René Weterings – Rondje Zoetersbout

Wat voor René en zijn buddy Frank een “doodgewone” duik is, is voor veel andere duikers toch minder normaal. René neemt je mee op een rondje Zoetersbout.

Na ons duikavontuur met de grijze zeehond bij de Bergse Diepsluis van afgelopen vrijdag, was het weer tijd voor een “doodgewone” duik. De weersomstandigheden waren zeer goed en dus leek het ons leuk en gemakkelijk om voor Zoetersbout te kiezen.

We hadden afgelopen vrijdag geen kans meer gehad om onze duikflessen te vullen, dus dat moesten we eerst nog even doen. Mede daarom vonden we Zoetersbout een goede keuze. Ook de kans op snotolven speelde daarin mee. Van Arco hadden we immers al wat mooie foto’s gezien, dus dat gaf de burger moed.

Onderweg praatten we in de auto nog eens na over onze ontmoeting met de grijze zeehond. Ook filosofeerden we over wat nu eigenlijk nog goed is voor zo’n beestje en daar is volgens mij niet echt een sluitend antwoord op te geven. Voor ons was de ontmoeting in ieder geval erg geslaagd geweest, een avond duik is voor ons in ieder geval geen optie meer nu we weten hoe dat gaat. Bij het vulstation gooide we de flessen nog even snel vol en reden weer een stukje terug richting Zoetersbout.

Het begint al aardig op lente te lijken en de dagen beginnen ook te lengen. Toch moesten we in het donker gaan omkleden en hebben we het extra uurtje van eind maart wel nodig. Maar dat komt vanzelf goed. We stonden alleen op de parkeerplaats, maar er kwam een extra auto aanrijden en stopten naast ons. Met een vreemde stem werd er iets geroepen en voordat mijn hersenen dat hadden verwerkt, zag ik de gezichten van Bruno en Janny. Die kwamen hun avondje even gezellig aanvullen met een bezoekje aan de duikstek. We maakten een gezellig praatje en ook dat gesprek ging al snel over de grijze zeehond van de Bergse Diepsluis. Ondertussen gingen Frank en ik gestaag door met het aankleden, anders zouden we er nooit meer in raken. Wie Janny kent, weet wat ik bedoel…. 😉

Te water gaan was wat lastig, het was immers net na laag water en dan is de laatste stap eigenlijk net te groot met net te grote stenen. Het aanwezige touw is inmiddels ook veel te kort, dus strompelde we maar wat. Het water van de Oosterschelde lag er als een spiegel bij, behalve als er weer zo’n wanstaltig tankschip voorbij kwam denderen. Dat is toch een groot nadeel van deze duikstek, maar het is niet anders.

Meteen na het onderwater gaan zochten we naar de snotolf die we vorige week ook al hadden gezien, toen nog zonder nestje. Na een minuutje zoeken vond Frank hem ik bekeek hem even goed. Maar de plaats van het nest en de positie van de snotolf zijn allesbehalve interessant, dus gingen we verder. Ook dit keer wilden we linksom duiken, omdat we dat toch het meest interessante stuk vinden.

Het eerste deel is meestal wat saai, maar nu zag ik de ene na de andere zeedonderpad onder me door glijden. Het opkomende water nam ons in een slakkengangetje mee richting het oosten, relaxt duiken zo. Dat er zoveel zeedonderpadden te zien waren is voor mij lang geleden. Allerlei kleurvarianten zag ik en ook allerlei formaten. Van hele kleintjes tot een flinke van dik 30cm.

De vorige duik had ik geen vlokkige zeenaaktslakken kunnen vinden en wilde daar deze duik toch eens wat foto’s van maken. Het duurde gelukkig niet zo lang voor ik een mooi exemplaar vond die sierlijk een rondje draaide op het zand en dus een prima model was. Met de 60mm macrolens moet ik altijd toch wat afstand houden, want anders is deze slakkensoort net wat te groot. Ik zag er een paar niet ver van elkaar af en deze waren nog niet zo heel groot, dat kwam nu dus prima uit.

Het zicht was erg goed en werd alleen maar beter toen we voorbij de kop van de dijk waren. Het leven begint nu al echt zichtbaar te verbeteren en het was dus heerlijk genieten van deze dijk. Na een dik half uurtje seinde Frank dat hij wilde keren. Nu hadden we de lichte stroming tegen ons, maar daar viel prima tegen in te zwemmen. Ik bleef speuren naar mooie slakjes, maar ik vond er geen meer. Af en toe zag ik een zeeappeltje verstopt en dreef er al een meloenkwalletje voorbij.

Opeens seinde Frank met zijn lamp, dat doet hij niet vaak, dus ik ging meteen kijken. Het bleek dat hij op zo’n 4,5m diepte een mooie snotolf had gevonden die tussen de oesters beschutting zocht. Het stroomde hier namelijk ietsje harder. Aan het gedrag van de snotolf te zien, gok ik er op dat deze hier nog wel even blijf rondhangen in de hoop op een vrouwtje. Met mijn macrolens probeerde ik er toch wat foto’s van te maken, want het zicht was hier echt supergoed en dan zou het wel eens willen lukken. Ik draaide mijn flitsers in een andere positie en probeerde het een en ander en wonderbaarlijk genoeg lukte het nog ook.

We genoten een paar minuten van dit diertje en doken daarna verder. Net voor we uit het water stapten, keek ik nog even bij snotolf nummer 1. Na precies een uur kwamen we weer boven water. Zoetersbout blijft je af en toe toch verrassen. Nu was het weer zo’n duik die positief uitpakte.

Duik 509, Zoetersbout, woensdag 12-3-2014, 20.00u
Max. diepte 8.5m, temp. 7gr.C., zicht 2-4m, duikduur 60min.