Mandy Teernstra – Ik zie niets!

Het is maandagmorgen half tien. Ik rijd de parkeerplaats op bij Zandeiland 4 en wat zie ik? Niets! Echt gewoon niets.

Ik ben niet blind, ik heb niet mijn ogen dicht, maar ik zie geen enkele andere auto of potentiële duiker. Hier moet ik een foto van maken. Dit beeld heb ik al jaren niet meer gezien. Het zou fantastisch zijn als dat zo blijft. Nou niet helemaal, want ik hoop wel dat mijn duikmaatje nog komt. Ze heeft doorgegeven dat ze op de A4 in de file stond en ook ik moest me door 9 km worstelen op de A10.
Ik ga vast naar de waterkant, want het ziet er allemaal windstil uit. Dit is veelbelovend.De helderheid van het water verrast me aangenaam. De snoek ligt ook al te wachten. We zullen haar niet teleurstellen, we gaan haar zeker ontmoeten bij de bus. Er ontstaat een kleine domper op de feestvreugde omdat ik het bord van de verkeersschool bij de instap onder water zie liggen. Normaal stond die op de bus. Dit is geen ‘per ongelukje’. He verdorie, waarom toch?

Ik besluit mijn duik er niet door te laten verpesten. Als Stans arriveert (ja ook een duikreporter) zijn we dolblij met deze omstandigheden. We willen kleine snoekjes gaan filmen en fotograferen. Maar we zien dat op die plaats een containerboot vaart en dat zal het zicht gegarandeerd verpesten. Dan maar het gebruikelijke rondje, dat eigenlijk nooit verveelt.
Bij de bus ligt ze al te wachten. Onze Mrs. Pike. Ze heeft wat versterking meegenomen in de vorm van baarzen en snoekbaarzen. Die moeten nog wennen aan het poseren. Daar heeft de snoek geen last van. Ze laat zich van alle kanten bekijken en fotograferen.
We gaan verder naar de botter. Wat een helderheid. Het wrak is in zijn geheel te zien. Het is maar goed dat we luchtbellen produceren, anders zouden we misschien niet eens geloven dat we onder water zijn

.

Dan komen we nog wat kreeftjes tegen. Eentje gaat er echt voor staan en lijkt de scharen te willen laten zien, maar schrikt dan blijkbaar van zichzelf. Het deinst achteruit, net op het moment dat Stans de foto maakt. Foei toch! Stans mag in de herkansing. Nu blijft de kreeft netjes zitten om na de flits met een noodgang naar achteren te schuiven/rennen.En misschien hebben we wel een babysnoekje gezien, maar dat moeten de foto’s nog uitwijzen. Meer dan een uur de hele duikstek voor ons tweeën. Ik heb er echt geen woorden voor (en zing van de verbazing zelfs geen tra la la).

Foto’s: Stans van Hoek