René Weterings – Zeelandbrugs zeepaardje
Alweer ‘pakt’ Duikreporter René Weterings de kentering bij de Zeelandbrug. Samen met buddy Goof duikt hij onder bij het maanlicht.
Datum: 22-11-2018
Duiklocatie: Zeelandbrug
Nog een keer duiken bij de Zeelandbrug, gewoon om het kan! De kentering valt per toeval weer goed op de donderdagavond. Deze gelegenheid grepen Goof en ik natuurlijk met beiden handen aan.
De zichtberichten zijn best aardig en nog steeds worden er ontzettend veel zeenaaktslakken gezien, vooral de harlekijntjes. Dat blijft ons dan toch trekken, het Grevelingenmeer verbleekt in dat opzicht qua onderwaterleven met de Oosterschelde. Het is fris en de maan schijnt, het lijkt wel een ‘heerlijk avondje’ zo tegen het Sinterklaasfeest. We doen onszelf deze duikavond dus maar cadeau en hopen dat we weer wat leuks gaan zien in het donkere en koude water van de Oosterschelde.
De parkeerplaats ligt er verlaten bij, we zijn de enige gekken die deze koude avond buiten komen zo lijkt het. Maar goed, stiekem houden we er van om alleen op een duikstek te zijn. Kunnen we in ieder geval alleen onszelf de schuld geven als er stof gemaakt wordt! Zonder te weten of het nu laag of hoog water is, kleden we ons aan. Bovenop de trap zien we pas dat het een laag water kentering is. Top, meestal is het zicht dan wat beter, dus we hopen op het beste. Het water kabbelt wat tegen de trap en binnen een paar minuten duiken we onder het heldere licht van de maan in de Oosterschelde. Wat een prachtige setting om te gaan duiken, we spreken af maximaal vijf kwartier te duiken. Het water is immers weer wat afgekoeld, vermoedelijk tot rond de acht graden Celsius.
Het water is wat stoffig, maar het zicht wordt steeds beter als ik in de buurt van de pijler kom. Je hoeft nog steeds geen moeite te doen om harlekijnslakjes te spotten, ze zitten werkelijk overal. De meesten zijn relatief klein, maar hun kleurenpatroon valt goed op ten opzichte van de verder grauwe ondergrond. Op de pijler groeit de tubularia en ik zie meteen ook een hoop paarse kokerwormpjes. De stroming valt erg mee, ondanks dat het over twee dagen springtij is. Ik had mezelf op meer stroming voorbereid. Lekker scharrelend verken ik het gebied tussen de drie staanders van de eerste pijler. Ik ben alleen, als ik mijn lamp voor de gein even doof zie ik pas hoe donker het is. Eigenlijk is het toch wel erg fascinerend hoe het onderwaterleven een weg kan vinden in het gitzwarte water van de nacht. Gelukkig hebben wij mensen onze hulpmiddelen, ik zet mijn lamp dus weer snel aan en maak wat foto’s van de harlekijnslakjes.
Voorafgaand aan de duik had ik Goof nog verteld over het zeepaardje wat ik twee weken geleden vond. Zelf denk ik er na een klein half uurtje ook weer aan en ga op een diepte van zes en een halve meter naar het westen in de hoop daar ergens in het pikkedonker het zeepaardje te kunnen vinden. Het duurt niet lang of ik heb het prachtige diertje weer gevonden. Eigenlijk verwachtte ik Goof hier al, maar als ik mijn duiklamp weer even uit doe zie ik echt geen enkel spoortje licht. Hij is dus niet in de buurt, anders had ik hem wel even gehaald. Ik leg mijn duiklamp op een steen en laat hem in de richting van het zeepaardje schijnen, zonder het zeepaardje daadwerkelijk te belichten. Zo heb ik mijn handen vrij en kan ik ook een keer afstand nemen zonder de locatie uit het oog te verliezen. Werkt goed zo! Dat moet je uiteraard niet doen op een zondagmiddag, want dan is de lamp zo verdwenen vermoed ik. Het zeepaardje zit redelijk goed bereikbaar en ik begin wat foto’s te maken, het diertje blijft zelfs goed met het kopje naar voren zitten. Dat is meestal wel anders. Wat is het toch bijzonder om ver in de maand november nog van een zeepaardje te kunnen genieten!
Af en toe draait het zeepaardje de kop weg, ik wacht geduldig af en maak pas weer foto’s als het kopje weer naar voren wijst. Het water is relatief helder, dus er zit niet al te veel stof in de foto’s. Heerlijk, ik geniet echt van een duik als dit. Eventjes laat ik het zeepaardje met rust en maak ik in een paar minuten een rondje in de buurt van het zeepaardje. Mijn duiklamp werkt hierbij als een baken in de donkere nacht. Een heel klein harlekijnslakje met naast de gele ook zwarte strepen is mijn volgende doelwit. Ik besluit mijn Nauticam CMC diopter weer eens van stal te halen en zo het slakje bijna volledig in beeld te brengen. Dat lukt aardig, tevreden peddel ik weer rustig terug naar het lichtpuntje in de verte. Het zeepaardje is ondertussen naar de bodem verkast, ik kan nog net wat foto’s maken als het ineens over de bodem begint te zwemmen. Eventjes volg ik het guitige visjes, maar op een gegeven moment ben ik het kwijt. Ik kan nog net het kopje ontdekken in een lege oester! Ok, dat is een grappig gezicht, gelukkig krijg ik het net op beeld vastgelegd! Het is mooi geweest zo, mijn lucht is ver op en het zeepaardje verdient zijn rust.
Na ongeveer vijf kwartier kom ik weer bij de trap aan, waar Goof ook net het water uitkomt. We hebben allebei weer heerlijk genoten van de Oosterschelde. We spoelen onze pakken en materialen ter plaatse en genieten na met een bakkie koffie. Ondertussen merken we dat de luchttemperatuur richting het vriespunt aan het dalen is. Ja, we kunnen er echt niet meer omheen…de winter komt er aan!
Max. diepte 10,5 m, temp. 8 gr.C., zicht ca. 2-3m, duiktijd 75min.
Duik 865 (Zeelandbrug, donderdag 22-11-2018, 19.45u)
