René Weterings – Sponzig Sint Annaland
“Elke vierkante meter is begroeid, vooral met grote sponzen. De een lijkt op een heerlijk donsbed, de ander op een soort omvergevallen bord spaghetti.” Duikreporter René is ondergedoken bij Sint Annaland.
Datum: 12-2-2023
Duiklocatie: Sint Annaland
Een kathaai! Lees ik dat goed? Ja, er is toch echt een kathaai gezien op duikstek Sint Annaland. Ik had al duikplannen voor de zondag en toevallig ook al voor Sint Annaland, maar nu weet ik het zeker.
Natuurlijk is de kans uitermate klein, maar ach…als je toch al van plan bent om te gaan is het alleen maar leuk om het idee te hebben dat je kans maakt. Zo gezegd, zo gedaan, ik slaap eerst lekker uit, dat was ik aan toe. Ruim op tijd ga ik op weg naar Sint Annaland. De kentering is om rond 13.30 uur en bij laag water heb je een stuk meer marge om zonder al te veel stroming te kunnen duiken. De zon laat zich vandaag niet zien, het is grijs weer. Maar er staat geen zuchtje wind en het is droog, prima duikweer dus!
De parkeerplaats is nagenoeg leeg, ik had eerlijk gezegd rekening gehouden met meer gelukszoekers na de berichten van snotolven én een kathaai. Maar nee, het aantal winterduikers is nog steeds relatief klein. Prima zo, meer water de duikers die er wel zijn…haha. Ik klets wat met de aanwezige duikers en ga even op het strand kijken. Het is jammer dat de zon niet schijnt, want de Oosterschelde ligt er als een biljartlaken bij. Het zicht lijkt vandaag ook goed te zijn, ik heb er oprecht veel zin in. Ondanks dat ik rustig aan doe, ga ik toch relatief vroeg richting de waterkant. Ik heb geen zin meer om te wachten, laat dat Oosterscheldewater maar komen!
Voorzichtig stap ik het water in, het is hier altijd wat glibberig en de bodem loopt vrij steil weg. Na een paar minuten dompel ik mijzelf onder en word ik getrakteerd op goed zicht. Top, daar hoopte ik al op! Eenmaal een beetje weg van het stof dat ik zelf heb veroorzaakt wordt het zicht alleen maar beter. Als ik op vijf meter diepte ben durf ik het zicht wel in te schatten op circa vier of vijf meter. Lekker hoor, hier houd ik van. Ik geniet van het prachtige landschap, vol met sponzen en allerlei kleuren. Maar al snel besluit ik systematisch op zoek te gaan naar een snotolf, want ik wil er graag eentje zien met een nestje en ik weet dat er minimaal een te vinden moet zijn.
Voorlopig kom ik geen enkele andere duikers tegen als ik oostelijk begin. Er staat een lichte stroming, maar het is eigenlijk niet noemenswaardig. Elke vierkante meter is begroeid, vooral met grote sponzen. De een lijkt op een heerlijk donsbed, de ander op een soort omvergevallen bord spaghetti. Meestal zijn ze geel van kleur, maar soms ook blauw of roze. Wat een variëteit, iets wat je eigenlijk alleen op deze duikstek ziet naar mijn weten. Ik voel me heerlijk ontspannen als ik zigzaggend over het gebied duik dat een vrij constante diepte heeft. Het is wel zaak dat ik goed blijf navigeren, anders duik ik in rondjes. Maar dan…ja hoor, die onmiskenbare vorm en rode accenten vallen ineens op. Een snotolf mannetje op zijn nest! Yes, hier ben ik blij mee, een gevoel van euforie is voelbaar.
Nog geen vijf minuten geleden moest ik nog naar een andere duiker seinen dat ik nog niks gevonden had. Nu is het ineens raak, op mijn gemak bekijk ik het aandoenlijke tafereel en ondertussen bedenk ik wat voor foto’s ik wil maken. Ik heb bewust de 12-40mm PRO op mijn camera gemonteerd, zodat ik zowel een beetje groothoek kan doen als portretjes. Het mannetje ligt een beetje passief naast zijn nest, niet echt een mooi plekje voor spectaculaire foto’s. Maar ach, dat is nu eenmaal de natuur. Zo tref je ze meestal aan als ze hun nest in het Zeeuwse onderwaterlandschap maken. Ik maak wat foto’s en ik heb na een klein kwartier wat ik wilde en wijs een buddypaar dat net in de buurt is het nest. Zo kunnen zij er ook van genieten.
De rest van de duik spendeer ik met genieten van de sponzen, stiekem houd ik ondertussen ook een oogje in het zeil in de hoop een kathaai te spotten. Je weet maar nooit! Een stukje wakamewier danst in de lichte stroming, leuk om op beeld vast te leggen. De overgang van oester- en sponsbegroeiing naar zand is een leuke route om te volgen. Pauwkokerwormen staan er in overvloed en af en toe schiet er een krab weg. Na een uur en een kwartier ben ik weer bij het strand. Voldaan loop ik naar de auto en word ik door wandelaars bedenkelijk aangekeken. Ja het is een vreemd hobby, ik weet het! Na de duik praat ik uitgebreid na met de andere duikers, uiteraard onder het genot van een warme koffie. Daar was ik wel weer aan toe na zo’n frisse, maar heerlijk ontspannen en succesvolle duik!
Max. diepte 6,5 m, temp. 5 gr. C., zicht ca. 3-5 m, duiktijd 75 min.
Duik 1198 (Sint Annaland, zondag 12-2-2023, 12.45u)
