René Weterings – Een zoete inval

Afwisseling in het soort duiken is af en toe nodig vindt René. Samen met buddy Goof rijden ze een keer een hele andere richting op en bezoeken ze het zoete water van de Toolenburgerplas in de hoop een meerval te ontmoeten.

Datum: 7-6-2018
Duiklocatie: Toolenburgerplas

Af en toe moet je eens wat anders doen, dus vanavond trekken we er op uit om het zoete water op te zoeken. We kiezen voor de Toolenburgerplas, omdat daar de kans op een ontmoeting met meervallen het grootst is.

De Toolenburgerplas ligt verder weg dan de duikstekken in Zeeland, het voelt dus een beetje onwennig aan. Het is mooi rustig weer, dus een prima avond voor een duikje. De parkeerplaats staat redelijk vol, maar dat zijn gelukkig voor het merendeel geen duikers. Het water ziet er vanaf de kant helder uit, maar uit ervaring weet ik dat dit weinig zegt. Ik had al gelezen dat het zicht de laatste dagen flink verslechterd was door het warme weer. We kleden ons maar snel om, zodat we het verkoelende water kunnen voelen.

We besluiten linksaf te duiken en het duikgebied te negeren, we gaan ieder onze eigen weg. Ik duik onder en zie dat het zicht inderdaad niet al te best is rond de twee tot drie meter. Het water is bijna smerig warm en ik heb duidelijk een te warm onderpak aan voor de zomer. Al snel zie ik twee joekels van baarzen, echt oude vissen dat kan niet anders. Prachtig, ze zijn ook niet eens heel schichtig en ik kan ze goed benaderen. Een perfecte kans om wat foto’s te maken. Dat lukt gelukkig aardig en vervolg daarna mijn weg.

Een meerval vinden is stiekem toch wel het hoofddoel vanavond, maar als ik de eerste flinke jongen van een snoek tegen kom kan ik die natuurlijk niet negeren. Majestueuze vissen zijn het en laten zich hier heel goed benaderen. Ik kan alle details van zijn kop goed zien en geniet van deze ontmoeting en maak weer wat plaatjes. Na een paar foto’s vindt de snoek het welletjes en verdwijnt gracieus in de groene waterplanten die hier veelvuldig aanwezig zijn. Ik vervolg mijn weg en zie op de bodem af en toe een dotje zoetwatermosseltjes die vaak vergezeld worden door grondeltjes. Die grondeltjes zijn ontzettend druk en schichtig, ze schieten alle kanten op als je ze benadert. Met de groothoeklens erop kan ik er toch niks mee, dus ik laat de visjes verder met rust.

Naast me doemt een schooltje met kleine visjes op, als spiegeltjes lichten ze op in mijn lamplicht. Prachtig gezicht! Heel af en toe zie ik een kleinere baars voorbij zwemmen. Ondertussen speur ik de bodem systematisch af in de hoop een donkere schaduw te zien die dan later een meerval blijkt te zijn. Helaas zie ik donkere schaduwen genoeg en door het matige zicht is alles wat onscherp en is het eigenlijk niet echt lekker duiken. Maar nooit is het een meerval. Na een dik half uur begin ik het beu te worden en doemt er weer een donkere schaduw op. Dit keer is het een klein bootje wat op de bodem ligt. En er hangt een knoeperd van een snoek bij. Gaaf zeg! Voorzicht benader ik de grote vis en kan ik wat foto’s van dichtbij maken. Daarna gaat de snoek op zijn gemak op de bodem van het bootje liggen. In feite een dikke middelvinger naar mij als onderwaterfotograaf, want ik kan er nu niet meer bij voor een foto. Reden genoeg voor mij om af te druipen en de terugweg op te zoeken.

Met een wat hoger tempo en iets dieper ga ik terug. Het zicht is rond de zes meter een stuk beter en iets frisser. Lekker, even een beetje afkoelen. Onderweg tref ik een dikke paling van zeker een meter lang, alleen lijkt hij wel dood. Op zijn rug ligt de vis doodstil op de bodem, wat raar. Maar ineens komt de paling tot leven en maakt een terugtrekkende beweging het water in, draait zich om en zwemt richting wateroppervlak. Ok, wat was dit nou weer? Vreemde ontmoeting zeg, maar wel mooi.

Af en toe ga ik even boven water kijken, want ik heb geen idee waar ik ben. Uiteindelijk kom ik terug bij de instap en kijk ik voor de laatste keer wat in de groene waterplanten. En ja hoor, recht onder mij zie ik een donkere schaduw, dit keer een meerval van ongeveer een meter lang. Mijn hart gaat wat sneller kloppen en ik besluit voorzichtig een rondje te maken, zodat ik de meerval van voren kan benaderen. Ik weet van twee jaar geleden dat je zo’n kans meteen moet pakken, want ze zijn niet altijd even geduldig. Mijn camera staat goed, ik maak een eerste testfoto. De meerval blijft roerloos liggen, dan ga ik voorzichtig dichterbij en maak nog snel een foto. Aan de lichaamstaal van de vis zie ik al dat hij er vandoor wil gaan. Na het maken van de foto draait de meerval zich inderdaad om en verdwijnt richting de diepte.

Het wateroppervlak is niet ver weg, tevreden steek ik mijn hoofd weer boven water en vertel Goof bij de auto over mijn ontmoetingen. Hij had minder geluk en had ook een wat mindere duik helaas.
Toch was het leuk voor de afwisseling, maar de volgende keer knallen we gewoon weer richting Zeeland.

Max. diepte 6.5 m, temp. 22 gr.C., zicht 1-2 m, duiktijd 60 min.
Duik 824 (Toolenburgerplas, donderdag 7-6-2018, 19.45u)