinktviseieren. Boven mijn hoofd zie ik weer wat wegschieten, pijlinktvis? Ik ga liggen en na een paar minuten zie ik wat schimmen en ja hoor daar is er een en weg is ie weer. Gedurende drie kwartier heb ik zeven maal een ontmoeting met dit bijzondere dier. Eigenlijk zijn ze nog veel mooier dan de sepia’s en dat terwijl die sepia’s al zo gaaf zijn om te zien.