Wouter Hoogerwerf – Logeerduikweekend BRU (2)
Ook de tweede dag van het Zeeuwse logeerweekend wordt er gedoken. Duikreporter Wouter neemt je mee naar Anna Jacobapolder, waar hij een leuke ontmoeting heeft.
Datum: 08-10-2023
Duiklocatie: Anna Jacoba polder
We worden rustig wakker en ontbijten gezellig samen met m’n ouders. De bedjes hier in Bruinisse liggen prima. Ons plan is om vandaag bij Anna Jacoba Polder te duiken. Daarover had Bert gisteren namelijk ook nog wat leuke aanwijzingen gegeven. We nemen onze gedroogde pakken mee uit de badkamer en rijden in 20 minuutjes naar Anna Jacoba Polder.
Er staan al wat Belgische auto’s op en rond de stek. Wij hebben geen haast want het plan is met afgaand water te duiken. Ook hier lijken de omstandigheden weer ideaal, vlak en helder water met een flauw zonnetje. Ik hang vast een touw aan de binnenkant van de vervallen mosselhaven. Mochten de omstandigheden onderwater het toelaten, dan willen we vanaf de steiger, links om het havenhoofd, met de stroming mee de haven in duiken.
We gaan te water en wanneer Marloes haar bril condensvrij heeft gekregen duiken we onder de steiger door naar de helling. Nouja, helling, het is meer een wand aangezien het hier behoorlijk steil naar beneden loopt. We zouden rond de 7 a 8 meter blijven maar toch tik je ongemerkt zo de 10 meter aan. We vinden de plek waar Bert ons over vertelde maar vinden hier eigenlijk weinig bijzonders. Leuk is wel dat er hier echt veel Zeeappels liggen. Ook een vrijlopende kreeft lijkt weinig onder de indruk van onze aanwezigheid.
Hoe meer we naar de kop van de haven duiken hoe beter het zicht word. De helling is hier wat flauwer en met het zicht van een meter of 8 en het zonnetje in de rug schieten er beelden van een koraalhelling in zuid Sulawesi door m’n hoofd. Nederland kan ook echt zo mooi zijn onderwater! We weten eigenlijk niet hoe diep de ingang van de haven is en gaan dus voor de zekerheid wat ondieper zwemmen. We passen de koers aan en zwemmen de haven in op een meter of 5.
Twee touwen lopen er over de bodem. Ik volg de ene en Marloes de ander. De touwen zijn prachtig begroeid met blauw paarse kokerwormpjes, echt duizenden. Het zicht is nog steeds prima maar wanneer ik Marloes uit het oog lijk te verliezen door de oude hangculturen zie ik een bekende vorm in m’n ooghoek. Een Zeepaardje!! Het diertje zwemt net naar een ander touw en ik volg het. Met lampsignalen krijg ik de aandacht van Marloes, ze wurmt zich tussen de hangende touwen door en begint te juichen wanneer ze ziet wat ik heb gevonden.
Ik haal de snoot van m’n flitser en stel m’n camera in. Hier moeten we natuurlijk ook wel een mooi plaatje van hebben. Wanneer ik een foto maak valt me meteen iets op. Het Zeepaardje mankeert iets aan een van zijn oogjes. Het lijkt wel staar of iets dergelijks. Het diertje is niet erg schuw en ik kan van beide zijden een foto maken. Beiden zien we hoe het diertje weer een ander touw kiest om aan te gaan hangen. Hij is erg op z’n gemak. Tenminste we denken dat het een hij is omdat een broedbuidel onder aan de buik lijkt te zitten. Deze lijkt ook vrij dik te zijn dus wie weet draagt hij wel eitjes ook. We hebben meer lucht over dan gisteren bij het zeepaardje dus we kunnen iets rustiger de tijd nemen. Wanneer er een boot langs vaart en het touw begint te schudden van de golven vinden we het welletjes en zwemmen richting ons klimtouw. We klauteren de dijk op, onze dag en eigenlijk heel ons weekend kan niet meer stuk. Trots kunnen we m’n ouders weer wat mooie foto’s laten zien.
