Jeroen Thoolen – Hondshaai in de Oosterschelde

Eigenlijk had Duikreporter Jeroen Thoolen niet echt zin om te gaan duiken, maar ja, het was nu eenmaal afgesproken. En wat is hij blij dat hij toch met Desiree is gaan duiken! 

Datum: 05-11-2017
Duiklocatie: Bergse Diepsluis

Halverwege de middag, ik ben aan mijn tweede biertje bezig, helpt Desirée me ‘herinneren’ dat we vanavond nog gaan duiken. Vandaag viert ze, ze is mijn vrouw en tevens favoriete buddy, haar verjaardag. ‘Echt waar?’ toets ik nog, maar onze vriendin Sanne antwoordt al: ‘Ja, met Peter en Laurie want ik kon niet met hen meerijden vanmiddag.’ Oke, dat was dus gelijk mijn laatste biertje. ‘Jammer’.

Peter en Laurie zijn inderdaad mét duikspullen naar de verjaardag gekomen. Dat wordt dan nog haasten vanavond, want ik heb hier niet op gerekend en mijn spullen nog niet bij elkaar verzameld. Eigenlijk hoeft het van mij niet meer zo dit weekend.

Na het gezamenlijk avondeten gaan de kindjes logeren bij opa, wij verzamelen snel de duikspullen en rijden richting Tholen voor een duikje in de Bergse Diepsluis. Het is ongeveer een half uur rijden, wat deze stek voor ons zo populair maakt. We arriveren nog ruim vóór achten, het hoeft dus niet laat te worden vanavond. We bouwen op ons gemak op en beklimmen de dijktrap. Dat is wel een nadeeltje van het droogpakseizoen, je sjouwt je het schompes terwijl het in je pak heter en heter wordt. Erg blij wanneer we kunnen afdalen.

Het is laag water en het krioelt van het leven over de zandbodem op het ondiepe. Heremietkreeften, verschillende slakken en veel slapende koornaarvissen. Deze liggen doodstil op het zand, met de ogen open.

Rond de rotsjes en oesters lopen flinke kreeften driftig heen en weer, op zoek naar eten. Dit is wat een nachtduik zo fantastisch maakt: het buffet is geopend.

Drijfvermogen
Omdat we alle vier, om uiteenlopende redenen, problemen hebben met het trimmen vanavond op het ondiepe, zoeken we het wat dieper op. Rond het platform treffen we weinig leven, op een verdwaalde steenbolk en een zeebaars na. Desirée en ik zweven ongeveer een halve meter boven de beschimmelde (?) bodem, waarna we glooiend weer naar het ondiepe gaan. Ik draai het ventiel van mijn droogpak alvast open op 6 meter, want anders hang ik zo meteen aan de oppervlakte. Binnenkort nog eens goed uitloden in het zwembad misschien, nu het opleidingenseizoen bijna achter de rug is.

Dan draait Desirée zich om, zij heeft iets gezien. Ik ben op een kleine drie meter afstand van haar en zie direct dat het iets heel speciaals is. Het zwemt niet van ons vandaan, maar komt op ons licht af en heeft een witte onderkant, net als de manta’s op Bali. Een uitgezette rog is het eerste dat me te binnen schiet. Maar eenmaal dichterbij liggen we oog-in-oog met een hondshaaitje van naar schatting ongeveer 60-70cm.

Wat een geweldige ontmoeting! En dan te bedenken dat ik deze duik niet had willen maken. Blij dat ik ben meegegaan. Het beestje is niet erg schuw en laat zich fotograferen en filmen. Ik onderzoek het beestje van alle kanten, maar het heeft geen tag.

Peter en Laurie zijn intussen ook weer aangehaakt. Enthousiast maak ik het ‘haai’-teken naar Peter. Die denkt direct dat ik mesjogge ben geworden, waarvoor ik hem dankbaar ben, want dat zal normaliter ook het geval zijn als ik zulke rare tekens geef en dan is het fijn dat iemand mij even in de gaten houdt. Andermaal als gevolg van de trimproblemen en de zanderige bodem, is er een mistgordijn opgetrokken rondom het haaitje. Het blijft liggen en vlucht niet, maar beelden maken zit er helaas niet meer in.

Eigenlijk heeft verder duiken weinig zin meer. Veel beter kan het nauwelijks worden. We hebben de geplande drie kwartier ook bereikt en begeven ons allevier richting trap. Met verschillende verklaringen over het trimmen, maar vooral de euforie van onze ontmoeting.