Dirk Van den Bergh – Snoekenfestijn!

Na een flink aantal duiken in de Put van Ekeren voor zijn film voor de Belgische kampioenschappen, gaat Duikreporter Dirk Van den Bergh nog een laatste keer op bezoek bij de snoeken. En daar zijn niet alle snoeken even blij mee.

Datum: 03-10-2010
Duiklocatie: Put van Ekeren

Na de duiken voor het OBK dacht ik mijn seizoen af te sluiten, maar dat was zonder Werner Moris gerekend … Zin om nog eens naar “ons” putteke te gaan? Ja zeg, weer dat putteke … Maar ik heb nog een volledig afgetopte duikfles in de garage liggen en anders moet ik daar toch de druk afhalen om de winter in rust door te brengen. Dus … afspraak zaterdagmorgen om 08.00 uur.

Ik doe mijn duikpak thuis al aan mét verwarmingselementen, want het water zal nog wel verder afgekoeld zijn! 10 minuutjes later ben ik er, vóór zonsopgang, maar er is geen zon te zien: het is een miezerige herfstdag, gelukkig zonder wind en de gevoelstemperatuur valt daardoor nog best mee. Ik probeer de massale uitvlucht van de halsbandparkieten in beeld te brengen, maar die zijn blijkbaar ook op de zon aan het wachten … Ondertussen is Werner er ook.

Duikplan: in bij de westelijke trap, langs de plantengrot en zo verder het parcours dat we vorige keer ook deden.

De grot is nu wel aan het invallen … ook de in- en uitgangen zijn veel groter geworden door de ongetwijfeld talrijke duikers die er ondertussen ook van genoten hebben. Het is de eerste keer dat ik er met bewolkt weer in ga, dus geen priemende zonnestralen die het geheel mooi verlichten, maar somber en duister. We blijven er dan ook niet lang in.

In de buurt van de beelden krioelt het van de baarzen. Hun aantal groeit precies nog steeds maar aan!

En dan begint het snoekenfestijn. We hebben het niet bijgehouden hoeveel we er tegenkwamen, maar het waren er veel! Sommige weet ik telkens terug te vinden: ze hebben hun eigen territorium dat ze bewaken. Verschillende vertonen al sporen van gevechten … de baarzen ook trouwens. Het zijn allebei roofvissen en ze deinzen er niet voor terug om hun eigen soortgenoten op te eten. Snoeken doen hierbij goed werk: zij zullen eerder verzwakte exemplaren aanvallen, zodat ze mee zorgen voor een gezond visbestand. Ondertussen heb ik ook geleerd dat jonge snoeken een streepjespatroon hebben als camouflage tussen de waterplanten. Met dit doel hangen ze ook dikwijls roerloos met hun snuit naar beneden waardoor ze volledig opgaan in het landschap. Naarmate ze ouder worden en meer het open water gaan opzoeken verdwijnt dit patroon en worden het stipjes. Op dit patroon wordt het licht weerkaatst. Dit zie je goed op de beelden wanneer mijn videolampen er op schijnen, dikwijls met overbelichting tot gevolg. Veel van die beelden verdwijnen in de vuilbak!

Meestal ga ik op het einde van de duik nog een bezoek brengen aan de snoek die niet ver van de stijger zijn territorium heeft. Hij schijnt me precies al te kennen! “Ben je daar nu weer met je vervelende lampen …” Hij blijft eerst rustig hangen, maar dan duikt hij naar beneden tussen de waterplanten in de richting van mijn benen. Aanziet hij mij als een verzwakt exemplaar? Ik draai me vliegensvlug om en hierdoor kan ik hem frontaal van vlakbij in beeld nemen. Het was toch wel even schrikken, want het is de eerste keer dat ik het meemaak dat een snoek aanstalten maakt om aan te vallen! Dat doen ze normaal niet, want ze vallen alleen prooien tot 3/4 van hun eigen lichaamslengte aan …

Na 67 minuten gaan we er uit. Het water was nog steeds 16° en met mijn verwarming aan was het best aangenaam duiken. Een heerlijke duik en super genoten, alweer in altijd maar datzelfde putteke!

Werner heeft zijn smoskoffiekoeken weer bij, ik het befaamde drankje en ik word weer aangevallen, deze keer door een wesp …

Toch de fles maar opnieuw gaan vullen voor een volgende keer? Dat doen we bij het vulstation in Ekeren (enkel met electronische vulkaart!) en ons logboek vullen we in op een corona- en regenvrij terrasje in het centrum. Gelukkig heb ik mijn vrouw drie uur geleden al verwittigd dat ik boven water ben!