Haaien: een opgezwollen verhaal
‘Fish are friends, not food’. De bekende haai uit Finding Nemo wist het mooi te vertellen… Luna van der Loos duikt bij Australië met haaien: zouden ze vriendelijk zijn? Met deze reportage doet ze mee aan de Reportagewedstrijd.
Australië: het land in het zonnige zuiden dat barst van de gevaarlijke dieren. Giftige spinnen, schorpioenen, dodelijke slangen en…haaien. Onder water hoef ik niet zo bang te zijn voor het overgrote deel van dit angstaanjagende rijtje, maar haaien zijn een ander verhaal. Elk jaar zijn er weer meer haaienaanvallen in Australië, soms met een dodelijke afloop. Op Tasmanië zijn er minder incidenten dan in de rest van Australië. Toen ik naar Tasmanië verhuisde voor mijn studie afgelopen jaar, was ik daarom totaal niet bang. En dat is ook nergens voor nodig. Toch?
Op de universiteit denken ze daar anders over. Meer haaienaanvallen in de rest van Australië betekent dat er ook meer haaien in Tasmanië kunnen komen. Als je wilt duiken voor de universiteit, zijn er daarom strenge regels. Op plekken waar zeehondenkolonies zijn, moet je met een “shark shield” duiken. Dat apparaatje creëert een elektromagnetisch veld en zou de haaien afschrikken. En als je daadwerkelijk een witte haai ziet tijdens een duik? «Zo snel mogelijk uit het water gaan,» was het advies.
De volgende dag zit ik op de boot, klaar voor mijn duik. De cursus van gisteren heeft niet heel veel indruk op me gemaakt; de zee is groot. Ik rol achterover de boot af en zak het blauwe water in. Ik geniet en alles verloopt prima – tot ik in de verte een schim zie. Een best wel grote schim. De schim neemt de vorm aan van een enorme haai. Ik kijk om me heen en merk dat al mijn buddy’s verdwenen zijn. Maar dan kijkt de haai me aan met een enorme grijns, hij lijkt opeens verdacht veel op een animatie uit Finding Nemo, en zegt ‘Fish are friends, not food’. Met dat soort dromen heeft de cursus blijkbaar toch meer indruk gemaakt dan gedacht.
Eenmaal wakker en terug in de realiteit sta ik te popelen om onder water te gaan. Laat die haaien maar komen! We gaan naar Bruny Island, aan de zuidkust van Tasmanië. Het is vrij winderig en er staan behoorlijke golven, maar aan de zuidkant van het eiland zitten we gelukkig beschut. Vlak voor we het water ingaan, vliegt er een Witbuikzeearend rakelings over ons heen en het uitzicht op de hoge rotsen en kliffen van Bruny is spectaculair. Het zicht is goed en ik kan het kelpwoud vijftien meter onder mij al helder zien liggen.
Ook onder water zijn de kliffen spectaculair. De sponzen en koralen vormen een kleurig geheel. Vissen verschuilen zich in het zeewier, naaktslakken kruipen rond en crayfish lopen over de rotsen. In de wand zitten meerdere spleten waar je volledig in kunt zwemmen. In de grotten is het donker, maar dat betekent niet dat er niets leeft. Een honderdtal paar oogjes kijkt me glinsterend aan. De hele wand zit vol garnalen met roze stippels! De tweede grot is net zo prachtig en is bekleed met een tapijt van een paarskleurig zacht koraal.
Vol verwondering zwem ik naar de uitgang van de grot. Voor de uitgang ligt een haai. Zijn huid ziet er uit als schuurpapier, een oog kijkt mij intelligent aan, maar met zijn lengte van één meter is hij net niet groot genoeg om de ingang van de grot te blokkeren. Het is een Australische zwelhaai.
Ondanks hun kleine grootte kunnen ze zich toch indrukwekkend voor doen komen. Ze heten niet voor niets ‘zwelhaai’. Net zoals een kogelvis kan deze haai razendsnel water opnemen als hij zich bedreigd voelt. Zo zwelt hij. Deze indrukwekkende voorstelling doet hij dan gauw teniet door razendsnel naar de eerste de beste spleet in een rots te schieten. Eenmaal veilig binnen krult hij zich op tot een U-vorm door zijn eigen staartvin vast te bijten. Misschien niet heel indrukwekkend, maar wel effectief. Probeer die opgerolde worst maar eens uit een spleet te krijgen als bijtende jager.
Het was een mooie duik, met haaien, maar gelukkig niet té spannend. De enige grote schim tijdens de duik bleek een nieuwsgierige zeehond te zijn. Na een uur genieten moeten we helaas weer naar boven. Eenmaal aan het oppervlak hoor ik mijn buddy scherp inademen. Zijn blik is gevestigd op een paar vinnen die vlak bij ons door het water snijden. Een seconde later barsten we allebei in lachen uit: dolfijnen!
Tekst & foto’s: Luna van der Loos
Benieuwd naar de andere inzendingen die al gepubliceerd zijn, klik hier!
De Reportagewedstrijd wordt mogelijk gemaakt door:
Ook meedoen? En kans maken op een reis voor twee personen naar Bonaire?
Wil je ook meedoen met de Reportagewedstrijd 2016? Dat kan! Tot en met 15 december kun je inzenden. Klik hier voor alle informatie.
Je maakt kans op een reis voor twee personen naar Bonaire, inclusief vlucht, accommodatie, duiken en autohuur.
LET OP!!!! DE REPORTAGEWEDSTRIJD IS NIET HETZELFDE ALS DE RUBRIEK DUIKREPORTER. ALS JE EEN EERDER GEPLAATST DUIKREPORT WILT INZENDEN VOOR DE REPORTAGEWEDSTRIJD, KAN DAT. JE MOET HET DAN OPNIEUW INSTUREN ZOALS IN DE VOORWAARDEN STAAT VERMELD.
