René Weterings – Snooten in het Grevelingenmeer

De wedstrijddruk is er af bij Duikreporter René Weterings en maakt een relaxte fotoduik in het Grevelingenmeer.

Datum: 29-9-2020
Duiklocatie: Den Osse Nieuwe Kerkweg

De duiken voor de onderwaterkampioenschappen zijn voorbij, de foto’s zijn ingeleverd, het zit er weer op voor 2020. Nu afwachten op de uitslagen. Tijd om de ‘normale’ duiken weer op te pakken.

Gaan duiken vanuit mijn werk is mij prima bevallen de laatste tijd, dus ook vanavond rijd ik rechtstreeks naar Zeeland. Dat scheelt mij toch een enkele reis en ik kan op dit moment nog in het licht duiken. Dat is over een paar weken ook niet meer mogelijk.

Op het gemakje eet ik in de auto mijn avondeten in de vorm van een voorverpakte sandwich. Lekker, gemakkelijk en snel. De N57 is druk, het kost me vijftig minuten om bij de Nieuwe Kerkweg te komen. Af en toe moeten de ruitenwissers aan voor een beetje motregen. Op de parkeerplaats staat slechts 1 andere auto. Uit gewoonte neem ik eerst een kijkje bij het water en zie daar de duikers uit het water komen. Het Grevelingenmeer ligt er strak bij, er staat geen zuchtje wind, het water lijkt vanaf de steiger rechtstreeks uit de waterleiding te komen!

Ik kleed mezelf snel om en sjok in mijn eentje naar het water, ik heb het water vanavond helemaal voor mezelf, wat gaaf! Via de westelijke trap ga ik naast de steiger te water en laat mijzelf langzaam in het heldere water zakken. Wauw, wat een zicht, ik schat zeker acht meter, bizar wat goed. Ik laat mezelf met wat vinslagen voortglijden over de bodem, waar ontelbaar veel kleine krabbetjes wegschieten als ik in de buurt kom. Overal zie ik witte plukjes met eieren van de bruine plooislakken, de slakken zelf zie ik niet. Omdat het zicht zo goed is hier, blijf ik eerst wat rondhangen boven de oude zeedijk op niet meer dan twee meter diepte. Waarom zou ik dieper gaan? Het is hier fantastisch met dit heldere water en de invallende schemering. Het geheel doet wat mysterieus aan, maar jeetje, wat kan ik hier van genieten. Ik maak wat foto’s van oesters met begroeiing, vandaag heb ik de Olympus 30mm macrolens bij me. Handig voor wat grotere onderwerp zoals die begroeide oesters. Maar ik leef me eigenlijk liever uit op kleinere interessante onderwerpen.

Ik duik verder en laat mezelf langs de dijk naar dieper water zakken, hier wordt het zicht plaatselijk veel minder goed, ongeveer twee meter schat ik. Ik besluit rustig naar het westen te gaan in de hoop wat leukst te spotten. Een van de ondiepe zeedahlia’s trekt mijn aandacht. Leuk diertje, maar niet echt fotogeniek met al het stof er op. Ik duik verder en maak wat foto’s van allerlei soorten begroeiing op de oesters, maar ook van simpele diertjes, zoals verschillende soorten krabben. Gewapend met slechts 1 flitser met snoot heb ik een lekker compacte set bij me en kan ik mezelf concentreren op de belichting van bovenaf. Het rugschild van een krab, is dat wat? Ik vogel wat uit en krijg een heel abstracte foto. Niet echt top vind ik, wel grappig om eens te proberen. Een zakpijpje dan? Nah, ook al te vaak gedaan, daar is weinig eer meer aan te behalen. Maar ja, wat dan wel? Ik besef me ineens weer dat het Grevelingenmeer echt leuk is om in te duiken, maar het onderwaterleven wel een stuk minder uitbundig is dan in de Oosterschelde.

Toch geniet ik en ga weer naar het ondiepe deel. Boven mij doemt ineens een immens grote school met kleine visjes op en danst om mijn luchtbellen heen, het is een waar schouwspel waar ik minutenlang van kan genieten voor ik verder duik naar het ondiepe deel. Daar vind ik een grote zeenaald die wel even wil poseren, niet veel verder vind ik een kleine zeenaald. Twee soorten in elkaars buurt, wat leuk! Met de snoot kan ik het kopje van de kleine zeenaald heel precies belichten en krijg ik een foto met heel veel zwart en slechts een klein kopje onder een sterrenhemel van stof. Minimalisme zal ik het maar noemen, het is weer eens wat anders! Ik word er blij van.

Per toeval kom ik uit bij de zeedahlia die op slechts twee meter diepte staat ten westen van de steiger en wapper het dier heel voorzichtig schoon. Op die manier kan ik foto’s maken zonder al dat lelijke organische materiaal op de tentakels en rond de mond. De kleuren spatten van mijn scherm, het is een schitterend exemplaar, al heb ik het idee dat hij wel eens groter is geweest. Op vijftig meter van de steiger word ik nog getrakteerd op een nog sterk ogende zeepaddenstoel, krachtig zwemmend en nog mooi intact. Een mooi einde van een heerlijke herfstduik van 95 minuten.

Max. diepte 8,5 m, temp. 17 gr. C., zicht ca. 2-8 m, duiktijd 95 min
Duik 994 (Nieuwe Kerkweg, dinsdag 29-9-2020, 17.30u)