Marcel Thijs – Diving in the Lowlands, part I

Mijn ogen speurden de onderwaterwereld af die zich in het licht van onze lampen geopenbaard had.
Tussen de waterplanten, grote stukken puin en resten van bomen en takken ontdekte ik de eerste paling. Een tweede exemplaar volgde snel, gevolgd door een wolhandkrab en veel zoetwaterkreeft.
Marcel Thijs duikt in Nederland.

Datum:   21 februari 2016

Ik keek opzij en draaide mijn lamp in het rond. Het signaal werd alert beantwoord. Mijn cursist was netjes naast me blijven zwemmen en het was duidelijk dat haar duikvaardigheden flink waren verbeterd sinds de openwatercursus afgelopen lente.
Ik tuurde even in de duisternis, buiten onze bubbel van licht. De donkerte, waarin van alles verstopt kon zitten, bezorgde me een unheimisch gevoel. Snel verkoos ik weer de verlichting van onze lampen en zette de speurtocht voort.
Ineens zag ik iets in een flits voorbij komen. Ik bracht mijn lichtstraal terug in de richting waar ik iets gezien meende te hebben. Bewegingsloos hangend in een kleine inham, verstopt tussen de waterplanten, keek een grote kop in onze richting. Ik stootte mijn cursist aan en wees in de richting van het beest. Ze plaatste haar lichtbundel naast die van mij, maar het lichaam van de vis bleef verstopt achter zijn grote kop. Na kortstondig in het spotlicht te hebben gestaan, kwam het dier in beweging. Eerst draaide hij, waardoor zijn lange lichaam nu wel te zien was, daarna begon hij te zwemmen. Het leek er op dat de grote roofvis ons pad wilde doorkruisen, maar al snel begon hij een steeds scherpere bocht te beschrijven en zwom in onze richting.
Vlak voor ons boog hij iets af en passeerde rakelings langs mijn linkerzij, waarna het beest in het donker verdween. Mijn lichte oncomfortabele gevoel begon weer op te spelen; nu wist ik zeker dat er iets verstopt zat in de duisternis. We keken beiden in de richting keek waar de jager heen gezwommen was en gebaarden naar elkaar ten teken dat we geen benul hadden waar hij was gebleven. We besloten verder te gaan, maar onze ogen bleven nu gericht op het duister.
Opeens voelde ik iets tussen mijn benen doorglijden. Ik keek onder me en stootte tegen iets aan dat snel vooruit schoot. De meter van mijn manometer begon sneller te bewegen toen ik me realiseerde dat er zojuist een grote roofvis tussen mijn benen door was gezwommen. Het prachtige en indrukwekkende beest zou die nachtduik nog zo’n twintig minuten bij ons blijven, steeds maar weer zwemmend in het licht van onze lampen, totdat hij een snoekduik nam, iets van de bodem greep en definitief verdween in de nacht.