Brenda de Vries – Wrak- en rifduiken in Varkensbaai

Duiken kan in Cuba een uitdaging zijn. Eigenlijk niet specifiek het duiken zelf, als wel het vervoer naar de duikplaats. Uiteraard geheel in stijl in een oldtimer. Die het soms wel en soms ook niet doet.

Datum: 4 oktober 2023
Duiklocatie: El Tanque, Cuba

Na de grotduik waren wij in de veronderstelling dat we terug zouden gaan naar onze casa paricular. Maar dat bleek niet zo te zijn. Dus de batterij van de camera kon niet vervangen worden.

Tja, iets met brandstoftekorten en dan willen ze voorkomen dat ze ook maar 1km extra moeten rijden. Dat begrijpen we wel. En als we eerlijk zijn, Cuba is een behoorlijk duur land met veel dingen, maar de duiken kosten 25 euro per duik en de grotduik 40 euro en dat is inclusief vervoer, maar ook inclusief al het materiaal mocht je het zelf niet hebben. Dus we mogen niet klagen denk ik.

De oppervlaktetijd besteden we aan het ‘strand’ bij de duikstek. Veel zandvliegen, een soort kazemat (een minibunker uit de tijd van de oorlog met Amerika, je ziet ze hier heel veel aan de kust), blauw water en een kust zoals op Bonaire. Geen straf dus om hier even te moeten vertoeven.

We zien ook een groepje andere duikers, deze komen ook aan in een ‘classic car’.  Waar onze eerste rit van het vliegveld naar ons hostel in Havana in zo’n auto nog bijzonder was, beginnen we er nu aan te wennen dat er weinig andere auto’s zijn. Als er modernere auto’s zijn, dan zijn dat bijna altijd witte auto’s. Veel taxi’s zijn gele Peugeotjes en tussen de 25 en 30 jaar oud. De colectivo die ons naar Vinales bracht was een prachtige oldtimer van 72 jaar oud, bouwjaar 1951 vertelde de chauffeur trots. De Buick, onze duikmobiel is van 1954. De duikmobiel is overigens niet in de allerbeste staat, maar rijdt. Vanaf de achterbank is op 1 plek de grond onder de auto te zien, en er is nog 1 hendeltje aanwezig om de ramen open te draaien. Dus als de ramen open moeten bij alle 4 deuren, dan wordt het hendeltje verplaatst.

Dan is het duiktijd. Mijn camera geeft al aan dat de batterij bijna leeg is, maar goed, meestal kan ik nog een foto of 30-40 maken dan. Dus dat wordt goed nadenken wat ik wil fotograferen.

Je duikt hier met de fles die je toegewezen krijgt en mijn buddy krijgt nu een 12liter staal, zo’n bommetje. Ik krijg net zoals de vorige duiken een 11.1 liter alu. De gids zal kijken of hij morgen voor ons voor elke duik een gelijke fles kan vinden. En ach, anders is het ook niet erg, we duiken er wel om hoor.

El Tanque is een wrakduik, hoewel je er niet te veel van voor moet stellen hoor. Er ligt een wrakje, een visserboot en het is net zo’n wrakje wat leuk is voor beginners. Je kunt een heel klein stukje er in en verder niet. Weinig begroeiing. Maar wel even leuk.

We zwemmen een keer rond het wrak en gaan even kijken wat er nog in ligt. Helaas zit er weinig vis op het wrak.

De gids heeft van de grotduik wat foto’s gezien op het schermpje en wil nu heel graag poseren zodat hij ook op de foto staat. Prima, doen we dat.

Uiteindelijk vind ik een hoekje van het wrak wat best kleurig is, dus daar nog even een foto van gemaakt en dan gaan we verder naar het rif.

Wederom loopt het rif langzaam af met her en der wat koralen, en zand en dan op 12m kom je bij een dropoff. En ja, die wand loopt dan weer een diepte in waar we nooit zullen komen. Volgens de gids 150m en op sommige plekken is het in de Varkensbaai meer dan 600m diep zegt hij later.  Wij komen niet verder dan 28m deze duik. Een prima diepte.

Gelukkig zit er op het rif wel wat vis. Het rif hier bevat redelijk wat gele buisjessponzen. En veel bruine touwsponzen.

Wederom een prima duik. 75 minuten dit keer. De fles bevat nog 20 bar. Onze duikspullen worden weer voor ons afgetuigd en de pakken, wings en automaten gaan netjes in een grote plastic zak in de kofferbak. Ondanks dat onze auto enorm oud is en wat gebreken heeft her en der zijn ze er nog wel zuinig op.

Op de terugweg geeft onze auto de geest. Al vaker viel de motor spontaan uit, en dan moest de motorkap open, er werd ergens op gedrukt en dan ging het weer. Allemaal heel normaal werd ons gezegd. Maar nu wilde de motor niet meer starten. Geen probleem zeggen de chauffeur en onze gids. Het is Cuba, dit lossen we zo even op.

En inderdaad, uit de kofferbak komt een onderdeel. Het lijkt wat op een soort luchtfilter wat gereviseerd is. Met z’n 2en sleutelen ze 20 minuten en voila, de auto start weer en loopt een stuk beter dan voorheen. En slaat niet meer af. Ze doen er wat lacherig over, maar wij hebben het idee dat allang bekend was wat er aan vervanging toe was, maar dat het echt pas vervangen wordt als het niet meer werkt.

De gids vraagt weer wat we willen eten om dat door te geven aan z’n vrouw. We hebben de keuze weer uit kip, varkensvlees, kreeft of vis. Uiteraard wordt het zoals we inmiddels gewend zijn in Cuba met alleen wat zout gekruid en krijgen we er rijst en sperziebonen bij. Als drinken vast weer mangosap. Dit was al het menu in Vinales en ook nu de 2e avond hier lijkt dit het aanbod te zijn. Prima hoor, we verhongeren niet. De sperziebonen lijken het standaardvoedsel hier. Je krijgt ze zelfs bij het ontbijt en in de moestuin van onze gids vinden we jaja, alleen maar sperziebonen.

Als ik vraag of er geen aardappelen te verkrijgen zijn nu wegens de schaarste krijg ik als antwoord dat het niet de tijd er voor is, van december  tot februari kunnen ze aardappelen verbouwen. Ok. Prima. En we moeten toegeven, voor het ontbijt doen ze echt hun best om het smakelijk te maken met een eitje, wat ham, fruit en een soort pannenkoekjes. Uiteraard ook weer met mangosap. Niets om te klagen. En echt Cuba.

De duikspullen worden door de gids gespoeld en daarna gaat hij flessen vullen. De compressor staat niet bij hem thuis. De beste man is tot na 10 uur in de avond bezig met vullen. Of we morgen een uurtje eerder weg willen. Ja hoor, prima.

De eerste 3 duiken zijn een succes.