Fotojaaroverzicht 2022 – Joost Boerman

Zwarte grondels had ik al wel gevonden in Nederland maar nog nooit met haar eitjes erbij. Maar daar kwam afgelopen zomer verandering in. Twee duiken in een week en ik kwam ze tegen op twee verschillende plekken tegen. De tweede keer had ik mijn supermacrolens op de camera en ik ging de uitdaging voorzichtig aan. Even rustig kijken wat het visje aan het doen was, mijn snoot op positie zetten en rustig door mijn viewfinder kijken waar de eitjes zijn. De grondel was lekker druk en zeker niet van plan om het nestje te verlaten. Ik wilde graag de vin van de vis op de achtergrond en het eitje scherp op de voorgrond.  Toen visje het zich rustig over het eitje liet zakken, kwam het allemaal tot zijn recht. Mama beschermt haar baby’s!

Aruba, ik kan het na twaalf jaar wel mijn eiland noemen! Elk jaar komen er ook vanuit Amerika vrienden over. Nu was het Nick uit Ohio, een echte vriend, en in de jaren dat we elkaar kennen, ook een freedive-vriend geworden. Nog geen twintig meter van de kant kwamen we deze school kleine visjes tegen. Erboven snorkelend erboven konden we de bodem niet meer zien, zo dik was de school.  De pelikanen vlogen je duikend om de oren en de barracuda’s zwommen onder water alle kanten op. Het was een speeltuin voor de fotografie. Ik vroeg Nick om van boven af naar beneden te zwemmen en een kring van vissen te vormen. Na een paar keer proberen kwam dit plaatje er uit! Elke keer als ik de foto zie, krijg ik pecies dat gevoel waar duiken en freedive eigenlijk om gaat: gewoon met je vrienden genieten van de natuur en de onderwaterwereld, zonder enige zorgen.  

Zeepaardjes… ik kon ze nooit zelf vinden op Aruba. In twaalf jaar tijd had ik er een enkele keer één gezien, maar alleen omdat iemand anders het diertje aanwees.  Tot ik op een ochtend lekker aan het snorkelen was op mijn favoriete plekje Tress trappie. Ik was lekker rustig aan het dobberen en beetje naar beneden aan het staren totdat ik een blaadje met een vreemde vorm zag. Ik nam een diepe teug adem en zwom naar beneden. Tot mijn verbazing was het geen blaadje maar een zwart met wit gekleurd zeepaardje! De rest van de week ben ik elke ochtend teruggegaa. Op een van de ochtenden nam ik mijn macrolens mee om wat close-ups te maken. Door mijn viewfinder kon ik het paardje niet vinden – er zat iets voor. Ik paste het focuspunt aan en ik zag het oranje voor mijn camera langzaam veranderen in nog een zeepaardje. Mijn dag kon niet meer stuk – twee zeepaardjes in een week!