Zeeland in coronatijd
Dit is een rare tijd. Een groter cliché kun je niet bedenken en toch is het de beste beschrijving. Alles is anders, niets is zoals het was. Ook in Zeeland.
En zo sta ik op Goede Vrijdag op de parkeerplaats van duikplaats Kerkweg Den Osse. Een volledig lege parkeerplaats. Dat geeft wel even aan hoe anders alles nu is! Normaal is het hier overvol met Pasen – met verenigingen die paaseieren zoeken, duikers die voor de eerste keer dit jaar weer eens een duikje gaan maken. Maar dit jaar niet. Dit jaar blijft iedereen in zijn eigen omgeving. Ik ook. Het Grevelingenmeer is mijn achtertuin. Na twee keer snorkelen (geloof me, in een droogpak is dat bijzonder!) neem ik toch mijn duikfles mee om net iets makkelijker foto’s te kunnen maken en ondiep een beetje rond te kijken.
Afleiding
Ik besluit snel het water in te gaan, even mijn hoofd leeg maken en niet bezig zijn met alles wat met corona te maken heeft.
Het zicht is uitstekend, het water al 10 graden en het leven onder water komt weer op gang na de winter. Het is heerlijk om even weer met je normale dingen bezig te zijn! En toch…
Corona-kapsel
De eerste noordzeekrab die ik zie, is aan een vervelling toe. Het wier groeit om zijn schild. Het eerste wat ik denk is “Jij ook al een coronakapsel?”. Hmm, tot zo ver het loslaten van de bovenwaterwereld…
En daar blijft het niet bij. Sommige dingen zijn duidelijk in een paar weken ingeprent. Een kreeft in een fuik zie ik als een kreeft in quarantaine.
Quarantaine
Twee noordzeekrabben op een afstandje van elkaar: “Goed zo jongens, afstand houden, social distancing.”
Social distancing
Echte afleiding
Een tijdje ben ik afgeleid door de brede ringsprietslakken. Ik ben geen fan van naaktslakken, die kleine rotbeestjes waarvan je nauwelijks kunt zien wat de voor- en achterkant is, laat staan wat de rinoforen zijn die je scherp op de foto zou moeten zien te krijgen. Maar met de brede ringsprietslak is dat anders. Die zijn namelijk zo groot dat je er bijna over kunt struikelen. Heerlijk, je hoeft niet te zoeken, ze hebben een mooi patroon, een beetje kleur en er zijn er zo veel dat je er gewoon een uit kunt zoeken die er fatsoenlijk bij zit. Even als onderwaterfotograaf lekker met je camera spelen en gewoon je ding doen. Een paar minuten ben ik alleen maar bezig met de slakken en mijn camera en is het coronavirus echt vergeten.
Tot ik terugzwem richting de kant en moet hoesten. Dat verandert in een lachbui als ik mezelf erop betrap dat ik automatisch in de elleboog van mijn droogpak hoest. Tot zover het loslaten van de bovenwaterwereld. Ik zal mijn droogpak straks goed schoonspoelen.
