René Weterings – Op pad voor een ontmoeting met de zeekat!

“Ze gaan ineens over tot een paring, op slechts een paar centimeter van de bodem. Het zicht wordt een stuk minder goed.” Duikreporter mengt zich onder de sepia’s van de Bergse Diepsluis.”

Datum: 23-6-2023
Duiklocatie: Bergse Diepsluis

Al een aantal weken staat het duiken in het teken van de Open Water opleiding van Isis, maar dat is nu voorbij! Onze stoere dame is nu een gebrevetteerde Open Water duiker. Papa heeft weer eens zin in een dagje soloduiken en fotograferen.

De keuze voor duikstek vind ik maar lastig, op diverse plaatsen wordt melding gemaakt van slecht zicht. Bijvoorbeeld op de Bergse Diepsluis, maar ik wil toch echt graag nog eens een poging doen om sepia’s te zien en fotograferen. De vorige pogingen leverden bij een toertje langs de sepiastokken niet veel meer op dan een beschimmelde bodem en wat standaard leven op de stokken. Mijn emoties zeggen me niet te gaan, mijn ratio zegt me dat ik zonder er te duiken zeker geen sepia’s ga zien. Een worsteling die ik eigenlijk al jaren heb als ik aan de Bergse Diepsluis heb. Toch laat ik mijn ratio spreken en plan ik hier een ochtendduik op mijn vrije vrijdag, de tweede duik wil ik bij Sint Annaland maken, want daar ben ik al heel lang niet meer geweest.

De parkeerplaats is rustig als ik om 9.30u arriveer. Lekker rustig opstarten vind ik prettig, mij zul je niet om 6.00u aan de waterkant zien. Ik heb graag wat licht om mee te kunnen werken. Vandaag heb ik een gedurfde keuze gemaakt om de fisheyelens op mijn camera te monteren. Hopelijk kan ik daar toch een paar sepia’s mee fotograferen, zodat zij het beeld vullen. Ik ga als enige het water in, een heerlijk gevoel! Dat heb ik gemist na een viertal duiken met massa’s mensen bij de Nieuwe Kerkweg, maar goed…dat waren dan ook ‘functionele duiken’ voor Isis…haha.

Ik wil beginnen bij het platform om van daaruit richting wat stokken te gaan. Vanaf de trap stap ik het lauwe water in, onder water wordt ik meteen begroet door jonge zeepaddenstoelen. Wat leuk zeg! Varierend van twee tot ongeveer acht centimeter zie ik ze voorbij zwemmen op nog geen meter diepte. Foto’s maken lukt niet met een fisheyelens, dus ik geniet van het moment en peddel verder over de zandvlakte om vervolgens via de helling naar het platform te zweven. Althans…dat was het plan. Het zicht wordt al snel zeer matig. Ik hoor duidelijk de bellen van andere duikers en probeer me een weg te banen door het stof. Kak…hier had ik dus echt geen zin in….grrr. Mijn claustrofobische gevoelens nemen het helaas vrij snel over en ik haak af. Op een diepte van zo’n acht meter vervolg ik mijn weg naar het oosten. Weg van de andere duikers, weg van het stof. Althans, dat hoop ik. Het duurt echt even voor het zicht van een halve meter zich verbetert tot zicht van ongeveer twee meter (en dan rond ik het al naar boven af). Het is zeer melkachtig, maar nog net genoeg om de sepiatentjes te bekijken die ik onderweg tegenkom. Mijn aandacht ligt echt bij wat grotere dingen, ook voor het kleine leven heb ik niet. Echt 100% op mijn gemak ben ik nu eenmaal niet bij dit soort duiken.

Op voldoende afstand van die lelijke schimmelbodem hier zwem ik langs zo veel mogelijk sepiatentjes. Kleine steenbolkjes zwemmen onder mij en ik word gepasseerd door een hele grote school kleine visjes. In de waterkolom op ongeveer een meter boven mij zie ik een aantal donkere vlekken. Mijn eerste reactie is dat ik schrik. Want ik denk blauwe haarkwallen te zien, maar hoe dichterbij ik kom hoe duidelijker het wordt dat het om iets anders gaat. Het zijn de inktwolkjes van een inktvis! Ok…nu even goed opletten dus! En ja hoor, bij het eerstvolgende sepiatentje heb ik geluk. Een sepiapaartje is druk bezig met het afzetten van eitjes. Althans, dit zeer kleine sepiavrouwtje doet een aantal pogingen, maar steeds zie ik het zwarte eitje naar de schimmelbodem dwarrelen. Zou de stok te dik zijn voor haar kleine postuur? Ook het mannetje is maar klein en ook erg schichtig. Echt dichtbij kan ik niet komen in het begin, maar langzaam maar zeker win ik hun vertrouwen. Met mijn hand kan ik het vrouwtje ‘opmeten’. Ze is niet veel langer dan mijn hand, ik vind het maar klein.