René Weterings – Traktaties voor, tijdens en na de duik!

Duik 399. En van waar al deze traktaties?

Nog in de jubelstemming van afgelopen week door het zien van een zeepaardje bij Zoetersbout, werd ik thuis verrast met een mooie taart ter ere van mijn 50e duikreport, die ik heb ingestuurd voorDuikeninbeeld! Is dat even een leuke verrassing! Reden genoeg om mijn collega’s in Geertruidenberg te trakteren en de rest mee te nemen naar de duikstek. Een schrale troost voor Frank, die vorige week een keer niet mee kon i.v.m zijn werk en meteen het zeepaardje miste.

En juist omdat hij het zeepaardje had gemist, wilden we het toch nog 1x proberen bij Zoetersbout. Het was helaas wel zo dat we via Facebook niets meer hadden vernomen van een ontmoeting met het zeepaardje na de donderdag. Hmm, niet echt hoopgevend dus.

Onderweg naar Zeeland begon het weer steeds slechter te worden. We reden echt een regenfront tegemoet en omdat ik nog moest vullen bij Waterworld, kreeg ik eigenlijk steeds minder zin. Bah, de herfst mag van mij altijd zijn zoals in het weekend was, maar niet dit! Ik trok dus ook maar een extra trui over mijn onderpak aan om niet meteen zeiknat te worden tijdens het vullen van de fles.
We reden weer terug richting Zoetersbout en zagen daar 3 auto’s staan, waarvan 2 auto’s van bekenden, namelijk Merel en Peter (stiekem zijn die gewoon gekomen omdat ik had aangekondigd nog wat taart mee te nemen…haha). Normaal gesproken hoef ik niet per se andere duikers te zien, maar in dit geval leek het me wel handig. Stiekem had ik niet het idee dat het zeepaardje al weg was en enige hulp met zoeken is dan wel gewenst! En de vorige keer waren het Merel en Peter die het zeepaardje hadden gevonden en via een andere duiker eigenlijk op een presenteerblaadje hadden aangeleverd.

We kozen dus de rechterkant van de instap en spraken af maximaal 6m diep te gaan en zo veel mogelijk af te speuren om de kans op het zeepaardje te vinden maximaal te vergroten. Ik begon met wat testfoto’s met mijn Inon UCL-165 macro voorzetlens en zwom heel rustig verder, al zoekend over de bodem. Al na 5 min zagen we in de verte een vage lichtflits die duidelijk van een onderwaterflitser was, dus ik had het idee dat we Merel en Peter wel tegen zouden gaan komen. Maar ineens werden we geseind met een duiklamp die duidelijk een op en neer gaande beweging maakte om aan te geven dat er iets zat. Meteen had ik het gevoel van YES, die duiker gaat ons het zeepaardje aanwijzen!

Een paar flinke vinslagen later lagen we inderdaad bij deze duiker, voor mij onbekend, en konden we genieten van het zeepaardje. Wow, Frank was zichtbaar blij met dit presentje en uiteraard kon ik het ook erg waarderen dat deze duiker een stel volslagen onbekenden toch even heeft geroepen om ook van dit zeepaardje te kunnen genieten. Bij deze BEDANKT, wellicht leest hij ergens op Facebook of Duikeninbeeld.tv mee, je weet nooit!

Merel en Peter volgden ook al snel, want die waren blijkbaar een stukje verder aan het zoeken geweest en uiteraard hadden ze niets gevonden. De duiker die het zeepaardje had aangewezen, was na een paar sessies om beurten fotograferen vertrokken en dus hadden Merel en ik alle tijd om foto’s te nemen. We gaven elkaar om beurten de ruimte. Peter, Frank en ik hingen dan wat rond, want door het goede zicht konden we ook vanaf een metertje ondieper van het schouwspel genieten. Het zeepaardje werd natuurlijk mooi belicht door de focuslamp van Merel of de flitsen. Ook hadden we de duiklampen er op gericht, dus maximaal genieten maar!

Het zeepaardje deinde af en toe mee met de lichte deining onder water, wat het fotograferen niet altijd even makkelijk maakte. Ook dook ze veel met haar kopje naar onder, waarschijnlijk door het vele licht wat er was. Dus af en toe hielden we de lichten wat weg en kwam ze weer mooi wat rechterop “staan”.

Na een dik uur kwam er nog een buddypaar bij en de duiker die het zeepaardje had aangewezen, was ook weer terug. Die was duidelijk even boven water geweest en weer terug gekomen. Slim! Want in dit geval is het bij een nachtduik erg simpel om de locatie terug te vinden als er nog andere duikers bij liggen.

Door wat vinslagen werd het zicht even een stuk minder en seinde ik naar Frank dat het nu wel genoeg was geweest. Zo konden die andere duikers ook lekker gaan genieten van dit zeldzame beestje.
Eenmaal boven gekomen hadden Frank en ik allebei weer een glimlach van oor tot oor en kon het niet meer stuk. We waren de harde regen bij het aankleden inmiddels weer vergeten, tijd voor een gebakje!!

Bij de auto deelden we ons enthousiasme met Merel en Peter, die ik ook een stukje taart kon aanbieden, daar hadden ze wel oren naar! We praatten nog wat na en voldaan reden we weer naar huis. Ok, laat nu die winter maar komen…dat het dan maar weer snel voorjaar wordt!

Maximale diepte 6,5m, temp. 13gr.C., zicht 3-4m, duikduur 65min.