Jenny Smit – Duik 621 – Dreischor molens

Het is weer even geleden, maar Duikreporter Jenny Smit laat zien dat ze het duiken en fotograferen nog niet is verleerd. Ze neemt je mee onder water.

Het is een beetje een dingetje geworden, dat duiken. Door een blessure, drukte op het werk en andere hobby’s lig ik minder in het water dan een paar jaar geleden. Ik moet met blessure een nieuwe routine opbouwen, soms hulp vragen en accepteren, maar in plaats daarvan baal ik alleen maar dat ik niet zelfstandig mijn natpak aan kan doen. Nat ja, want het droogpak met zijn seals is op dit moment helemaal geen optie.
Hulp vragen is soms moeilijk, maar ik moet het leren. Ik ben niet ineens een slechte duiker omdat ik niet zelf mijn pak aan kan krijgen. Ik kan niet als divemaster beginnende duikers tijdens hun opleiding helpen, maar die intentie had ik sowieso niet. In het water ben ik vrij en zelfredzaam (en kan ik mijn buddy helpen) dus eigenlijk moet ik gewoon niet piepen. Zo. Even streng zijn voor mezelf. En iemand zoeken die me in mijn pak hijst.

Duik 621 – Dreischor Molens
Ik heb al jaren niet meer gedoken vanaf de Panda, maar eigenlijk heeft de Panda alles te bieden wat een duiker nodig heeft. Binnen omkleden (lekker als het regent), bankjes waar je je set op kan zetten tijdens het opkitten en een lekker warme douche voor na de duik.
Mijn laatste duik van het weekend is bij de Molens van Den Osse. Terwijl de duikers bij de nieuwe kerkweg in de file staan bij de duiksteiger, spring ik heerlijk rustig van de boot. Buddy en ik hebben geen zin om aan de oppervlakte richting kant te zwemmen, en dus laten we ons naast de boot zakken en zwemmen op kompas schuin richting kant te zwemmen. Ergens rond de 18 meter belanden we daar. Net wat te diep, want behalve derrie is er weinig te zien. We zwemmen rustig langs de wand naar boven.
Na niet al te lange tijd zien we de eerste oesters, en buddy is een kei in het vinden van kleine slakjes. Ik heb er soms wat meer moeite mee, maar na een tijdje staren en proberen lukt het me dan toch de eerste slanke knotsslak op de foto. Al snel volgen er meer, sommige zijn nog geen 2 millimeter groot, andere halen toch bijna een halve centimeter. Behalve slakken vinden we ook een hoop eikapsels. Heb ik ooit zoveel slakken in een duik gezien in de Grevelingen?
Naarmate we ondieper raken neemt het aantal oesters toe. Er zijn weinig schelpen ‘ losgetrapt’ door duikers, dus dit stukje Zeeland ziet er mooi en ongerept uit. Tussen de oesters schuilen diverse grote kreeften en ik zie eindelijk de eerste garnalen van het weekend.
Ondiep op het roodwier zitten nog een paar groene wierslakken. Na 68 minuten steek ik mijn kop boven water – het zit er weer op.

Maar het mooie is: ik kan oprecht zeggen dat ik zin heb in mijn volgende weekend Zeeland. En dat is volgende week al!