Leendert Smit – Zeepbellen en pissebedden

“Beneden me zie ik in het roodwier een hoop gekrioel van geleedpotigen en iets wat lijkt op hoopjes vogelpoep.” Hoog tijd voor Duikreporter Leendert om vast te leggen wat daar allemaal zit bij Bommenede.

Datum: 29 april 2024
Duiklocatie: Bommenede – Zeeland

De algenbloei is kennelijk nog niet over, dus ook vandaag besluit ik richting Grevelingen te gaan. Maar het is deze week ook nog eens voorjaarsvakantie en ik verwacht extra drukte op de bekende plekken. Waarom dan niet eens naar Bommenede? Eigenlijk een hele makkelijke plek en de grote massa duikers komt er niet. Het weer is vandaag wel een stuk beter dan vorige week. Een strak blauwe hemel en milde temperaturen.

Inderdaad is er niemand (d.w.z. geen duikers) als ik aan kom rijden. De parkeerplaats is gigantisch groot en op een warme dag zal het hier wel druk zijn met badgasten. Maar daarvoor is het toch nog net iets te fris. Vanaf de auto is het misschien 50 meter lopen naar het water maar dan moet je wel nog door een ondiep stuk met ronde gladde keitjes. Daarna moet je een stuk waden voor het interessant wordt. Om eens gek te doen heb ik mijn 60 mm uit het stof gehaald. Ik vind het niet zo’n fijne lens voor Nederlandse omstandigheden (de minimale scherpstelafstand is behoorlijk groot) maar ik weet dat het zicht hier vaak heel goed is, dus we gaan er voor. Beneden me zie ik in het roodwier een hoop gekrioel van geleedpotigen en iets wat lijkt op hoopjes vogelpoep. Bij nadere inspectie blijkt het de Japans zeepbelslak (Haloa japonica) te zijn. Let op: wel een slak, geen naaktslak!

Het zit er hier vol mee. Verder scharrelen er allerlei vlokreeftjes en zeepissepedden rond. Vooral die pissebedden zijn best groot. Vooruit, aan het werk. Ik probeer het eerst met de 10+ diopter voor de lens maar dat wordt niks. Die beestjes zijn net iets te groot, zeker de slakjes. Nu wreekt zich het feit dat het een ondiepe en heldere stek is, met een fel zonnetje op dit moment, en dat ik de optische snoot op de flitser heb gemonteerd. Het is zeer lastig inschatten hoe ver voor de lens ik de snoot moet richten en dan is dat licht van de snoot ook nog eens heel moeilijk te zien. Het gevolg: een serie zwaar onderbelichte foto’s. Na een tijdje krijg ik er wat meer feeling voor en wordt het onderwerp in ieder geval belicht door het flitslicht via de snoot. Nu nog scherpe foto’s. Na wat te hebben geoefend op een weduweroos (Sagartiogeton undatus) en een Ruwe zakpijp (Ascidiella aspersa) probeer ik de beweegelijke pissebedden (Idotea spec.).