René Weterings – Bonjour en Oui, oui
Locatie Dreischor Reefballs
Gaat René op de Franse toer? Hoe dan ook, het wordt een heerlijk duik voor Duikreporter René.
Duik 579
De eerste duik van 2015 was een domper, maar Goof en ik gaan weer gewoon verder in het woensdagavond ritme. De zichtberichten uit de Oosterschelde wisselen een beetje, maar het lijkt ons toch een goed plan om weer eens bij Zoetersbout te gaan kijken. We hopen dat het weer niet te vroeg omslaat, zoals voorspeld is…
In mijn vorige duik had ik water in mijn onderwaterhuis en daarom moest ik de duik al na slechts twintig minuten afbreken. Onderweg bedenken we allerlei oorzaken en beseffen eigenlijk dat het heel lastig is er echt achter te komen. Ik heb mijn camera set volledig schoongemaakt en gedroogd, dus het zou weer gewoon dicht moeten zijn. Wel heb ik er nu voor gekozen om een lekmelder te plaatsen, die had ik al wel liggen, helaas past het allemaal maar lastig in mijn nieuwe set.
Onderweg merken we dat de wind flink is aangetrokken en krachtiger is dan bij ons in Brabant. Ik parkeer de auto op de parkeerplaats bij Zoetersbout en vertrouw het niet helemaal. Goof maakt zich, zoals altijd, nergens druk om. Ik daarentegen wil eerst de andere kant van de dijk bekijken. Onderaan de trap hoor ik echter al een flinke wind over de dijk komen en ik meen zelfs een branding te horen! Als dat zo is, draai ik om en rijden we naar het Grevelingenmeer. En ja hoor, als ik bovenaan de dijk sta zie ik een flinke golfslag op dijk en ik kan zelfs tegen de wind in gaan hangen. Dit gaat hem niet worden, de afgebroken duik bij de Zeelandbrug ben ik echt nog niet vergeten. Ik draai om en meld Goof dat ik het niet zie zitten, zonder twijfel besluiten we dan maar bij de reefballs van Dreischor te gaan kijken.
Ook daar is de parkeerplaats leeg en kunnen we een rustige duik tegemoet zien. Als we de dijk overklimmen om te water te gaan, zien we een strak wateroppervlak van het Grevelingenmeer en gaan we in alle rust te water. Het zicht is in het toplaagje nog een heel klein beetje stoffig. Maar als ik eenmaal afgedaald ben en bij de reefballs lig, kan ik genieten van zeer goed zicht. Het precieze getal is altijd lastig inschatten, maar mijn lamp was hier de beperkende factor in ieder geval. Op mijn gemak bekijk ik de reefballs aan de buitenkant en houd ondertussen ook mijn onderwaterhuis in de gaten. Ik hoop echt dat de boel vandaag droog blijft!
Ik zie Goof een paar reefballs verder op en maak mijn set klaar om de eerste foto’s te maken. Met dit goede zicht moet ik toch weer wat leuke plaatjes kunnen schieten. Mijn eerste slachtoffers zijn wat kleine weduwroosjes die ik met de snoot belicht. Ik zie op mijn display dat ik er wat naast zit en positioneer de snoot nog wat beter en druk weer af. Tevreden ga ik verder en zie weer best veel zeeappeltjes zitten. Deze prachtige diertjes kan ik gewoonweg niet links laten liggen en maak weer wat plaatjes.
In het water zie ik af en toe een vrij zwemmende gewone garnaal, erg grappig om te zien en ik moet dan toch altijd aan “Jacques” uit Finding Nemo denken. Met zijn lange voelsprieten hoor ik hem bijna “Bonjour” en “Oui oui” zeggen. Natuurlijk is onze Zeeuwse gewone garnaal geen poetsgarnaal…maar toch. Op het zand achter de reefballs zie ik een relatief grote zwarte grondel liggen en hij valt erg op. Niet vanwege zijn kleur, maar vanwege zijn dikke lippen. Als hij een paar flinke klappen heeft moeten incasseren tijdens een bokswedstrijd. Het is geen gezicht, maar toch maar ik er maar een foto van. Ik zie overigens vaker en voor mijn gevoel wat vaker in de winter. Ik heb echter geen idee waardoor dit veroorzaakt wordt.
Een enkele koornaarvis vergezelt mij tijdens mijn rondje over de reefballs. Af en toe laat een kreeft zich zien, maar verder is het maar stil. Waar zijn toch die zeedonderpadjes deze winter? Waar blijven onze winterfavorieten toch? Zou het te lang te warm zijn geweest? Moet het eerst nog wat kouder worden? Of gaan we een winter meemaken zonder een enkel nestje van een zeedonderpad te kunnen zien? Het is afwachten, maar hoop niet dat dit fenomeen een winter overslaat. Het is nu zomaar “stil op straat” hier.
Mijn lekdetector blijft gelukkig stil, geen reden om te denken dat er weer water in mijn behuizing loopt, wat een fijn gevoel is dat. Ik besluit langzaamaan een einde aan de duik te gaan maken en ga via de dijkwand naar het ondiepe stuk. Een mooie krab is het laatste onderwerp aan deze kant van de dijk en dan kom ik terecht op de zandbodem achter de oude zeedijk. Meteen spot een puitaal en ik heb het geluk dat deze er ook nog eens mooi bij ligt! Ik kan een paar leuke visportretjes maken en met een voldaan gevoel zwem ik richting de trap en stap het water uit. Goof loopt me al tegemoet, hij heeft vandaag eens korter gedoken dan ik. De drie millimeter dikke handschoenen onder zijn droogpakhandschoenen hebben een averechts effect gehad, zijn handen werden veel te snel te koud.
Met zesenzestig minuten op de teller heb ik het wel goed uitgehouden, ondanks dat het water maar vier graden Celsius was. Dit doet een mens deugd, dit is het soort duiken waar ik het toch voor doe in de winter. Genieten van de kou zal ik het maar noemen. In alle rust in het donker in bijna kraakhelder water rondzweven en van mijn passies duiken en onderwaterfotografie genieten. Heerlijk gewoon!
Max. diepte 9,2m, temp. 4gr.C., zicht 5-6m, duikduur 66min.
