René Weterings – Ondiep scharrelen
Het wordt rustiger op de duikstekken in de avond, de herfst is op komst. René en Goof gaan er nog eens op uit om “te scharrelen”, wat hij daarmee bedoelt lees je in zijn duikreport.
Datum: 11-10-2017
Duiklocatie: Bergse Diepsluis
Het waait vandaag flink en het is herfstachtig weer. De hoog water kentering valt net te vroeg voor de Zeelandbrug, dus kiezen we er voor om vanavond lekker te gaan scharrelen bij de Bergse Diepsluis. In het ondiepe stuk is bij hoog water altijd wel wat te beleven.
Omdat het vandaag toch best hard waait, ben ik wel benieuwd hoe het zicht zal zijn. Als de golven het zand flink hebben geroerd, dan kan het wel eens tegenvallen. Maar we zien wel, we hebben er weer zin in. Voor vandaag heb ik wel voor het eerst mijn droge handschoenen weer eens uit de kast gehaald, want voor we het weten is straks de water temperatuur weer met één cijfer uit te drukken. De parkeerplaats is leeg als we aankomen, de herfst heeft nu echt zijn intrede gedaan. Voor veel duikers begint het duikseizoen op een einde te lopen. Gelukkig is de wind gaan liggen en het is eigenlijk prima duikweer.
Het water ziet er vanaf de trap nog wat onrustig uit, maar toch lijkt het wel helder te zijn. Als we er klaar voor zijn, gaan we kopje onder en zie ik dat het zicht inderdaad best goed is. Ik snuffel eerst wat rond bij de stenen in de hoop nog een steenslijmvis te spotten, maar ik kan er geen ontdekken. Misschien zijn avondduiken daar ook niet geschikt voor of de visjes zijn al weer vertrokken. Ik besluit over het zand richting de helling te gaan en daar op zoek te gaan naar leuke dingen. Op het zand kruipen enkele fuikhoorntjes voorbij en zie ik een paar heremietkreeftjes weg schieten. Een paar kleine kraaloogjes van een jonge platvis kijken me aan, het visje blijft perfect liggen. Die gelegenheid laat ik niet aan mij voorbij gaan en maak wat foto’s van het guitige visje. Ik duik daarna verder richting de helling en bedenk me dat ik wel even bij het platform zou kunnen gaan kijken.
Eventjes ben ik zoekende, ik kom het platform niet tegen. Ik heb ook eerlijk gezegd geen idee hoever ik richting het westen ben gegaan toen ik naar de steenslijmvisjes zocht. Mijn diepte klopt wel, maar ik ben bang dat ik te ver zit. Teruggaan wil ik niet, daarvoor is het nog te vroeg, dus ik duik maar gewoon verder richting het westen. Het platform bezoek ik een volgende keer weer wel. De anemoontjes die ik op de helling zie, staan mooi open. Het water is compleet stil, de tentakeltjes blijven roerloos staan. Deze diertjes blijven een aantrekkingskracht hebben door hun simpelheid en pracht. Ik maak wat foto’s, wat eigenlijk altijd bevredigend werkt als ik de foto’s op mijn display terugkijk.
Per toeval ontdek ik een jonge sepia, heel stilletjes zit het inktvisje op het zand en doet zijn best om niet op te vallen. Jammer voor de sepia, want ik heb hem toch ontdekt en dat vraagt natuurlijk om een foto. Daar denkt deze jonge sepia toch anders over en begint te bewegen. Ik heb de grootste moeite om het diertje op de foto te krijgen en zwemt vaak recht op me af, maar komt dan te dichtbij. Uiteindelijk krijg ik hem op de foto en laat ik hem verder maar met rust, hij zal binnenkort wel aan zijn grote reis beginnen.
Mijn lucht voorraad is al weer aan het slinken hier op tien meter diepte, ik besluit maar eens om te keren en op het gemakje het ondiepe deel te gaan bekijken. Op het zand zie ik nu een mooie Japanse stekelhoorn over het zand glijden, best een groot exemplaar vind ik. Niet echt fotogeniek, maar ik doe toch maar een poging. Je ziet onder de schelp nog net de voelsprieten en het zwarte puntje wat blijkbaar een van zijn ogen is. De schelp heeft een opvallende vorm, leuk om die zo eens te zien. Een stuk verderop zie ik wat stoere heremietkreetjes. Ook die blijven erg fotogeniek, dus ik kies degene uit waarvan ik denk dat die het mooiste is en een beetje wil meewerken. Dat lukt, het heremietkreeftje blijft braaf zitten en ik kies een zo laag mogelijk standpunt voor mijn camera. De grillige schelp geeft een mooi contrast met al die kleine zeepokken er op. Wat een fantastische samenwerking van die dieren is dat toch.
Zwarte grondels zie ik ook, niet heel veel maar genoeg om ze eens beter te bekijken. Het lijkt wel of ze al wat rustiger worden, ik kan er zowaar een hoop foto’s van maken. Op mijn display zie ik dat het een erg mooi exemplaar is en er perfect bij ligt. Als ik bijna bij de trap terug ben zie ik er nog een die mooi blijft liggen. Dit exemplaar is echter een stuk minder knap, zijn bek is volledig opgezwollen. Toch maak ik een foto, want zijn kleuren zijn prachtig. Het lijkt wel alsof het grondeltje een flinke tik op zijn kop gekregen heeft. Dit fenomeen heb ik in voorgaande jaren al vaker gezien en in mijn herinnering meestal in het najaar en de winter. Ik heb geen idee wat de oorzaak is, maar het maakt de grondeltjes er niet knapper op. Jammer, want dit visje blijft ook erg mooi liggen.
Met een tevreden gevoel stap ik het water uit, ik zie dat Goof in de buurt is en waarschijnlijk ook zijn duik zo zal afmaken. De herfst is duidelijk begonnen, dat merk je onder water ook. Beter zicht en toch veel leven, ondanks de dalende water temperatuur geeft dit weer moed voor de volgende duik!
Duik 785 (Bergse Diepsluis, woensdag 11-10-2017, 20.00u)
Max. diepte 10m, temp. 14gr.C., zicht 3-4m, duiktijd 75min.
