Gerard Joosten – Sepiatijd of toch nog net niet

De sepia’s zijn gespot. Voor Duikreporter Gerard en zijn buddy een goede reden om naar Zeeland te gaan. Maar gaan ze de parende zeekatten ook zien?  

Datum: 21 mei 2021
Duiklocatie: Bergse diepsluis

Het is midden mei, het weer doet niet echt goed z’n best, toch komen er de eerste berichten binnen. De sepia’s zijn gearriveerd, na het snotolven geweld nu tijd voor de sepia’s.

Ik vraag mijn buddy wanneer hij tijd heeft, eigenlijk weet ik het antwoord al, we hebben het beide druk. Toch tot mijn verbazing krijg ik binnen no-time antwoord, zullen we donderdag avond gaan. In de avond laat een duik en dan vrijdag morgen vroeg weer een duik, later op de dag nog een derde duik.

Als we klaar zijn met werken rijden we zo rond 18.00 uur richting Zeeland. Bij de Bergse diepsluis aangekomen, zien we enkele auto’s staan, het is niet druk. Dat verbaast ons niets de wind trekt guur om de camper heen.

Op aanwijzingen van een bevriende buddy gaan we richting de sepia tentjes. Het valt ons op dat we er genoeg zien staan, de sepia’s hebben het voor het uitzoeken. Helaas zien we geen enkele afzetting van sepia eitjes, wel hangt er een tros van de pijlinktstaartvis.

We duiken allebei nat, dus we liggen er niet zo lang in als we gehoopt hadden. We zoeken een camping op en duiken snel in ons bedje.

De volgende morgen staan we weer vroeg aan de bd, een derde buddy sluit aan. Na de duik van gisteren besluiten we roer om te gooien en gaan op zoek naar de kleine snotolfjes. In de morgen is het weer nog redelijk, soms zien we zelfs de zon doorkomen. Voor de kleine mannetjes hoeven we niet diep te gaan, we zien er verschillende.

Elke struik bessenwier wordt aan een grondige inspectie onderworpen. Als de babysnotolf ons door heeft komt hij ook ons inspecteren, een lijkt een voorliefde te hebben voor mijn lamp. We maken een schitterende duik en na een klein uur gaan we weer richting de trap. Als we er uit komen lijkt het weer om geslagen te zijn, snel omkleden en de warme camper in.

Na de soep en gezellig bij kletsen maken we het plan voor de laatste duik. We besluiten richting de hangcultuur te gaan en deze via de bodem te bereiken. Ook hier staan weer rekjes hebben we gehoord, kijken of hier de sepia’s wel zitten.

Na het omkleden in de betrekkelijke luwte, zetten we richting de trap. Hier boven gekomen worden we bijna weggeblazen, wat een wind, witte koppen op het water. Bij de hangcultuur erin gaan is geen optie, bij de trap kost het al moeite de vinnen aan te doen. We maken nog een rustige duik, zoeken nog wat tussen de wieren. Wat blijven ze toch leuk het klein jong spul wat nu rondzwemt.