Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Jeroen Thoolen – Bonaire aan de Oosterschelde

Mooi weer, een vrije dag en zijn favoriete buddy: voor Jeroen Thoolen zijn alle ingrediënten aanwezig voor een topduik. En als je dan ook niet de dijk over hoeft te klimmen, is dat helemaal mooi. Het lijkt Bonaire wel!

Naar deze duik heb ik uitgekeken! Niet per se vanwege de bijzondere stek, het goede weer of de fijne buddy, nee. Vandaag is een vrije vrijdag, voorafgaand aan twee weken vakantie. Lekker.

Onze oudste gaat na de zomer naar school. Daardoor, en door wat andere ruildagen, konden we vlak voor de zomervakantie beide kindjes (bijna 2 en bijna 4) extra naar de kinderdagopvang brengen. Daar hebben zij het vandaag met dit mooie weer enorm naar hun zin. En wij een extra uniek moment samen om overdag, eens geen NLV-duik, een duikje te maken.

Bonairiaanse duikstek

De keuze is gevallen op Stavenisse vissteiger. Een fijne duikstek waar je met de auto, Bonairiaans aan de instap van de duikstek kunt parkeren.

Parkeren aan de stek-51355

Bij aankomst zijn we de enige duikers, er is één visser actief op de steiger. Hij heeft toeschouwers. De hemel kleurt blauw, de temperatuur ligt rond 9.00u al ruim boven de 20ºC. Ik loop even langs de visser en vraag of hij een goede dag heeft en of ik nog ergens rekening mee moet houden. Een goede relatie met de mede-watergebruikers vind ik belangrijk. De visser toont interesse in onze duiksport en toont ons (Desirée is er inmiddels bij komen staan) een emmertje met geep. Een mooie vis, waarvan ik me niet kan herinneren dat ik die ooit ben tegengekomen tijdens een duik. De visser houdt het tevreden voor gezien. De geep gaat mee naar huis.

We bouwen onze setjes op en hijsen ons in ons natpak. Wij kunnen zonder te hinderen de duik aanvangen.

Macro-opnamen

Vandaag is de keuze weer eens gevallen op de macrolens. Ik verwacht op deze stek geen grotere dieren, zoals inktvissen. En deze keuze wordt beloond. Op het ondiepe om te beginnen verschillende krabbetjes. En ook de Japanse stekelhoorn laat zich zien.

grote vlokslak-51355

Dan valt mijn oog op een Grote vlokslak. Dat is al de tweede in twee duiken. Ik check of mijn buddy binnen bereik is en dat is ze, maar zij heeft haar eigen doel. Ik trim me eens lekker uit en ga vrijwel ademloos bij de vlokslak liggen. Dit houd ik minuten vol, zeker nadat ik het beestje vrijwel ‘en-face’ voor de lens krijg. Wat zijn het toch prachtige diertjes.

Ook jonge zeedonderpadjes zijn druk bezig de Oosterschelde te leren kennen. Ze vallen nauwelijks op tussen de stenen. Grootste verschil is dat ze op en neer kunnen huppen, iets waarop ik de stenen nog niet heb kunnen betrappen. Een zeedonderpadje blijft braaf liggen voor de camera. Ik merk dat de stroming toeneemt (we duiken van iets vóór, tot iets méér ná de kentering), maar als ik in het verlengde van de stroming ga liggen, staat het beestje er niet goed op. Even tandenknarsen dan maar.

zeedonderpadje-51355

Iets beter ligt mijn volgende slachtoffer: een harlekijnslakje die moeite heeft zich staande te houden in de golvende wieren.

harlekijnslak-51355

We laten ons meevoeren via het (nog) ondiepere, terug naar de instap. De zonnestralen verlichten de eerste paar meter waterkolommen. Mooi.

Ook mooi is het vooruitzicht dat we na de instap maar een paar meter hoeven te lopen naar de auto. We zijn nog steeds de enigen.

1 reactie

  1. Heerlijk dat soort dagen!

    REAGEREN

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief