René Weterings – Harlekijnfestijn!
Het weekend starten met een duik in de Oosterschelde is nooit verkeerd, zeker niet als je dan ook nog mooie ontmoetingen hebt zoals Duikreporter René Weterings!
Datum: 9-11-2018
Duiklocatie: Zeelandbrug
Vrijdagmiddag vrij nemen, dat voornemen heb ik al langere tijd maar door allerlei oorzaken komt het er steeds niet van. Vandaag komt daar verandering in, hoewel er bijna roet in het eten gegooid wordt…
De vele foto’s van zeepaardjes en harlekijnslakken zo laat in het jaar geven mij de zin om ook weer eens bij de Zeelandbrug te gaan kijken. Te vaak in het Grevelingenmeer duiken wordt ook saai, dus een beetje afwisseling is wel nodig. Het vergt alleen wat meer planning in verband met de kentering, die vaak niet goed uitkomt met de gezinsagenda. Het was de bedoeling om naar het werk te gaan met mijn duikspullen. Maar ’s morgens kom ik om 6.30u tot de ontdekking dat ik een lekke linker achterband heb. Balend klap ik dus thuis mijn laptop maar open en zit ik al vroeg mijn werk te doen, terwijl de rest van het gezin nog ligt te pitten. Ik kan toch pas om 8.00u gaan informeren waar ik een nieuwe band kan laten monteren. Gelukkig vind ik meteen een bandenservice waar ik terecht kan en word ik vriendelijk geholpen. Ondertussen werk ik verder in de wachtruimte en geniet van een bakkie koffie. Eind goed al goed, in de middag vertrek ik gewoon op tijd vanaf huis naar de Zeelandbrug.
Daar tref ik meer duikers aan, een stuk of acht auto’s staan er. Het waait vanuit het zuiden, dus de golven breken op de kant. Het water ziet er niet wat melkachtig uit, ik verwacht vandaag niet veel van het zicht. Maar ik zie wel, even lekker duiken bij daglicht is al snel fijn. Bepakt en bezakt wandel ik in mijn eentje naar de trap en laat mezelf daar het water in glijden. Het stroomt nog aardig, dus ik zet meteen koers richting de pijler en kan daar even uit de luwte genieten van de tientallen harlekijnslakjes. Wat zijn het er veel, ongelofelijk! Helaas is het zicht niet goed, het is ontzettend stoffig en dat zie je terug op de foto’s helaas. Het fotograferen wil me niet echt lukken, ik heb nu eenmaal een hekel aan stof op de foto’s. Maar ik besef me ook dat dit onvermijdelijk is vandaag. Ik duik op mijn gemak rond de eerste pilaar van de pijler. Een botervisje kijkt me verbaasd aan en kiest het hazenpad, in een stofwolkje verdwijnt het felgekleurde visje weer uit mijn zicht.
Ondanks dat er zoveel slakjes zitten, wil het me niet echt lukken vandaag om een goed model te vinden. Of ze zijn te klein, of ze zitten verkeerd, of het is echt te stoffig, het is het vandaag allemaal net niet voor de foto’s. Maar dat neemt niet weg dat ik er wel erg van kan genieten. Over een paar weken is al dit moois ongetwijfeld verdwenen als de watertemperatuur in de enkele cijfers duikt, nu is het nog een heerlijk comfortabele elf graden Celsius. Ineens zie ik onder mij twee snel bewegende vlekken, het zijn twee redelijk kleine zeedonderpadjes. Allebei hebben ze hun mooi gekleurde paaikleed, of het dan twee mannetjes zijn of een mannetje en een vrouwtje weet ik niet. Ik zie ze in ieder geval een soort tikkertje spelen en hopsen van steen naar steen, wat een grappig tafereel.
Ineens bedenk ik me dat ik nog op zoek moet gaan naar een zeepaardje, ik zou het bijna vergeten! De plek is me redelijk goed uitgelegd, dus ik houd mijn diepte goed in de gaten en speur de omgeving af. Voor zover dat gaat overigens, want het zicht wordt echt niet beter nu het water bijna stil staat. Ik kan maar een metertje ver kijken gok ik. Maar, gelukkig vind ik de bewuste plek en binnen enkele ogenblikken heb ik het zeepaardje gevonden. Het is een zeepaardje zonder uitsteeksels, de huid is wat gladder dan die van het zeepaardje wat ik in augustus gezien heb. Wat een mooi klein diertje zeg, ik ben blij dat ik het gevonden heb, het zal voor mij de laatste kans zijn dit jaar. Helaas zit dit zeepaardje tussen wat stenen op de zandbodem en juist daar heb je veel stof door de turbulentie van de stroming tussen de stenen door. Erg jammer, maar ik probeer er toch het beste van te maken en maak alleen foto’s als ik zeker weet dat ik er met mijn camera set bij kan komen. Want ook die ruimte is slechts beperkt. Na een tijdje lijkt het diertje mijn aanwezigheid te accepteren en laat hij of zij (ik heb eerlijk gezegd niet goed gekeken of er een buidel aanwezig is) zich steeds vaker zien, zonder steeds weg te draaien.
Ik lig al weer bijna zeventig minuten in het water op circa tien meter diepte. Ik moet nu echt afscheid nemen van dit zeepaardje, rustig aan laat ik mezelf naar ondieper water opstijgen en maak ik mijn safety stop tegen het wier aan, rustig peddelend richting de trap. Ook hier zijn nog veel harlekijnslakjes te vinden, maar het zicht is dermate slecht dat ik niet eens probeer foto’s te maken. Het is mooi geweest, ik trek in de golven tevreden mijn vinnen uit en wandel naar de auto, waar een warme bakkie koffie op mij wacht!
Max. diepte 10,5 m, temp. 10 gr.C., zicht ca. 1-1,5m, duiktijd 75min.
Duik 863 (Zeelandbrug, vrijdag 9-11-2018, 15.30u)
