René Weterings – Op zoek naar zeedonderpadnestjes

Op zoek naar zeedonderpadden en de eieren. Gaat René ze vinden? Hij waagt een poging op de laatste dag van het bestaan. Duik 408.

De wereld vergaat, dat is zo’n beetje het enige wat je nog hoort de hele dag op het werk, op het nieuws, op Facebook. Pff, je zou bijna teleurgesteld zijn dat het niet zo is, maar….dan zouden we ook niet meer kunnen duiken! Dus ik ben er blij mee en plan gewoon een duik met buddy Gijs.
We wilden deze avond eens bij de Nieuwe Kerkweg gaan kijken om te ontdekken of ook hier de nestjes van de zeedonderpadden te vinden zijn. Er verschijnen inmiddels veel foto’s van collega onderwaterfotografen en allemaal zijn ze gemaakt bij de reefballs van Dreischor. Maar waarom ook niet bij de Nieuwe Kerkweg? Wij gingen dus op onderzoek uit.
Het was niet echt heel slecht weer eigenlijk, weinig wind, nog net geen regen op het moment dat ik thuis wegreed. Onderweg kreeg ik echter toch een flink regenbuitje op mijn dak en hoopte dat dit niet de hele avond zou aanhouden, want in de regen omkleden had ik weinig zin in. Voor vanavond had ik een extra onderpak geleend van buddy Frank en wilde graag droog in mijn droogpak stappen.
Ik was een tikkeltje later dan afgesproken, want dat is op vrijdagavond altijd een gehaast, aangezien onze dochter Isis van 18.00u tot 18.30u naar zwemles moet en ik dus niet eerder dan 19.00u thuis kan wegrijden. Maar geduldig als Gijs altijd is, stond hij rustig op mij te wachten en had zijn droogpak zelfs al half aan. Dat gaf mij wat extra druk om niet te lang te treuzelen met aankleden en rond 20.30u sjokten we naar de steiger.
Het water lag er kalm bij en Gijs besloot met een commando sprong te water te gaan en ik koos, zoals altijd, voor de trap. Zo’n commando sprong is leuk als je geen camera bij je hebt, maar niet voor mij in dit geval. Omdat ik vandaag een extra onderpak aan had getrokken, had ik ook 2kg extra lood bij me.
Bij het onder water gaan bleek dit geen overbodige luxe en eigenlijk had ik zelfs nog het gevoel dat het 1kg te weinig was. Maar goed, ik kon toch onder water blijven, dus zijn we de duik gestart.
We begonnen met wat speuren op de ondiepe vlakte naar de vele Groene wierslakken die hier momenteel te vinden zijn. De ene slak lag er nog mooier bij dan de ander, toch wilde het maar niet lukken met scherpstellen op het juiste gedeelte en had ik ook steeds overbelichte foto’s. Waarom dit nu was weet ik niet. Ik vond een mooie puitaal die er heel goed voor ging liggen. Helaas was deze vis niet gediend van mijn flitsgeweld en was hij er na 1 foto al weer vandoor.
Op de ondiepe vlakte is toch nog veel leven te bespeuren. Het is er vergeven van de Groene wierslakken, veel kleine krabben, grondels en garnalen. In mijn lamplicht “ving” ik ook nog een kleine zeenaald die zich heel sierlijk op een oester liet vallen en daarna heel mooi wegzwom. Ook zagen we wat kleine kwalletjes waarvan ik de naam helaas niet weet.
We bleven eigenlijk best lang ondieper dan 5m en pas op de helft van de duik, doken we over de richel naar de reefballs die op ongeveer 8m diepte liggen. Omdat de reefballs bij Dreischor zo veel nestjes hebben, had ik toch wel de verwachting om hier ook 1 of meerdere nestjes te gaan vinden. Gijs en ik zochten ze af en vonden helemaal niets. We hebben vermoedelijk niet alle reefballs gehad, maar toch vond ik het een vreemde ontdekking. Hier had ik toch meer van verwacht. Zelf heb ik ook geen enkele zeedonderpad gezien (Gijs zag er nog 2 vertelde hij later).
We doken daarna dus nog maar even door langs de oesterwand en maakten op ons gemak weer koers richting de steiger. Onze handen werden toch weer best koud. Mijn lijf daarentegen bleef wel lekker warm, dan zijn 2 onderpakken toch wel erg lekker!
Het laatste stukje had ik geen zin meer om te fotograferen en borg alles alvast netjes op, om zonder schade ook weer op de steiger te kunnen komen. Ik volgde Gijs op 3m diepte en hij was al even aan de oppervlakte om te kijken waar de steiger lag. We zijn blijkbaar zeker nog niet bekend genoeg om daar naar toe te navigeren. Herkenningspunten heb ik echt nog niet, na zo’n 4 duiken op deze stek. Toch vind ik het een leuke stek zo voor de winter, dus dat zullen we waarschijnlijk nog wel eens vaker doen. Echter niet voor het zoeken naar zeedonderpad nestjes, want daarvoor moet je blijkbaar echt bij de reefballs van Dreischor zijn.

Na zo’n 65min stonden we weer op de steiger en gelukkig was het nog steeds droog, ondanks de zware bewolking. Bij de auto praatten we nog wat na en zijn we huiswaarts gekeerd.
Maximale diepte 8m, temp. 5gr.C., zicht 4m, duikduur 65min.