René Weterings – Koud maar goud
Plannen zijn er om gewijzigd te worden toch? Onderweg naar de duikstek verandert Duikreporter René Weterings van richting, dat blijkt een goede beslissing te zijn.
Datum: 28-11-2018
Duiklocatie: Bergse Diepsluis
Wat een smerig herfstweer is het vandaag. Goof checkt zelfs via Whatsapp nog even of we wel echt gaan vanavond. Mijn antwoord…ik ben er mentaal klaar voor! Ook liggen mijn spullen al klaar en heb ik zelfs gewoon zin om te duiken en fotograferen!
Mijn voorstel was om naar Den Osse Nieuwe Kerkweg te gaan, de kentering in de Oosterschelde valt niet goed en dan kunnen we ook meteen droog omkleden als dat nodig is. Gelukkig wordt de regen in de avond al minder en checkt Goof nog even de buienrader, we besluiten ons plan om te gooien en rijden naar de Bergse Diepsluis. Als we in de Oosterschelde kunnen duiken, dan heeft dat de voorkeur en het is een uur na de hoog water kentering. De Bergse Diepsluis is dan een prima keuze.
Zoals zo’n beetje elke avond in dit ‘seizoen’ zijn we alleen, de parkeerplaats is nu maar een stil monument van de totale sepiagekte die we in mei van elk jaar zien. Voor ons geen overvolle parkeerplaats en een overdaad aan goedbedoelde briefings van tig duikclubs. Nee, gewoon samen vrijelijk ouwehoeren over allerlei onzin, als we ons ‘duikuniform’ aantrekken. We hebben het goed gepland, het is droog geworden! Samen sjokken we naar het water, ik heb er vanavond oprecht zin in. Ik hoop op goed zicht, dan is een bezoekje aan het platform altijd een leuk startpunt van de duik. Vijf kwartier geven we onszelf om de duik te maken, langer gaan we toch niet halen met deze watertemperaturen, we vermoeden dat we de acht graden Celsius echt niet meer gaan halen.
En inderdaad, het water voelt meteen ijzig koud aan rond de mond als ik me in het water laat zakken. Maar ik had hier op gerekend en zal de komende maanden ook zo blijven, dus het is dit of thuis op de bank gaan Netflix-en. Dat laatste lijkt soms erg aantrekkelijk, maar mijn drang om te blijven duiken en fotograferen heeft voorlopig nog de overhand. Het zicht is gelukkig goed, Goof en ik duiken soort van zij-aan-zij richting de diepte en zetten beiden koers richting het platform. Ik kom er iets eerder aan, Goof is een stukje terug aan het fotograferen. Het platform ligt er mysterieus bij. Het water is helder, mijn duiklamp priemt diep door het water, ik kan de andere kant van het platform met mijn lamp zelfs belichten. Kleuren zijn er niet echt meer, alles is door de natuur geschilderd in ‘vijftig tinten bruin’. De anemoontjes geven het geheel wat frisse accenten.
Ik kijk even onder het platform, meestal huist hier wel wat. En ja, ook vanavond zijn er bewoners aanwezig. Het zijn een zestal steenbolken van best flink formaat. Mooie, maar schuwe vissen die ik even kan bewonderen totdat de vissen uit paniek een hoop stof maken onder het platform. Ik laat ze maar snel weer met rust. Ik volg de reling van het platform en zie veel garnaaltjes, ook allemaal even schuw voor de foto helaas. Aan de westkant van het platform kan ik met mijn lamp de diepte in schijnen, het landschap rondom is goed te zien. Wow, wat kan ik toch genieten van een goed zicht. Voor mij het ultieme duikgevoel, kunnen genieten van de omgeving. Ik glijd door het water en laat me langzaam naar de bodem zakken, die hier op ongeveer dertien tot veertien meter diepte ligt. Tussen de stenen liggen de zwarte grondels, een beetje suf voor zich uitkijkend. Wellicht gaan die ook in de ‘winterstand’ vanaf nu. Foto’s maken gaat lastig, het fijne stof dwarrelt hier wel erg snel op van de bodem.
Twee rondjes maak ik rond het platform, echte bijzonderheden zie ik niet. Wel zie ik honderden kraaltjes oplichten als ik met mijn lamp in het rond schijn. Er zijn opvallend veel garnalen op de bodem en de oesterbegroeiing te vinden. Het lijken wel kleine lampjes van de kerstverlichting, wat een mooi gezicht. Na drie kwartier op en rond het platform wordt het tijd om naar de kant te gaan, mijn handen beginnen koud aan te voelen. Onderweg word ik begeleid door een vrij zwemmende garnaal die op dertig centimeter van mijn duikmasker aan de linkerkant met mij meezwemt. De grappig bewegende pootjes geven mij een glimlach op het gezicht. In het zand op de bodem liggen diverse mooie slibanemonen, altijd dankbare foto onderwerpen door hun prachtige kleuren. In hun buurt wandelen een paar heremietkreeftjes rond en ook de krabben zijn rijkelijk vertegenwoordigd vanavond. Een paar grote blaasjeskrabben vallen mij op, zo groot heb ik die nog niet eerder gezien!
Na een klein uur vind ik het genoeg geweest, mijn handen worden te koud. Ik kan het nog rekken tot een uurtje met wat extra foto’s van mooie anemoontjes, maar dan is het echt klaar voor mij. Op de trap tref ik Goof, hij was er na veertig minuten al uit. Dus snel terug naar de auto en opwarmen met koffie en wat lekkers. Ondanks het kouder wordende water heb ik mezelf weer prima kunnen vermaken.
Max. diepte 13,5 m, temp. 6-7 gr.C., zicht ca. 3-5m, duiktijd 61min.
Duik 866 (Bergse Diespluis, woensdag 27-11-2018, 19.45u)
2 reacties
Victor van Deelen
Mooie foto’s !…..en een leuk verslag
René Weterings
Dank je Victor! Altijd leuk om te horen dat mijn foto’s en verhalen worden gewaardeerd. 😉