Saskia Uit den Bogaard – Safari boven én onder water in Kenia (5)

Duiken met Peponi Divers Mombasa
7/10 Duikdag 0
Tijd om naar Mombasa te vertrekken. De gids geeft aan dat het wel een uurtje of 6 kan duren, omdat er twee punten rond Mombasa zijn waar je uren in de file kan staan. De weg is namelijk een doorgaande weg voor vrachtverkeer. Maar het is zondag, misschien hebben we geluk. Voor de laatste keer klimmen we in ons busje en gaan we op weg. De trip verloopt gladjes en we komen al snel in Mombasa aan. Ook het heikele punt is voorbij voordat we er erg in hebben en enigszins verbaasd zien we ineens het bord Severin Sea Lodge. We zijn zo’n twee à drie uur eerder op plaats van bestemming dan verwacht, maar we kunnen al wel terecht. Ook dit resort mag zich met recht een resort noemen. Twee zwembaden, luxe huisjes, meerdere restaurants en bars en toegang tot het strand. Helaas is het internet niet gratis. Ach, het is waarschijnlijk toch erg traag. Nog beter nieuws is dat we hier kunnen lunchen. We hadden lunchpakketjes meegekregen van Tsavo, maar die geven we dan maar weer mee aan de gidsen om uit te delen. We nemen afscheid van ze, met de ingezamelde fooi, en gaan ons nieuwe leven tegemoet. Lekker een hele week op één plek.
Als lunch hebben we een menu om uit te kiezen en we krijgen een heerlijke hamburger met (soort van) frietjes. Dan de kamer verder installeren want om 16 uur komt Peponi voor briefing. We spreken met zijn allen af bij de receptie. Eenmaal op dat tijdstip duurt het even voor blijkt dat er een klein misverstand is. Wij zitten bij de receptie maar Peponi wacht bij het hek. Omdat er bij het resort ook een duikschool zit is het ongeschreven wet dat ze niet op elkaars terrein komen. Nou ja, we hebben elkaar gevonden en dus gaan we op weg naar de duikschool dat bij een ander hotel zit (Bahari Beach). Chris is de Zwitserse eigenaar die er uitziet als een oude biker. Staartje in de nek, tattoo’s en een oorbel, maar een zeer geschikte peer. Hij runt de boel samen met Sven. We krijgen een uitgebreide briefing over het reilen en zeilen van de duikschool, en de regels voor het duiken. We hebben er zin in. Er komen twee bootjes, één van zes en één van 8-9, de gele en rode boot. Morgen worden we opgepikt om 7:15, want we hebben rekening te houden met het tij, dan is het duikpak aantrekken, vinnen, masker en lood mee, en naar “onze” boot. De rest wordt geregeld. Alles wordt klaargemaakt voor de volgende dag, lood uitgedeeld, kratjes gemaakt, setjes vast opgebouwd, brevetten gecheckt en een aantal moeten nog even een checkdive maken in het zwembad. Gelukkig, iedereen mag duiken. Dan brengen ze ons terug naar de Lodge en kunnen we ons klaarmaken voor het avondeten. Dat is verrassend genoeg op basis van een menu ipv een buffet wat we tot nog toe gewend waren. Het is bijna chique. De porties zijn er naar en het eten is ook prima wat dat betreft. Alleen die toetjes hé? Ook hier hebben ze daar geen kaas van gegeten. Dan na een toch wel vermoeiend dagje lekker slapen. Het is nog steeds vakantie, dus nog steeds vroeg op. Nog even ontbijt regelen, want dat is officieel pas om 7:00 en dan…..oogjes dicht en snaveltjes toe.

8/10 Duikdag 1
Het ontbijt is vanwege het tijdstip een beetje karig. We moeten het doen met toast, een sapje, wat broodjes en koffie. Pas rond 6:45 komt er wat meer, maar de eieren en pannenkoeken moeten wachten tot we weer eens wat later vertrekken, volgens planning vrijdag. We lopen naar het hek en Chris staat al te wachten. Een stief kwartiertje later zijn we bij de duikschool en kunnen gelijk omkleden. Dan lood, vinnen, masker en camera in de aanslag en de trappen af naar het strand en in de boot klimmen. Wij zitten in de gele boot met Beate, Yolanda, Joost en Henk. Daarnaast hebben we twee gidsen, Omari en Tsuma, de kapitein, Fuad, en Ben, een bootjongen bij ons.
We gaan op pad en moeten ongeveer een half uurtje varen. We zitten namelijk aan de binnenkant van het rif en de meeste duikstekken liggen aan de buitenkant van het rif. Maar daar kan je alleen doorheen door een kanaal. Binnen het rif is het rustig, daarbuiten zijn de golven hoog en is het erg onstuimig. Daar is “mama” niet blij mee, want “mama” heeft nog wel eens de neiging om zeeziek te worden als het erg veel schommelt. Nou ja, het moet maar. Eenmaal in het water bij Shark’s Point komt de volgende verrassing. We wisten dat we in stroming gingen duiken, maar dat de stroming niet alleen van links naar rechts gaat maar ook heen en weer gaat is nieuw. Yolanda heeft er ook moeite mee en komt helemaal niet beneden. Daarbij is het zicht ook niet super en met al dat bewegen is fotograferen ook lastig. We zien wel drie whitetips, maar ik ben teveel bezig met mezelf en het heen en weer gaan om er écht aandacht aan te besteden. Ik probeer een slakje te fotograferen en omdat we geen stokjes mogen gebruiken hou ik me vast aan een stukje rots. Zodra ik het vast heb weet ik dat het mis is, en ja hoor, er zit “mos” op die ik herken uit Indonesië. Daar ga ik 3 weken plezier van hebben. Ik vind de duik helaas 3x niks en voel mijn maag al opspelen. Ik ben dan ook blij als de duik er zo’n beetje opzit en we naar boven mogen. Aan de oppervlakte gaat het schommelen gewoon door en dat trekt “mama” niet meer. Ik wil alleen nog maar spugen, het water uit en in de boot liggen. En zo geschiedde. In de boot is liggen overigens ook lastig, ondanks het aangeboden dijbeen van Beate. We moeten ook beslissen wat we met de tweede duik doen, maar ik zie het helemaal niet zitten om nu weer naar beneden te gaan. In de boot blijven is echter ook niks, want het is koud en winderig. Dan komt het verlossende alternatief. We kunnen naar de binnenkant van het rif varen, waar het een stuk rustiger is. Dat lijkt me een goed plan. Omdat er op de andere boot ook een hoop zeezieken zijn wordt het een besluit. Mooi!
Tijdens het varen krijg ik tot twee keer toe een enorme plens water over me heen. Dat schiet ook niet op, en ik voel me met de minuut zieliger. Dan zijn we door het kanaal en alsof iemand een knop omgedraaid heeft is het ineens rustig. Ook mijn maag komt heel snel tot rust en als we bij de andere duikstek aankomen voel ik me alweer goed genoeg om te gaan duiken. Er is me veel klein spul beloofd, dus ik ben benieuwd. En inderdaad, eenmaal in het water zitten stukken rif met allerlei leuke kleine spulletjes. De stroming en het zicht is niet anders, maar hier word ik weer blij van. Krabbetjes in anemoontjes, murenes in drie soorten, slakjes, boxvisjes, scorpions, lionfish, blue spotted rays, garnalen en aan het eind zelfs een sepia.
Eenmaal boven hebben we wel iets gemist. Henk en Joost hebben 2 zeepaardjes gezien. Bummer! Maar misschien krijgen we deze week nog een kans. Dan terugvaren naar Peponi, spullen opruimen, omkleden en debriefen. Daar blijken ze op de andere boot helemaal niet meer gedoken te hebben. Chris vertelt dat het weer, en dus de zee, niet mee zit. Vorige week was het super, mooi weer, gladde zee, maar de wind is op komen zetten en die maakt golven. Hij legt ook uit dat daarmee het duiken buiten het rif wat lastiger wordt. Vooruitzichten voor morgen zijn dan ook twee duiken op het binnenrif. Heb ik wel weer kans op de zeepaardjes. Na de debriefing brengt Chris ons weer terug naar Severin en kunnen we lunchen, buffet dit keer. Na het eten lekker chillen bij het zwembad, beetje zwemmen, boekje lezen, even liggen en uiteindelijk om 20:00 uur aan tafel voor het diner. Daarna stort ik in als een baksteen en duik vroeg mijn bed in. Welterusten!

9/10 Duikdag 2
Ik word tegenwoordig al vanzelf wakker om een uur of 6 ’s ochtends. Ze zien me straks aankomen bij ADP, daar kan ik niet eens naar binnen op dat tijdstip. Gelukkig de laatste dagen later opstaan, kan ik tenminste weer een beetje in mijn eigen ritme komen. Ontbijt is gelijk als gisteren en ook staat Chris weer braaf op ons te wachten. We kennen inmiddels de drill en we kleden ons direct om, pakken onze spullen en binnen het half uur zitten we op de boot. Zoals gisteren al besproken blijven we binnen het rif vandaag. We hoeven dan ook niet zo ver te varen. We gaan eerst naar de “verre” stek, Coral Garden, waar het maar 6 meter diep is. De andere boot gaat naar Angais Point, waar de zeepaardjes zijn. Daarna wisselen we om, om te voorkomen dat het te druk wordt. Eenmaal in het water is er ook hier veel stroming en het zicht is nagenoeg nog slechter. Wat dat betreft hebben we pech. Tsuma gaat me een Sea Dragonfish laten zien. We kunnen het bij de uitleg op de boot niet thuisbrengen maar het blijkt een zeemotje te zijn. We zwemmen rondjes langs een paar pinnacles en door de stroming heb ik weinig gevoel voor richting meer. Na bijna 3 kwartier geeft Frank aan dat hij er wel klaar mee is. My thoughts exactly. Het is mijn 300ste duik, maar hij krijgt geen gouden randje. Aan de andere kant ook niet zeeziek. Dat dan weer wel, ha, ha, ha…. Op naar de zeepaardjes. Na ons oppervlakte interval met een stukje ananas en een stukje banaan varen we terug naar Angais Point. Ik heb hoge verwachtingen, maar eenmaal in het water als ik die enorme bergen zeegras zie en hoe lastig het toch zoeken zal zijn stel ik die gelijk maar bij. Al turend kom ik gelijk weer een zeemotje tegen, en dan krijg ik een signaal door. Zeepaardje, zeepaardje! Waar, waar, waar…
En verdomd, daar zit hij. Jippieeeeeeeee, mijn duikvakantie is nu al goed, wat er verder ook gebeurt. Als ik zeker weet dat ik mooie foto’s heb, ga ik door naar de volgende, want een paar meter verderop zit er namelijk…..nóg één! Deze is wat lichter van kleur, wel hetzelfde type. De batterij van mijn camera loopt er op leeg, maar ik moet het zeker weten dat de foto’s goed zijn. Te vaak gehad dat ze achteraf toch niet scherp (genoeg) bleken. Omdat we geen 45 minuten bij het zeepaardje kunnen blijven hangen gaan we weer verder maar ik kan me maar met moeite losrukken. De verdere duik zien we weer een sepiaatje, murenes, slakjes, krabbetjes en een mooie scorpion leaf. Ik kan nog net twee foto’s maken voor hij definitief zegt: ” Change battery pack”. Who cares. Het laatste stukje terug varen droom ik verliefd van de zeepaardjes en kan niet wachten om weer terug te zijn in de Lodge om ze op de I-pad te bekijken. Na het omgekeerde ritueel van spullen uit de boot, omkleden, debriefen en terugbrengen is dat dan ook het eerste wat ik doe, nog vóór de lunch. En gelukkig, ze zijn prachtig.
Chris wil ze ook graag hebben en ik heb een stickie meegekregen om te kijken of ik ze via Joost zijn laptop er op kan zetten. Na de lunch weer even bij het zwembad hangen en is Joost bereid om het te proberen en het lukt dus ik kan Chris morgen blij maken. Dan even rommelen in de kamer, even liggen en relaxen. Daarna weer op zoek naar Frank. Blijkbaar is het gaan waaien en ligt Frank niet meer bij het zwembad. Ik vind hem bij de Swingbar, een ronde bar aan de rand van het complex bij het strand, en met tweepersoons-schommels ipv stoelen, die we direct omdopen in Swingersbar. Iets drinken? Ja lekker, doe mij maar een Severin Smoothie, een lekkere (alcoholvrije) cocktail met veel fruit :-). We krijgen er zelfs een bak nootjes bij en er is een DJ, een animatieteam en de entertainment manager probeert aandacht te krijgen voor alle activiteiten die ze kunnen organiseren. Het is gezellig maar tegen achten gaan we toch eten. Ook nu stort ik erna weer soort van in. Het is dan ook elke dag erg vroeg en toch wel inspannend. Morgen moeten we zelfs een kwartiertje eerder, omdat we moeten kijken of we weer buiten het rif kunnen duiken. Dan kunnen mensen beslissen of ze wel of niet mee willen. Yolanda was vandaag sowieso al niet mee geweest om even wat rust te nemen. Ik weet zelf nog niet wat ik ga doen als ik morgen voor de keuze gesteld wordt. Zien we morgen wel weer.

10/10 Duikdag 3
Het verdict van Chris is dat het er naar uitziet dat we buiten het rif kunnen, maar dat het pas écht 100% bepaald kan worden op het moment dat de kapitein voor het kanaal zit. We hebben er vertrouwen in en gokken er op. Erik is de enige die het niet waagt en blijft “thuis”. Uit voorzorg heb ik in elk geval een Primatour genomen, en dat werkt prima. Ik heb geen last, al moet ik geen gekke dingen doen. Het lijkt echter wat rustiger en daarnaast is het de derde dag, dus ik ben al aardig gewend. We gaan naar Brain Coral. Het blijft verbazingwekkend hoe anders de zee is binnen het rif en dan door het kanaal naar buiten. Ook in het water ga ik makkelijker met de stroming mee en heb er dus minder last van. In eerste instantie geen bijzonderheden, maar net als ik me bedenk dat ik wel weer iets “anders” wil zien wijst Tsuma ons op 2 enorme kreeften.

Ja, die had ik hier inderdaad nog niet gezien en ze blijven leuk. Tegen het eind van de duik moet ik enorm plassen, en aangezien ik nog steeds weiger om in mijn pak te plassen zal ik het nog even moeten uithouden. Maar na twee minuten en wetende dat ik ook nog een safetystop moet doen gebaar ik om de duik te beëindigen. Gelukkig vind men het ok dus ik ga gauw naar 5 meter om aan de stop te beginnen. Het begint zeer te doen maar dan ben ik toch klaar. Naar boven, spullen afgeven, lood afdoen, setje uit, en inmiddels is Frank ook boven dus snel, snel, snel pak openritsen, uitdoen en dan…………oef, wat een opluchting. Dat moet volgende keer anders.

Tijdens de Surface Interval zien we twee dolfijnen bij de boot. Grappig, ik zou zweren dat ze er anders uitzien dan wat we van bijvoorbeeld Egypte gewend zijn. We varen er een beetje achteraan, zo ook de andere boot. Als ik daar echter bij het tellen 3 mensen mis, de gidsen en de kapitein druk met elkaar en daarna met de andere boot aan het discussiëren zijn én er een hele andere boot druk aan het gebaren is beginnen we het vermoeden te krijgen dat er toch iets aan de hand is. Na wat vraag om uitleg blijkt dat er inderdaad drie man missen. Ze zijn te dicht bij het rif gekomen en er uiteindelijk overheen gegaan om vervolgens opgepikt te worden door lokale vissers en veilig afgezet aan het strand. Peponi wordt gelijk gebeld om te waarschuwen. De rest van het verhaal komt later als we terug zijn.

Het plan is dus om ze met beide boten op te pikken, en de tweede duik binnen het rif te maken. Men is namelijk toch wel een beetje geschrokken. Omdat we al een plan B hadden voor als de zee te ruw was, namelijk driften van Angais Point naar Peponi, besluiten we om dat als tweede duik te doen. Er is ook nog een mogelijkheid om op Angais Point zelf te duiken en zeepaardjes te zoeken, maar niemand kiest daarvoor. Driften it is dus.

De drift brengt ons in de geul en stuwt ons richting Peponi. Het landschap bestaat uit vlak zand, zeegras en op één plek zelfs kunstmatige reefballs. En met succes, want er schuilen porcupines, lionfish en onder één zit zelfs een hele grote kreeft. Voor de rest zijn ze bezaaid met zee-egels die we gedurende de hele duik tegen komen. In het zeegras zit ook meer dan je zou denken. Ik kom twee verschillende murenes tegen en halverwege ligt er een zeenaaldje heel erg zijn best te doen om op een verdord blaadje gras te lijken. Jammer voor hem heb ik hem in het vizier en gaat hij op de kiek. Na iets meer dan 50 minuten komen we precies voor de deur bij Peponi uit. Dat is nog eens gidsen!

Eenmaal alle spullen weer opgeruimd en iedereen omgekleed debriefen. Het incident wordt besproken in de groep en je kan duidelijk merken dat niet alleen de betrokkenen (Nasja, Willem en Annemieke) er mee in hun maag zitten, maar Chris en Sven ook. Het is natuurlijk nooit leuk als er iets gebeurt, en ook al is nog niet helemaal duidelijk wat er exact gebeurd is, de kapitein was ze wel uit het zicht verloren en de weersomstandigheden (stroming e.d.) hebben ook zeker een rol gespeeld. Gelukkig was er de hele tijd een gids bij gebleven en is iedereen er met de schrik vanaf gekomen. Morgen zal er meer duidelijk zijn, als Chris ook met de bemanning van de boot gesproken heeft. In de groep wordt er ’s avonds ook nog over nagesproken. Maar omdat ik er niet bij was en niet alle feiten ken treed regel 1 van duikincidenten in werking zoals ik net geleerd heb tijdens mijn Dive Master, namelijk geen aannames doen, niet invullen en heb er dus ook geen mening over.
Eenmaal terug op de Lodge en na de lunch komt de man met de hamer en ga ik lekker op bed liggen. Hoe gek het ook klinkt, vakantie kenmerkt zich voor mij dat ik gedurende de dag, als ik moe ben, gewoon even lekker kan gaan slapen. En dat doe ik dan ook, een hele luxe drie uur lang. Als ik wakker word is het borreltijd. Ze zitten niet bij de Swingersbar, waarschijnlijk omdat het toch een beetje regent, en ik vind ze in de andere bar. Daar neem ik even een colaatje als Frank gaat douchen en zich klaarmaakt voor het eten. Ik ga daarna ook terug naar de kamer en samen kijken we nog een uurtje TV voordat we gaan eten. Het lukt weer niet om daarna nog wat te drinken dus dan maar naar bed. Morgen hopelijk allebei de duiken buiten het rif.
Wordt vervolgd!