René Weterings – Bijna vakantietijd…

Het is bijna vakantietijd. Voor Duikreporter René Weterings is dat afscheid nemen van het ene, wat weer ruimte biedt voor dat andere…

Het begint langzaam aan vakantietijd te worden, deze week duik ik voorlopig weer even voor de laatste keer met Frank. De laag water kentering staat gelukkig weer eens gunstig, dus we kiezen voor een duik bij de Zeelandbrug, hopend dat het zicht nu eens wat beter wil zijn…

De parkeerplaats is nog vrij rustig als we aankomen, we zijn aan de ruime kant voor de kentering. Maar vanaf de dijk ziet het water er al prima uit. We gaan dus niet wachten en kleden ons meteen om. Het is rustig weer en de zon laat zich nog zien ook. Een mooie zomeravond wat mij betreft en perfect voor een duik.

We besluiten gewoon de nieuwe trap te pakken en met de resterende stroming mee naar rechts te dobberen. Verder hebben we niet echt een plan, behalve leuke dingen spotten. En uiteraard maak ik graag weer wat mooie foto’s vandaag. Met de “Vrijdagavond veiling” van Onderwaterhuis.nl had ik mijn tweede flipsnoot voor de Inon flitsers voor een mooie prijs kunnen bemachtigen en ik was dus erg nieuwsgierig of ik met twee snoots overweg zou kunnen. Ik had er helemaal zin in.

Bij de trap wachten we even op een buddypaar wat net voor de trap ligt en daarna is het onze beurt om onder te duiken. Het zicht valt niet tegen in eerste instantie en we zetten koers richting het westen. Het stroomt maar zwakjes, perfect voor een rustige duik dus. Frank hangt rechts van me en ik probeer op iedere steen iets leuks te ontdekken. Net als de vorige keer zie ik weer veel eilegsels van de bruine plooislak en ik spot ook vrij snel een trio van deze slakjes. Omdat deze slakjes met zijn drieën bij elkaar zitten moet ik met de 60mm macrolens vrij ver weg blijven. Mijn snoots probeer ik zo goed mogelijk te richten en na het afdrukken lijkt het warempel nog goed te werken ook. Dit heeft potentie en eigenlijk had ik dit al veel eerder moeten doen.

We duiken verder en ik zie de ene na de andere dodemansduim. Sommigen zijn wit, sommigen zijn oranje, sommigen staan mooi open en sommigen zijn gesloten. Ik probeer het slakje te vinden wat op de dodemansduim voorkomt, maar ik zie niets. Ook nu weer ga ik aan de slag om de vangarmpjes van dit zachte koraal op de foto te krijgen en met wat tegenlicht lukt dat aardig. Tussen de vangarmpjes zie ik spookkreeftjes zitten en af en toe een vlokreeftje. Op mijn display zie ik dat ze allemaal druk bezig zijn om wat te eten te scoren.

Een enkele kreeft laat zich zien en heft brutaal zijn scharen op om me te waarschuwen hoe gevaarlijk hij wel is. Nou meneer of mevrouw kreeft, daar ben ik niet van onder de indruk hoor! Maar het blijft een leuk gezicht hoe ze zich naar je gedragen als je ze te dichtbij nadert. Zijn kleinere broertje de galathea kreeft zie ik ook, maar helaas is deze te schuw om er een plaatje van te schieten. Die laat ik maar verder met rust.

Eigenlijk heb ik voor vandaag toch wel de wens om een blauwtipje mooi op de foto te zetten. Vorige week lukte dat al aardig met één snoot en nu wil ik het met twee proberen. Ik zoek me suf, maar ik zie maar niets. Eigenlijk zie ik alleen maar bruine plooislakken en vind geen enkele andere soort. Wellicht ben ik het verleerd of ze zijn er gewoon echt niet.

Een mooi oranje exemplaar van een dodemansduim staat er zo schitterend bij dat ik mezelf goed positioneer en er wat foto’s van probeer te maken. Ik zie duidelijk een aantal grote spookkreeften en ik probeer ze goed in beeld te brengen. Van alles probeer ik en uiteindelijk lukt het me wel, maar echt heel bijzonder vind ik de foto’s niet. Ik besluit verder te gaan op zoek naar de blauwtipjes.

Als ik op kijk zie ik Frank niet meer en kijk even rond richting het westen, maar tevergeefs. Ik besluit daarom maar naar de kant te gaan, want dan zal ik hem daar wel gaan treffen zoals we normaal gesproken ook met elkaar afspreken. Eenmaal aan het wateroppervlak zie ik zijn luchtbellen erg dichtbij en zie dat hij mijn kant op komt. Het duurt dan ook niet lang voordat ook hij zijn hoofd boven water steekt. Frank zat blijkbaar iets oostelijk van me terwijl ik dacht dat ik hem ten westen van me zou gaan vinden, niet vreemd dus dat we elkaar kwijt raakten.

We duiken weer onder en besluiten op een diepte van zo’n acht meter weer richting de trap te gaan, we hebben op dat moment beiden nog 100 bar en dus nog meer dan genoeg lucht voor wat extra duiktijd. Vrij snel vindt Frank de eerste blauwtipjes. Mooi, nu kan ik meteen aan de slag voor een mooi plaatje. Frank duikt een stukje verder weg en ik probeer er niet te lang mee bezig te zijn, want anders is hij alleen maar op mij aan het wachten en dat is ook niet de bedoeling.

Mijn manometer geeft al weer aan dat het tijd wordt om de duik te beëindigen en op dat moment seint Frank net dat hij richting kant wil. Dat komt dus prima uit en duiken rustig richting de kant. Tussen de stenen schieten her en der zeebaarzen en harders weg. Een harder is wat nieuwsgieriger en laat zich goed zien, voordat hij uiteindelijk toch als een raket er vandoor schiet.

Frank is uiteindelijk toch weer van me weg geraakt en staat al bij de auto als ik daar aan kom. We kleden ons weer om en gaan weer richting huis, voorlopig was dit weer even onze gezamenlijke woensdagavond duik. De komende paar weken ga ik dus weer op pad met mijn alternatieve buddy’s!

Duik 543 (Zeelandbrug, woensdag 25 juni 2014, 20.00u)
Max. diepte 9.3m, temp. 18gr.C., zicht 1-2m, duikduur 85min.