Malini Witlox – Duiken in Costa Rica
Duikreporter Malini heeft tijdens haar rondreis door Costa Rica ook een paar duiken in gepland. Ze duikt onder bij Playas del Coco.
Datum: Januari 2024
Duiklocatie: Costa Rica/Stille Oceaan
Genieten van zowel de natuur boven water als de natuur onder water. Dat is het doel van de in januari geplande vakantie naar Costa Rica. We vliegen naar hoofdstad San Jose en gaan met een huurauto op pad om een rondreis te maken door het Latijns-Amerikaanse land waarbij we verschillende klimaatzones met bijbehorende natuur bezoeken. Van de Quetzal (een vogel in schitterende kleuren) bij Monteverde tot apen, luiaards en ara’s bij nationaal park Corcovao. De bovenwaternatuur is schitterend en divers.
Wat het duiken betreft heb ik vooraf, voor het boeken van de reis, advies gevraagd in de Facebookgroep Duiken. Ik denk eigenlijk aan duiken aan de oostkant van Costa Rica, in de Caribische Zee maar hoor al snel van verschillende kanten dat je daat niet moet zijn. Geen koraal en niet te vergelijken met het leven bij onder meer Bonaire en Curaçao.
Ik moet aan de Pacifische westkant zijn (Stille Oceaan) hoor ik. We kiezen voor Coco Bay (Playas del Coco). Daar zit een duikschool met Nederlandse eigenaar die goed aangeschreven staat en het is een plek waar ook mijn niet-duikend gezelschap zich prima kan vermaken. Een groot voordeel: ’s ochtends vroeg om half acht gaan we al op pad voor de eerste duik en iedere dag zijn we na twee duiken weer rond 12.00 uur terug. Genoeg tijd dus om ’s middags samen andere leuke dingen te doen.
Duiken in Costa Rica is niet goedkoop, voor twee ochtendduiken betaal je 95 euro. Zelf een buddy zoeken en alleen een fles huren, kan echter niet. Kantduiken is hier namelijk vanwege de zandstranden onmogelijk. Koraal kent de Stille Oceaan hier ook niet. We duiken bij rotsen met namen als Tortuga (genoemd naar een rots die op een schildpad lijkt) en Play Pen. We gaan met een klein bootje met buitenboordmotor naar een iets groter duikschip. De duikgroepen zijn klein, maximaal vier duikers per gids.
Costa Rica is qua toerisme vooral op Amerikanen gericht. Voor hen is het maar een paar uur vliegen. Bij de briefings worden dan ook Amerikaanse maateenheden gebruikt zoals psi (bar) en feet, maar de vriendelijke duikschool vertaalt het voor mij.
Drie meter zicht
Met een rol achterover gaan we te water. Vooraf heb ik schitterende foto’s gezien van onder meer adelaarsroggen in helder blauw water. Het is echter een deceptie. We hebben nog geen drie meter zicht. Als we langs de rotsen zwemmen, is het qua zicht meer alsof ik in Zeeland bij de stenen van de Zeelandbrug duik, dan dat ik een duik in tropisch water maak. Gelukkig heb ik ook in de tropen altijd een duiklamp bij, die ik meteen aanklik. Ik speur de rotsen af en zie een schitterende zeester, die ik nog nooit heb gezien, met felrode puntjes en zwarte lijntjes. Het is de pentaceraster, determineer ik later, een soort die met name in de Pacifische en Indische Oceaan voorkomt.
Veel leven is er niet, op een familie kleine puffers na, waarvan ik er meerdere spot. Dan zie ik tussen de rotsen iets bewegen, het is een murene die zich snel verstopt. Dan gebaart duikgids Jorge naar me en wijst in een brede spleet tussen twee rotsjes. Daar zitten twee voor mij onbekende verschijningen. Beide wit met rode stippen, waarvan één op een zeester zit. Geleedpotigen, maar een soort die ik niet ken. Het zijn harlekijngarnalen, hoor ik later als ik het op de boot vraag.
De maximale duikdiepte – er zijn ook openwaterduikers bij – is 18 meter. Na 38 minuten is één van de duikers ver door zijn lucht heen en geeft Jorge het sein om op te stijgen. Ik heb nog 130 bar, maar ben er ook niet echt rauwig om. Veel ander leven hebben we toch niet gezien.
Bij de oppervlakteinterval vertelt Jorge dat hij het zicht in twee maanden tijd niet eerder zo slecht heeft gezien. Het zou deels door de wind en deels door onderstromingen komen, maar het kan van de ene op de andere dag veel beter worden, vertelt hij. Na een oppervlakteinterval van 45 minuten gaan we opnieuw het water in.
Haaien
We zwemmen langs wat rotsjes en in de verte zie ik wat groots bewegen. Het zijn twee haaitjes die op de zandvlakte kleine rondjes zwemmen. Ze zijn nog geen 6 meter ver maar door het slechte zicht kan ik geen goede foto maken. Toch is het een mooi moment, er zit dus wel groot leven weet ik nu.
Het wordt opnieuw wat saai maar als ik ophoog kijk zie ik een grote school met vis door het water schieten, waar ik snel een foto van maak.
Vooraf heb ik vier duikdagen geboekt. De wind is niet gaan liggen en met enige tegenzin kom ik de volgende dag vroeg mijn bed uit om te gaan duiken. Ik vrees dat het zicht niet beter is geworden en dat blijkt te kloppen.
Aardbeienkoraal
Opnieuw zwemmen op de duikstek meerdere vrolijk ogende puffers rond en in de ‘mist’ zie ik een pijlstaartrog voorbij zwemmen. Omdat er geen koraal is, is de duik vergeleken met Egypte en de Malediven weinig kleurrijk, maar opeens zie ik geel-oranje ‘bloemetjes’. Het heeft iets weg van baksteenannemonen maar het is aardbeienkoraal, blijkt als ik het opzoek op internet. Ze steken hun poliepjes uit in de hoop een prooi te vangen. Juist nu er weinig kleur in het water zit, vallen deze ‘bloemetjes’ meer op.
In het zand zie ik een klein heuveltje. Ik zwem erheen en het blijkt een kleine ronde rog die zich op zijn compleet ingegraven heeft op zijn ogen na. Langzaam schudt hij het zand van zich af en gaat ervandoor. Het dier blijkt geen staart meer te hebben, waarschijnlijk ooit door een haai of murene afgebeten.
Op dag 3 gaan we naar Monkey Head, genoemd naar een dun rotsblok boven water dat op een klein plateau staat. Hier zit wat meer leven, onder meer een grote school eekhoornvis. Het zicht is eindelijk ook veel beter, minstens acht meter en ook het water is nu 2 graden warmer (28 graden)
Poserende schildpad
Een dunne gestippelde murene schiet door het zand voorbij. Dan valt mijn oog op een half eivormigfiguur in het water in de verte. Is dat wat ik denk dat het is? Ik sein naar de duikgids. Hij houdt in en kijkt wat ik aanwijs. Een kleine groene karetschildpad. Het dier steekt zijn kop omhoog en poseert een paar seconden gewillig voor me tot hij van positie verandert en wegzwemt om adem te happen. Wat een geweldig moment!
Nu het zicht beter is, zie ik dat er behoorlijk wat leven zit. In het zand ligt met zijn rug naar ons toe een witpunthaai van een flink formaat. Ik zie nog een andere pijlstaartrog en als ik me omdraai valt mijn oog op een goed gecamoufleerde schorpioenvis die doodstil op de rotsen zit.
Na 47 minuten beginnen we aan de safety stop. Voor de eerste keer deze week vind ik het spijtig dat de duik voorbij is. Gelukkig staat er nog een duik gepland, maar dat is weer een tegenvaller. Ik zie een grote school snappers maar onze gids zwemt net de andere kant op. Er is amper leven deze duik, zeker vergeleken met de ochtendduik een tegenvaller. Helaas is de zee geen dierentuin.
Catalinas
Mijn laatste duikdag moet de beste worden. We gaan naar de Catalinas Eilanden, op ongeveer drie kwartier varen van Coco Bay. Vanwege de afstand is het ook duurder en moeten er minstens vier geïnteresseerden zijn. Samen met drie andere duikers en de gids vertrekken we vroeg, om 6.30 uur.
We gaan naar South Point, een van de vele stekken daar. Op internet heb ik vooraf schitterende foto’s gezien van de Catalinas met scholen van eagle rays, manta’s en meerdere haaien vlak bij elkaar dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. Het zicht is iets slechter dan een dag eerder maar nog altijd beter dan de eerste twee dagen.
We hebben pech. De ochtendduik van een dag eerder was vele malen mooier dan de duik waar ik zoveel van verwacht heb. Alle vissen, de roggen en de haaien lijken elders in de Stille Oceaan een feestje te hebben. Wel zien we tijdens de oppervlakteinterval een schildpad die zijn hoofd boven water steekt, ook fraai om te zien.
De duiklocatie voor de tweede duik wordt door de opkomende wind last minute veranderd. We gaan naar een plek waar ook onze duikgids nog maar één keer eerder geweest is. We zien een rog en wat kleine vis. Dan slaan we rechtsaf. Op het zand, naast een rotsje ligt een grote witpunthaai te rusten. Als we dichterbij komen, gaat hij er vandoor.
We zwemmen verder en duikgids Marcus lijkt te twijfelen. Zitten we wel goed? Intussen begint het steeds harder te stromen. We zitten op een zandvlakte en houden ons vast een het zand en de rotsen om vooruit te komen. Ik ben nog wel meer stroming gewend, maar de anderen hebben er zichtbaar moeite mee. Marcus maakt een kruisgebaar. Duik afbreken. We laten ons wegdrijven en stijgen na een safety stop op.
Al met al zit het leven er dus wel, heb ik een dag eerder gemerkt. In Costa Rica kun je dus prima duiken. Maar je moet wel geluk hebben. Het is geen Curaçao of Egypte waar iedere duik nagenoeg gegarandeerd zowel qua zicht als leven een spektakel is. Daarmee raad ik het vooral aan voor een ‘gewone vakantie’ waarbij je ook een paar dagen onder water gaat en niet zozeer een bestemming waar je puur heengaat om te duiken.
