René Weterings – Aan de slag met de snoot

Duik 541 (Zeelandbrug, woensdag 18 juni 2014, 19.30u)

Het is prachtig rustig weer, er is nagenoeg geen wind en de temperatuur is prima. Daar krijg ik weer helemaal zin van en plan een duik bij de Zeelandbrug op de woensdagavond. Vanavond moet het Nederlands voetbal elftal weer spelen, maar daar blijf ik wederom niet voor thuis. Goof denkt er net zo over en rijdt dus gezellig met me mee…

De fotoduik bij de Bergse Diepsluis van afgelopen vrijdagavond beviel zo goed, dat ik voor vanavond hetzelfde plan maak. Heerlijk op mijn gemak duiken en daarbij mezelf helemaal focussen op fotografie . Via Facebook meldt Paul zich, of hij ook mag aansluiten, dus het wordt uiteindelijk nog een gezellige boel. We zullen dus niet alleen op de duikstek zijn. Op de parkeerplaats aangekomen blijkt dat inderdaad het geval. Er staan stiekem toch 10 auto’s, meer dan ik had verwacht eerlijk gezegd.

We zien Fred en die heeft als buddy Nanette bij zich, deze dame had ik nog niet eerder een hand geschud en kende ik alleen nog maar via Facebook. Leuk om kennis te maken dus. Gezamenlijk trekken we onze spullen aan en lopen we naar het water. De windrichting is ongeveer noordwest, dus het water ligt er mooi vlak bij en echte stromingsprofielen aan het wateroppervlak zijn ook niet te zien. Vanaf de kant lijkt het water redelijk helder te zijn, maar bij hoog water is dat zeker geen goede indicator.

Voor ons gaan een paar Belgische duikers te water, maar die blijven me iets te lang op de trap staan om de vinnen aan te trekken. Dus ik ga maar naast de trap te water en maak mezelf gereed voor de duik. Ik heb er helemaal zin in en besluit vanaf de trap rechtsaf te gaan, zodat ik de stroming in mijn gezicht heb. Dat fotografeert toch het fijnst vind ik zelf. Ik ontlucht mijn wing en droogpak en duik onder…

Met een paar vinslagen zorg ik dat ik weg ben bij de trap en daal rustig af, al speurend over de stenen naar wat leuke dingen. Het zicht is verre van ideaal, of eigenlijk gewoon slecht. De duik van vorige week lijkt nu ineens toch een stuk beter, ondanks dat Frank en ik toen ook niet echt konden juichen. Beetje jammer, het lijkt wel of het mij nooit gegund is bij de Zeelandbrug een beetje goed zicht te hebben. Nu heb ik vandaag mijn zinnen gezet op macro en supermacro, dus dan maakt het minder uit. Maar het duikt nu eenmaal fijner met een beetje uitzicht.

Het aanwezige restlicht is nog steeds zo sterk dat ik op 10m diepte nog steeds alles prima kan zien. Ik ben vandaag heerlijk om mijn gemak en speur de stenen af naar kleine dingen. Omdat het zicht zo matig is grijp ik al snel naar mijn snoot, want die wil ik mezelf meer eigen maken en dan zit er maar 1 ding op en dat is oefenen! Ik zie veel eilegsels van de bruine plooislak, maar ik zie maar geen slakjes. Als ik uiteindelijk toch een paar bruine plooislakjes zie, zitten ze natuurlijk weer zo onhandig weggestopt dat ik er eigenlijk geen fatsoenlijke foto van kan maken met de camera op manueel focus. Ik verander dit maar weer naar autofocus, waardoor ik wat meer afstand kan nemen, maar ook dit werkt hier niet. Snel duik ik verder…

Bovenop een andere grote steen vind ik een prachtig exemplaar van een satijnslak, deze mooie glad ogende slak heeft een prachtige kieuwkrans en mooie rinophoren. Ik besluit dan ook om die 2 onderwerpen op een mooie manier vast te gaan leggen, want de gehele slak lukt niet met dit zicht en de gekozen macrolens. Ik probeer het eerst nog zonder snoot, maar dat ziet er niet uit. Veel te veel stof in beeld en alles wordt flets van kleur. Dus dan maar aan de gang met de snoot, wat leuk kan zijn en toch ook zeer frustrerend. Maar deze duik is er wel uitermate geschikt voor.

Ik positioneer de snoot met kleinste diameter op de gok en hoop dat hij goed staat. Helaas is het mis, maar ik zie wel wat ik moet veranderen. Dit doe ik nog een paar keer tot hij goed staat en dan ga ik helemaal los. Ik wil heel graag de 2 rinophoren in beeld en verder niets, dus met de Subsee +10 diopter erop moet dat wel gaan lukken. Na een paar foto’s zie ik ineens dat bij de linker rinophoor een spookkreeftje zit! Wat leuk zeg, daar moet ik meer aandacht aan schenken vind ik. Een heel aantal foto’s verder heb ik dan eindelijk wat ik wilde en tevreden duik ik verder. Inmiddels ben ik al zo’n 45 minuten onderweg en hang al een tijdje op 10m diepte.

Nu ik de smaak te pakken heb, ga ik er voor en zoek naar andere slakken. Ik zou heel graag nog eens een echt mooie foto van een blauwtipje willen maken, want dat is me eigenlijk nog nooit gelukt. Na wat zoeken vind ik gelukkig 2 blauwtipjes dicht bij elkaar en ga aan de slag. Na een paar foto’s zie ik dat hier veel potentie in zit, want de puntjes van de papillen springen van het display. Wow, dit is mooi zeg, dat ik dit niet eerder heb ontdekt! Ik maak nog wat foto’s en uiteindelijk heb ik 1 of 2 redelijke foto’s, maar de perfecte foto zoals ik die in mijn hoofd had zit er nog niet tussen.

Inmiddels wordt het echt tijd om mijn duik langzaam te gaan beëindigen, de manometer kruipt weer richting de 50bar. Nog even schenk ik wat tijd aan een slibanemoontje wat precies de diameter heeft van de smalste snoot. Dit geeft ook weer een prachtig resultaat voor mijn gevoel en voldaan laat ik mezelf naar de kant stijgen. Daar wil ik nog even op zoek gaan naar paardenanemoontjes, want ook die zijn erg fotogeniek. Onderweg zie ik wat zeebaarzen en harders voor me weg schieten en ik geniet van iedere minuut. Het vinden van de paardenanemonen wil niet echt lukken en ik besluit er uit te gaan. Mijn duikcomputer geeft inmiddels een duikduur van 90minuten aan, dus het is mooi geweest ook.

Bij de parkeerplaats praten we na over de duik en Goof heeft voor een “ troostkoekje” gezorgd. Toch rijden we voldaan naar huis, want we hebben beiden heerlijk genoten van een relaxte duik.

Max. diepte 10.3m, temp. 18gr.C., zicht 1m, duikduur 90 min.