Terug naar de kust
Aan variatie geen gebrek. ’s Ochtends zitten we nog te ontbijten met de nijlpaarden en ’s middags zitten we alweer aan de Indische Oceaan.
Onderweg van Buffelsdrift naar Plettenberg Bay komt het telefoontje al. «Jullie dolfijnen- en zeehondentrip kan niet doorgaan.» Fijn, not. Toch maar even bij Ocean Blue Cruises langs. Want ze moeten wel een erg goede reden hebben om af te zeggen. Het blijkt springtij te zijn en het is onmogelijk om de boot op een veilige manier in het water te krijgen en ons er weer uit. We spreken af om de volgende dag om half acht alsnog de zee op te gaan.
Normaal gesproken ben ik geen fan van dit soort commerciële trips, zeker niet als het de kunst is om zo dicht bij de dieren in het wild te komen. Maar Tracy, onze gids en natuurbeschermer, legt uit dat ze met de inkomsten van deze trip onderzoek naar orka’s en andere walvissen financieren en ook diverse op de natuurgerichte projecten kunnen ondernemen. De toeristen brengen het nodige geld in het laatje.
Maar toch als ik ’s ochtends op het strand naast onze boot een Zodiac vol duikflessen zie staan, kriebelt het. Ik wil het water in, niet alleen maar op. En met het life jacket op de spiegelgladde blauwe zee voel ik me helemaal out of place. Hoe groot is het contrast – een paar dagen geleden nog zat ik op een kleine boot, zag ik drie uur lang golven van zes meter op me af komen, moest ik vechten om niet voortdurend in de lucht geslingerd te worden en had ik geen redvest aan.
De dolfijnen laten zich niet zien. Even nog gaan we op zoek naar de walvis die dezelfde ochtend gespot is, maar meer dan vijf verdwaalde pinguïns en een albatros komen we niet tegen. De grillen van de natuur! Aan de andere kant van een baai blijven we een tijd bij de zeehondenkolonie liggen. Het is een drukte van jewelste in het water. Stiekem denk ik terug aan de duiken van afgelopen week – de zeehonden onder water maakten toch echt meer indruk.
Foto’s: Karin Brussaard
