René Weterings – Geen dieptemens….

De laatste duikdag op La Palma begint met een schitterende rit over het eiland. Om vervolgens bij een modderige baai uit te komen. Dan blijkt de duikplaats ook nog diep te zijn. Zou dat nog goed komen voor duikreporter René Weterings?

Duik 636
Een vakantie vliegt altijd voorbij, het is al weer de laatste duikdag. Morgen doen we nog een dagje helemaal niets en dan vertrekken we weer naar huis. We pakken nog een keer de kans om aan de oostkust te duiken en gaan naar het idyllische baaitje “La Bajita”.
We pakken de auto in, zoals we dat gewend zijn, en beginnen aan de rit van ongeveer vijftig minuten naar de oostkant van het eiland. In Nederland zou ik in dezelfde tijd vanaf huis bij Zoetersbout of de Bergse Diepsluis staan, welke allebei twee maal zo ver weg liggen in afstand. Hier op La Palma is dat anders, de wegen zijn bochtig en je moet altijd een hoogteverschil overbruggen van een paar honderd meter, dus echt snel gaat het allemaal niet. Het geeft ons wel de tijd om van het landschap te genieten, de rit er naartoe is immers nooit een straf.
We rijden over de weg genaamd LP-3 richting het oosten en moeten daarbij ook door de tunnel die onder de bergrug door loopt. Het koelt onderweg af van dik vijfentwintig graden Celsius naar vijftien graden Celsius en we zien de beroemde wolkenwaterval die bij de juiste condities over de “Cumbre Nueve” heen rolt. Een prachtig gezicht is het zo’n witte deken over de groene bergketen met op de achtergrond de strakblauwe hemel.
Aan de oostkant rijden we het vliegveld voorbij om vervolgens van de weg te gaan en uit te komen bij een kleine cluster van woningen. Deze woningen staan met hun voeten bijna in het water en liggen letterlijk op een steenworp afstand van de landingsbaan van het vliegveld. Af en toe komen de vliegtuigen hier echt rakelings voorbij. Vorig jaar konden we hier zien dat de golven tegen de rotsen beukte en metershoog het water verspreidde. Nu is het rustig, maar we zien tot onze schrik een bruine baai in plaats van een azuurblauwe! Wat is hier aan de hand? Als we de auto’s geparkeerd hebben, gaat Joost op onderzoek uit en treft een kiepwagen aan, de werklui geven een verklaring. Men heeft hier zojuist een bakwagen vol met zand gedumpt! Wat een idioten zeg, we balen als een stekker. Ik heb echt geen zin in een duik met nog minder zicht dan ik in Zeeland vaak tref. Maar Joost verzekert ons dat het buiten de baai wel goed komt.
We installeren onszelf achter de woningen bij een boothuisje en bouwen onze sets op. We zijn met een klein groepje vandaag, een vriend van Joost en Nanneke is er bij en een Belgische man. Leslie maakt vandaag ook haar laatste duiken en Nanneke blijft bij de kids. Zij gaat met hen naar een getijdengebied aan de andere kant van het vliegveld, waar ze beter kunnen spelen dan hier. Want dit baaitje is echt niet meer dan een boothelling. Snorkelen gaat vandaag niet meer lukken.
We gaan te water en ik baal nog steeds als een stekker, het water is echt een grote modderbende en op deze manier vrij afdalen is voor mij geen feest. Zo’n held ben ik nu eenmaal niet met duiken. Maar naarmate we de baai aan het oppervlak verder uitzwemmen, wordt het onder onze voeten gelukkig steeds helderder. Uiteindelijk is het water nog maar een klein beetje stoffig en zie ik de bodem weer op vele meters onder me. Gelukkig, het komt inderdaad goed zoals Joost al zei, dus we dalen af.
De duikstek is wat minder ruig en lijkt op het eerste gezicht wat eentonig. Vanuit de baai loopt de bodem zeer geleidelijk af met vooral veel zand en slechts sporadisch ligt er een rotsblok of lavaformatie. Maar het zicht is fenomenaal goed! Dat doet de troebele instap al snel vergeten en langzaam aan scharrelen we de diepte in. We vinden al snel een eerste octopus en een vis die erg lijkt op een pieterman! Gaaf gezicht in ieder geval. Ik heb vandaag weer voor de fisheyelens gekozen, maar ik krijg al snel spijt. De duikstek leent zich hier niet echt goed voor. Toch geniet ik met volle teugen en Cindy kan met haar camera het kleinere spul ook wel vastleggen.
Ik ben totaal geen dieptemens, daar voel ik me niet op mijn gemak. Ook vandaag weer merk ik dat het gaat kriebelen als ik zie dat we richting de twintig meter diepte gaan. Ja ook in helder water zijn er mensen die dat niet lekker vinden…ik ben er daar één van. Maar ik wil mezelf toch dwingen om verder te gaan en dat lukt. Rustig duik ik de groep achterna met Cindy naast me. Als we weer een rotsformatie aantreffen ben ik weer wat meer op mijn gemak, alsof ik daar weer kan “aarden”. Ooit ga ik het leren…hoop ik. Het is nu bijna twintig meter diep en voor mij voelt het weer heerlijk om mezelf toch op mijn gemak te voelen, het is toch een beetje een overwinning. Ik weet dat het voor sommige mensen erg suf klinkt, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
De manometer daalt natuurlijk in rap tempo op deze diepte en we zijn toch al best een eindje uitgezwommen, het wordt echt tijd om terug naar de kant te gaan. Maar net als we dat willen doen, zien we een octopus die zich goed laat zien. Hij is enigszins pissig door onze aanwezigheid, maar dat geeft me wel de kans om hem toch van redelijk dichtbij te fotograferen met de fisheyelens. Een paar foto’s kan ik nog maken en dan beginnen we toch echt aan de opstijging. Een dik uur later komen we weer boven in de nog troebele bovenlaag. Maar wat een heerlijke duik was dit zeg!
Nu even een pauze voor de lunch en dan gaan we nog een keer…de allerlaatste duik van deze vakantie!

Max. diepte 19,5m, temp. 24gr.C., zicht 20-30m, duiktijd 65min.