Jenny Smit – Raja Ampat, dag 3
Locatie Raja Ampat – Indonesie
«En ineens is de gids heel enthousiast. Ik moet komen, ik moet opschieten, ik moet een foto maken.» De derde dag van Duikreporter Jenny in Raja Ampat.
Op 32 meter is een hele grote school met groupers. Soms zitten er meer dan 100. Is het een probleem voor jullie om zo diep te gaan?” Harrie en ik kijken elkaar aan. Nee, geen probleem. Gewoon even een kijkje nemen en dan relaxt minder diep verder duiken.
Cape Kri
De duik loopt echter anders dan gepland. Al bij de afdaling gebaart Harrie last te hebben van zijn oren, en hij komt niet dieper dan een meter of 15. In plaats van dat het langzaam beter gaat, gaat Harrie langzaam meer en meer omhoog. Het lukt gewoon niet.
De gids gebaart of ik met hem richting groupers wil. Ik gebaar dat ik bij Harrie in de buurt wil blijven. Vervolgens vraagt hij of ik wil dat hij een paar foto’s maakt met mijn camera. Nee, dat hoeft ook niet. Als ik foto’s van anderen wil zien kan ik google gebruiken. 😉
Harrie laat uiteindelijk zijn boeitje op, en breekt de duik af. Ik oefen wat met het maken van groothoek foto’s. Koraal genoeg. Echt tevreden ben ik nog niet met het resultaat.
Akber
Terwijl het zonnetje schijnt boven de jetty, zit Harrie met een donderwolkje boven zijn hoofd op diezelfde jetty. Ook ik baal natuurlijk, dit is niet hetgeen wat je wilt als je op duikvakantie naar Raja Ampat gaat.
De tweede duik van de dag is rondom de jetty, dus we hoeven niet ver te varen. Ik zou eigenlijk het liefst gewoon het water in plonzen, maar de gids heeft andere plannen. Iets met een koraalwand die ik echt gezien zou moeten hebben. Vooruit dan maar 😉
Ik heb nu een privégids. We dalen af, en via de koralen zwemmen we langzaam terug naar de jetty. Harde en zachte koralen wisselen elkaar af. Stiekem ben ik echter benieuwd naar het eind van de duik, want de meeste jetties staan toch wel bekend om de grote hoeveel vis en ander leven wat er omheen zwemt. Maar eigenlijk is er overal wel een hoop vis en een hoop leven.
Wanneer ik bij de jetty kom begeef ik me als het ware in een bos met palen. Waarom zoveel palen om een paar latten op zijn plek te houden? Uitstekende koralen vormen de takken van de boom, en kleine visjes schieten als vogeltjes boven mijn hoofd op en neer. De zonnestralen maken het plaatje compleet.
Ik zuig mijn fles bijna helemaal leeg, wat geen enkel probleem is aangezien ik het laatste deel van de duik meer aan het snorkelen ben dan aan het duiken. Uiteindelijk steek ik met een bar of 20 mijn hoofd weer boven water. Een mooie duik.
Saonek Bonde
’s Middags vaart de boot uit, maar Harrie en ik gaan niet mee. Harrie omdat hij niet kan duiken, en ik omdat ik een nachtduik wil maken en ik geen zin heb in vier duiken in een dag.
Wanneer de boot rond de klok van zessen uit vaart, word ik getrakteerd op een prachtige zonsondergang. We hoeven maar een klein stukje te varen. We duiken met een groepje van drie duikers en twee gidsen.
Onderwater mis ik in eerste instantie een beetje structuur. Het lijkt alsof iedereen een andere kant op zwemt en het is me even niet duidelijk welke lichtstraal ik nu precies moet volgen. Het buddypaar is niet heel erg gewend om met lampen te duiken, dus voor mijn gevoel is het één grote lichtshow onderwater. Dan besluiten de gidsen de groep op te splitsen, en ik merk dat dat mij rust geeft. Ik ben teveel gewend om te reageren op lichtflitsen (anders dan van een camera) in mijn ooghoek.
Gids Arif doet zijn best om leuke dingen voor me te zoeken voor op de foto. We gaan op zoek naar slakken, krabben en kreeften. Wanneer we een zeekomkommerkrab vinden probeert de gids het zand rondom de krab te verwijderen. Ik vind het maar niks, ten eerst omdat ik twijfel of krab en komkommer zijn gewapper op prijs stellen, maar ook omdat het gewoon een rare actie is omdat zand nu eenmaal op een zeekomkommer hoort! Ik kies daarom ook voor een foto mét zand bij dit duikreport.
En ineens is de gids heel enthousiast. Ik moet komen, ik moet opschieten, ik moet een foto maken. Ik zie een hoop vuurkoraal, ik zie een anemoon, vanwaar de ophef? Nee, ik mag niet weg, ik moet een foto maken. Ik kijk beter, en ik zie een kleine garnaal. Het zal wel. Het beestje is snel, en wil niet op de foto. Ik wil verder, maar dat gaat niet lukken. De gids probeert met zijn aanwijsstok het garnaaltje een beetje bang te maken zodat deze weg loopt naar een plekje zodat ik er wel een foto van kan maken. Het vuurkoraal zit in de weg, en ik voel er niks voor mijn handen daartussen te steken. Uiteindelijk heb ik een foto met een halve wazige garnaal. Ik vind het goed.
Boven water is Arif lyrisch, ik heb een tijgergarnaal gezien. Oeps. Deze zijn heel zeldzaam op Raja Ampat. Hij vindt het jammer dat de foto niet gelukt is. Ik achteraf ook wel.
