Papaaaaa, ik zie een krab… en daar nog een!

Ken je dat? Dat je even niet meer weet waar je de tijd moet zoeken? Bij ons in het gezin zijn er eigenlijk  2 periodes in het jaar dat altijd alles samen valt. Namelijk de 2 à 3 weken voor de kerst en de 2 à 3 weken voor de zomervakantie. Mijn partner geeft les op een middelbare school en die proppen altijd die 2 periodes vol met vergaderingen, overleggen en andere leuke en minder leuke activiteiten. Ook de school van onze kinderen kan er wat van. Het is een behoorlijke klus om dat te managen. Enne of dat niet genoeg is stromen de laatste weken ook de uitnodigingen voor kinderfeestjes, etentje in het teken van het afscheid van een collega, een housewarming en de jaarlijkse bbq van de scouting binnen…..kortom niet zo slim van mij om in mijn enthousiasme ons gezin op te geven voor de snorkeldagen van de NOB.

Waarom ik ons heb opgegeven, is simpel. Ik ben dagelijks bezig met duiken en snorkelen en dan vooral met de materialen die je hiervoor kunt gebruiken. Duiken doe ik helaas nog maar weinig, het komt er gewoon niet van. Ik bekijk wel met enige regelmaat samen met mijn dochter Lilou (9 jaar) en mijn zoontje Siebe (6 jaar) enthousiast de mooie foto’s van de onderwaterwereld die hier op Duikeninbeeld of op socialmedia geplaatst worden. Ook mijn vriendin Anne raakt dan steeds weer enthousiast en gelooft eigenlijk niet als ik zeg: “ …deze foto is gewoon hier vlakbij genomen, in de Oosterschelde hè!”. Ik beloof mijn kinderen al een hele tijd dat als ze groot genoeg zijn, we samen een keer gaan snorkelen.  Inmiddels hebben ze diploma A, B en C, dus dat snorkelen moet ook wel lukken, lijkt mij.

Het is bijna zover!

Het is inmiddels zondag 23 juni. Lilou en Siebe zijn al op tijd wakker. “ Gaan we zo papa?“ zeggen ze als ze rond 7.15 naast mijn bed staan….. Ik leg ze uit dat het pas na de lunch is maar dat we straks wel onze tassen kunnen gaan pakken. We lunchen vroeg en stappen dan in de auto richting de Oesterdam.  Daar aangekomen zien wij de partytent met de vlaggen van de NOB al staan.

We hebben nog even tijd en scharrelen de ontbrekende onderdelen bij elkaar en dan is het tijd voor een briefing. Netjes wordt gevraagd of de foto’s die gemaakt worden, gebruikt mogen worden voor promotionele doeleinden. Er wordt uitleg gegeven over de mensen die de dag begeleiden en over wat ons te wachten staat. Waar het materiaal voor is, wat we misschien wel kunnen zien onder water etc. Omgekleed zijn we inmiddels al en dus gaan we met z’n allen de duik over het water in.

Oei, dat is koud!

De grote groep wordt in tweeën gesplitst, zodat we elkaar niet in de weg liggen. Wij zijn als laatste aan de beurt. Eenmaal met de benen in het water help ik mijn vriendin bij het aandoen van de vinnen. We spreken af dat ik met mijn dochter ga en mijn vriendin met mijn zoontje. Lilou heeft het snel onder de knie en hoewel ik haar natuurlijk wel in de gaten hou, heb ik er bijna geen omkijken naar. Mijn zoontje vind het toch wat moeilijker. Ik besluit hem over te nemen van mijn vriendin zodat zij ook kan proberen….Ik hou Siebe vast zodat hij zich veilig voelt….hij ligt in het water en kijkt naar de bodem en dan ineens hoor ik hem door zijn snorkel gillen: “EEN KWAB, KWIJK IK ZIE EEN KWAB!  PAPA“ . Hij komt met zijn hoofd boven water, spuugt zijn snorkel uit zijn mond en zegt dan tegen mij… “ Ik zag een krab, papa! Kijk daar een grote met van die pokken net als op de stenen zitten.”

Inmiddels is hij aan het rillen, is het van de opwinding of van de kou?  Ik denk het laatste. Ik geef aan dat we gaan afronden maar hij wil nog niet stoppen. We dobberen samen nog wat verder en komen nog een heus krabben gevecht tegen onder water.  Na een tijdje besluit ik met hem het water uit te gaan.

Na een tijdje komen Anne en Lilou ook terug. Zij hebben ook de krabben gezien, de anemoontjes en een slijmvisje die werd aangewezen door één van de gidsen. Lilou en Anne komen daarom ook razend enthousiast het water uit.  De snorkelsessie is inmiddels voorbij en we drogen ons af en kleden ons aan. De kids krijgen een lekkere stroopwafel van de NOB en dan is de afronding. We bespreken wie wat gezien heeft, de materialen worden opgeruimd en we krijgen zelfs een heuse goodiebag mee naar huis.